Vannacht, of liever gezegd vanochtend om half zes schreef ik op Facebook dat ik nog klaarwakker was.
Niemand reageerde. Alleen een friend in de USA was online.
Om half twaalf had ik een afspraak met de orthopeed.
Ik had net alle moed verzameld om in te stemmen met een operatie aan mijn schouder, nu er na vijf injecties totaal geen verbetering is waar te nemen.
Sterker nog: mijn slapeloze nachten worden veroorzaakt door die verdomd pijnlijke, stijve schouder.
Na twee uurtjes slaap was ik zo dom - of te slaperig - om op de weegschaal te gaan staan.
Aangekomen!!! Of het één of twee kilo was kon ik zonder bril niet zien.
Ik ging uit van twee.
Even vloeken.
Ik wist het stiekem ook wel. In slechte tijden ga ik snacken en snoepen. Troostvoer.
De metro had vertraging, de roltrappen stonden stil en ik kwam vast te zitten in de draaideur van winkelcentrum Zuidplein.
Met branderige ogen (ik heb nu ook moeite ze open te houden) meldde ik me om vijf voor half twaalf bij balie orthopedie.
"Dokter L. loopt minimaal vijftig minuten uit."
Dat minimaal beviel me helemaal niet. Ik rekende dus op meer dan een uur en het vooruitzicht op een houten stoel knikkebollend mijzelf wakker te houden trok me helemaal niet aan.
Stel je voor: mensen zouden kunnen denken dat ik dronken was.
Ook had ik geen zin in een geagiteerde, gehaaste, ondiplomatieke L. Want zo is 'ie als het spreekuur gigantisch uitloopt en 's middags de OK op hem wacht.
Dus besloot ik de afspraak twee weken te verzetten. Uitstel van executie heet dat geloof ik.
Vooralsnog: koolhydratenvrij dieet en Brufen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten