Homeland

 

Gisteravond ben ik aan Homeland 1 (deze kerst mijzelf cadeau gedaan omdat iedereen er zo hysterisch over doet) begonnen.

 

P. sliep onverstoord door terwijl ik de eerste disc (3 afleveringen) afdraaide.

 

Mooie serie?

Ja.

Hysterisch enthousiast?

Mwah....nee......nog niet.

 

Waarom niet?

Omdat het tot nu toe voorspelbaar is.

 

Nu ben ik, al zeg ik 't zelf, een kei in het doorzien van suspence.

Ik ben dol op het genre "who did it." In dit geval "did he do it."

Vooral om mijn eigen instinct te testen.

 

>>Ooit kreeg ik een reactie van een journalist, naar aanleiding van mijn boek, dat ik mijn personages subtiel doch duidelijk had gekenschetst. 

Waarschijnlijk is dat een ingebouwde achterdocht - mij meegegeven door mijn moeder, die haar lesje in de oorlog heeft geleerd.<<

 

Terug naar Homeland.

 

De aanleiding dat ik met deze eerste serie ben begonnen ligt in de Daniel den Hoed.

 

Huh?

Ja.

Gisteren, in de wachtruimte, kwam een verpleger uit het behandelcentrum een van de baliemedewerkers een dvd brengen.

 

"Nee joh - die heb ik al."

 

Hij was een beetje beteuterd.

Blijkbaar houden ze een wie-heeft-er-als-eerste-de-dvd-competitie.

 

'En heb jij xxx dan ook al?'

"Jazeker. Maar yyy heb ik nog niet. Jij wel?"

(xxx en yyy kan ik niet recapituleren - nog nooit van gehoord)

 

En zo ging dat nog even door.

Voordat de verpleger weer terug naar zijn infuus-patiënten ging durfde ik hem te vragen of de desbetreffend dvd Homeland 2 was.

 

Hij knikte.

'Heeft u die nog niet?'

 

"Uh, nee. Ik moet zelfs nog de eerste serie uit het cellofaan halen."

Triomfantelijk keek hij naar zijn collega en drukte mij zijn dvd in de handen.

 

In het behandelcenrum is dvd's kijken een geweldige afleiding voor patiënten die soms wel zes uur tot het infuus veroordeeld zijn.

 

Aan het bloed naar bloedvergieten kijken.

 

Het leven zit vol bizarre contrasten.

***