*******************************************
Mijn huisarts verleent regelmatig onderdak aan stagiaires.
Co-assistenten, of artsen in opleiding: bijna altijd zit er een vreemde jongeling naast zijn bureau.
Mijn huisarts geeft dan hardop college.
Dat is leuk. Want dan hoor ik nog eens wat over mijzelf en over mijn echtgenoot, zo die ter sprake komt.
Mijn huisarts is een man met vele gezichten. Meelevend, onverschillig, bot, aardig, toegankelijk, gesloten, vrolijk, sacherijnig. Kortom, je weet nooit hoe zijn pet staat.
Mijn huisarts is altijd vrolijk wanneer hij de docent mag uithangen: hij geniet er zichtbaar van zijn kennis over te dragen.
Mijn huisarts gaat er van uit (nadat ik de eerste keer mijn goedkeuring gaf) dat ik het altijd goed vind wanneer zo'n co meekijkt.
Mijn huisarts reageerde dan ook verbaasd, doch vrolijk toen ik, met een hoofd als een biet, mijn gêne kenbaar maakte. Het verbaasde mijzelf eigenlijk ook, want ik ben allesbehalve preuts.
"Dan stuur ik hem toch weg", zei mijn huisarts lachend.
"Tja, uh, nou dat is nou ook weer niet nodig maarrrrr". Ik verwachtte dat de co in de spreekkamer zou blijven terwijl de huisarts mij onderzocht in de behandelkamer.
Mijn huisarts mompelde iets tegen de co en volgde mij.
Ik liet mijn broeken zakken en ging op de onderzoektafel liggen.
Tot zover de medische details.
Daar stond plotseling de co. In de deuropening. Face to face met mij en dat wilde ik graag zo houden. Dus begon ik zenuwachtig tegen hem aan te ratelen over zijn studie, in de hoop dat hij niet naast mijn huisarts zou gaan staan.
Mijn huisarts gaf hem - onbewust - daar de kans niet voor. "Dat is helemaal niks".
Wanneer mijn huisarts zoiets zegt, verdwijnen de klachten ook onmiddellijk.
Mijn huisarts is toch wel een fijne huisarts.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten