Pensioen

***********************
Onlangs schreef ik over het afscheid van Maarten van Rossem. Gisteren lichtte hij nog eens toe in P&W dat zijn pesionering hem zwaar valt.
De zwarte professor heeft nog voldoende zin en energie om door te gaan. Gelukkig bieden de media hem de kans zijn passie - geschiedenis - uit te blijven dragen.

Mijn eigen man heeft wel de zin, maar mist de energie. Toen de minister van sociale zaken uit het vorig kabinet met het onzalige plan kwam om de pensioenleeftijd te verhogen, was manlief in alle staten. "Hoe lang kan ik dan nog genieten van mijn pensioen?"
Ondanks zijn (ongeneeslijke) ziekte werkt hij door. Hij is pas achtenvijftig.
Het aantal ziektedagen in die 35 jaar zijn op twee handen te tellen. Hij wil maatschappelijk betrokken blijven, maar hij wil ook wat aan zijn "oude dag" hebben.
Gelukkig kan hij door zijn AAB-handdruk nu zelf bepalen, wanneer die dag aanbreekt.

Vandaag ontvingen we een brief van zijn oncoloog, die zijn vertrek aankondigt. Een geweldige arts, waar P. erg gehecht aan was geraakt en op wie hij blindelings kon vertrouwen. Het was dan ook een enorme schok.
Nooit hadden wij kunnen vermoeden dat deze dokter de vijfenzestig nadert. Wij schatten hem minstens tien jaar jonger.
En ook deze arts wil nog niet, maar moet.

Wat te denken van "hangouderen"?