Kwestie van woorden

******************************************************
Theodor Holman in De Groene Amsterdammer.

Kopvoddentaks, dat kan toch niet.

Wanneer ik zoiets hoor, weet ik nooit precies hoe ik moet reageren. Toen ik voor het eerst het woord 'kopvoddentaks' hoorde, moest ik lachen. Ik snapte heus wel meteen dat het woord 'niet kon', maar ik vond het ook wel een grappige vondst. ('Het is helemaal niet grappig! Het is mensonterend, walgelijk, discriminerend en racistisch!')

Het is bij mij meer lafheid dat ik zo'n woord nooit zal gebruiken, dan fatsoen. En ook speelt mee dat ik denk dat wanneer ik zo'n woord gebruik het de aandacht afleidt van wat ik werkelijk zou willen zeggen. Bijvoorbeeld: weg met alle religies! Of: weg met God of Allah. Of: geen religie in de openbare ruimte. Nu speelt er bij 'die hoofddoekjes' (is dat beter, vraag ik me trouwens af) nog iets anders mee, en dat is dat het mij niet kan schelen hoe mensen gekleed gaan. Ik wil dat alleen wel belachelijk kunnen maken. Moslim of niet, ik vind iedereen - ook mijn moeder toen ze nog leefde - er met een hoofddoekje volstrekt belachelijk uitzien. En als die hoofddoek om religieuze redenen gedragen wordt, dan kan dat niet flink genoeg belachelijk worden gemaakt!

Wat je wel hoorde, was dat 'kopvod' zo mensonwaardig was, omdat je moslima's ging vergelijken met dieren, want dieren hebben immers een kop en mensen een hoofd.
Natuurlijk wil je, als je tegen die hoofddoek bent, de dragers ervan met dieren vergelijken. Ik vind, wanneer het bijvoorbeeld om politiek handelen gaat, Job Cohen een seniele oude aap, Hans Hillen een schele walrus, en Gerd Leers iets heel glibberigs waarvan ik de naam nu niet weet, maar zo'n beest dat stinkt naar pis en sperma, en inderdaad lijkt op een lul, maar dan in de hoedanigheid van een reptielachtige vis. Heel erg mensonterend allemaal (hoop ik) maar ik schrijf dat echt met genoegen op, en ik zie niet in wat daar zo kwalijk aan is.
Lees verder
**********************************************