Vanmorgen om half tien lag hij weer op de pijnbank.
Het is een van de pijnlijkste aspekten die aan de behandeling van de leukemie hangt.
Maar het is essentieel en de meest zuivere methode om het verloop van de ziekte te volgen.
Ondanks de verdoving is het boren in het bot "geen prettig gevoel."
Gelukkig verliep de beenmergpunctie, op een paar druppels bloed na, vlekkeloos.
De "gewone" bloeduitslagen gaven een stijging van het hb en de trombo's aan.
Nog steeds te laag, maar transfusies waren niet nodig.
Er zit een stijgende lijn in.
Helaas is dat niet te zeggen van de leukocyten.
Met een (gedaalde) waarde van 0.90 komt P. in de gevarenzone.
Dat betekent dat zijn weerstand nihil is en dat het meer dan ooit oppassen geblazen is.
Een merkwaardig contrast met hoe hij zich voelt.
Bij koorts zal hij direct opgenomen worden en drie dagen aan een infuus met antibiotica moeten, ongeacht wat de veroorzaker is.
We hopen dat dit nog een voortvloeisel van de fludarabine (chemo) is.
Het geeft wel aan hoe die vier kuren erin gehakt hebben.
Nog nooit heb ik zulke minimale bloedwaarden gezien als op het staatje van vandaag.
Onze reis naar Florida staat op losse schroeven.
Woensdag een ct-scan en over tien dagen uitslagen van beide onderzoeken.
We voelen ons vrijer omdat P. zich goed voelt en actiever is.
Maar die dreiging blijft benauwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten