Mijn man heeft een ongeneeslijke ziekte.
Hij heeft vier kuren gif geslikt om zijn leven te verlengen.
Het klinkt dramatisch als ik de vorige twee zinnen teruglees, maar het is de keiharde realiteit.
Ik denk vaak aan hoe het leven moet eindigen. Beter gezegd: hoe ik het zou willen verlaten.
Niet alleen vanwege de ziekte van manlief, maar ook omdat ik mijn ouders heb zien sterven.
Mijn vader had dezelfde ziekte als P. en heeft, door vele complicaties, lang moeten lijden. Hij is uiteindelijk thuis aan de verdovende morfinepomp gestorven.
Mijn moeder is kortstondig ernstig ziek geweest. Zij stierf in een kille ziekenhuiskamer.
Mijn schoonmoeder had een euthanasieverklaring bij de notaris liggen.
Zij is, 93 jaar oud en kerngezond, gaan slapen en nooit meer wakker geworden.
In Amerika denken velen, met name de conservatieven, dat in Nederland bejaarden met bosjes worden "afgemaakt."
Ze vinden ons sowieso losgeslagen liberals, maar presidentskandidaat Rick Santorum stookte dat vuurtje nog eens extra op.
"Elderly people in the Netherlands don't go into a hospital. They go to other country."
"In Nederland dragen oudere mensen een polsbandje met "Euthaniseer me niet".
Waardig sterven.
Ik kan het niet beter verwoorden dan Theodor Holman:
"Onze beschaving zou gemeten moeten worden aan de kwaliteit van het leven. En bij
die kwaliteit hoort ook de mogelijkheid tot een kwalitatief hoogwaardige
afronding."
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten