Eten, drinken, blazen

***************************************************
Eigenlijk zou ik een donderend relaas moeten schrijven over Hostellerie Schuddebeurs.
Maar ik ben het klagen moe. Ik zou ook niet weten waar ik moest beginnen.

"Hostellerie Schuddebeurs is aangesloten bij Relais Restaurants, een samenwerkingsverband van 32 Nederlandse restaurateurs.
Hun uitgangspunt: kwaliteit en identiteit."
Zie dat als een derde klasse onderbond. Iedereen moet zonodig ergens bij horen en inmiddels verzuip je in het moeras der culinaire genootschappen.

Zo'n vijfentwintig jaar geleden haalde Jan Arkenbout met zijn Hostellerie "een ster". Dat bracht een hoop stress en kouwe drukte met zich mee. Hij was die ster een jaar later weer kwijt.

Inmiddels zijn we twee eigenaren verder.
De prijzen zijn onveranderd hoog gebleven - het minimalisme van de haute cuisine zit er in het idyllische Schuddebeurs nog steeds ingebakken - en de creaties zijn van de jaren negentig. Eén garnaal in een romig soepje.
De bediening loopt in stoffig, gekreukt zwart met afgezakte das en heeft de klasse om je "een bakkie" aan te bieden.

Nee, aan de Hostellerie maak ik geen woorden vuil.

Wat ons echt heeft doen schrikken??

DRANKCONTROLE - BLAASTEST!! De eerste.

We reden - op de rotonde in Noordgouwe - in de fuik.
Op het midden van de weg stond een fel verlicht politiebusje. Er was geen ontkomen aan.
"Oh jé", was het enige wat we konden uitbrengen.
Intuïtief telde ik op wat P. had gedronken.
Thuis één borreltje. Om half negen waren we aan tafel gegaan. Hij had een korenwijn, twee glazen witte wijn en drie rode wijn gedronken.
Het was half twaalf toen een vriendelijke agente vroeg of hij even wilde blazen. Gelukkig informeerde ze niet naar onze whereabouts deze avond.

Ik keek strak voor me uit. Het angstzweet in de oksels.
"Niets zeggen, El. Vooral niet gaan liegen. Vooral niet gaan goed praten. Vooral niet................"

P. haalde niet te diep adem. Dat viel me op. Rustig zette hij het pijpje aan de mond.
Ik telde de seconden. Het aflezen leek eindeloos te duren.
In het politiebusje zat een andere agent met iemand die blijkbaar betrapt was.

"Prima in orde, mijnheer. Prettige avond verder".
"Dank U. U ook".
P. deed het raam dicht en zette de auto - te langzaam naar mijn zin - in beweging.
"Weg, weg. Straks bedenkt ze zich", siste ik.

Eerlijk gezegd ik het voor ons een raadsel.
P. beweert stoer dat hij gemanipuleerd geblazen heeft.
Onzin, natuurlijk.

Thuisgekomen verdween manlief linea recta naar de wc, waar hij na een half uur met een bleek snoetje van af kwam.

"Zo, geef mij nu maar een Calvadosje".