Het hemelwater kwam met bakken naar beneden.
De boeren hebben te lang gewacht met de gewassen van het land te halen. We reden stapvoets achter tractoren met nat hooi en natte gerst.
We zijn blij dat we geen camper hebben. Die mensen kunnen geen kant op.
Ze moeten boodschappen doen op de fiets of scooter. En in het ergste geval gaan ze er met de camper op uit.
Zo blij met ons knusse huisje en auto.
Ik had wat boodschappen te doen.
Theekopjes.
Theekopjes?
Ja, theekopjes.
Laat ik even mijn probleem uitleggen:
Ik drink niet graag thee uit plastic.
Nu had ik in Rotterdam bij de kringloopwinkel theeglazen gekocht. Maar dat vinden we geen van beiden een succes.
Ik drink het liefst thee uit een theekopje, ook geen stenen mokken.
In Richmond, een gezellige markettown, slaagde ik bij een Oxfam-winkel.
Echte tuttige leutkopjes.
Ook de buur van Oxfam is een charity shop. En verderop ook.
En daarnaast ook.
Hospice, child welfare, ouderen hulp, you name it. Ja, zelfs de slager doet mee, al kreeg ik daar toch wel dubbele gedachten bij.
Mijn kopjes wel keurig een voor een in bubble plastic verpakt. Volgens het dametje achter de kassa kregen ze het verpakkingsmateriaal van goede gevers.
Ik verzekerde haar dat het in de caravan goed van pas zou komen tijdens het rijden.
Op de weg terug reden we langs een snoezig kerkje.
Manlief draaide twee kilometer verderop speciaal voor mij om.
Het lag er (gezien het vogelnestje voor de deur) verlaten bij, maar de deur was open.
Ik aarzelde. Vond het eigenlijk wel een beetje eng om alleen zo'n verlaten kerkje binnen te gaan.
Het is exemplarisch voor schoonheid van de Yorkshire Dales.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten