Dat werd dus niet de beste nacht qua slaapuren.
Wanneer ik weet dat ik vroeg op moet staan slaap ik daar ook op. Ik ben mijn eigen wekker die ieder uur afgaat.
Om 7.10 reden we van ons geliefde weiland af, op weg naar Cross Hands – daar waar een reparatiebedrijf zou zijn dat ons misschien kon helpen.
Even voor negenen bereikten we de garage.
“We’ve been expecting you,” klonk als een warme begroeting. “Let me get Jim. He should be able to help you.”
Wij hadden afgesproken dat ik het woord zou voeren.
Daar kwamen twee lachende mannen naar buiten. Big Jim & Little Ben .
We kregen een warme handdruk.
Ik legde uit wat er aan de hand was.
Ze gingen naar binnen en probeerden wat wij ook al vele malen hadden gedaan.
Tot mijn grote schrik lag de dekplaat van het kookstel ook weer op de grond. Er zat een diepe put in het zeil. Ik vloekte, wat ze gelukkig niet konden verstaan.
We lieten de mannen even met rust.
Little Ben verdween na een tijdje naar binnen. Toen ik vroeg wat hij ging doen zei Big Jim dat we moesten afwachten of het water inderdaad warm werd.
“So you managed to get it on?”
Big Jim knikte.
Ik geloofde het niet direct en checkte het op het paneeltje. In mijn nek voelde ik zijn adem.
“It’s off,” zei ik en ik wees naar de tekst op het Truma-paneel.
“I see it,” klonk het teleurgesteld achter me.
Dus legde ik het nog eens uit.
"It goes on, and after two senconds it's off."
Big Jim nam een denkhouding aan.
Ik ging koffie voor mijn jarige man zetten, die ongeduldig met het hondje om de caravan liep.
“Ah, you have a dachshund??” zei Big Jim verrukt.
Hij haalde zijn iPhone met hondenfoto’s tevoorschijn. “We have five of them.”
Dat was het begin van een hele reeks hondenverhalen.
Big Jim was een Ier die met een vrouw uit Hull getrouwd was. Ze hadden in Ierland en Spanje gewoond, alwaar hij teckels was gaan houden.
Heel vriendelijk probeerde ik het gesprek weer een boiler wending te geven en gelukkig verdween de iPone in de werkbroek.
Big Jim begon nu ook aan het andere paneel te zitten - het paneel waar wij van onze dealer EN van Truma niks op te zoeken hadden.
DAAR MOET U VAN AF BLIJVEN!!
Maar nu bleek dat daar de oplossing van het hele probleem in verscholen lag.
Big Jim haalde zijn schouders op. Hij begreep het ook niet.
Ook de dekplaat zette hij goed vast.
"Keep an eye on that one," adviseerde hij.
Ik moest nog even naar de wc.
Een stortbak, die als bar diende had ik nog nooit gezien.
Verder.....ogen dicht en je boodschap doen.
Van geld wilden ze niets weten. Ook toen ik bij Andrea aandrong om in ieder geval het uurloon te betalen werd dat weggewimpeld.
Manlief en Big Jim stonden nog steeds te kwebbelen.
Ik duwde de lieve, behulpzame Ier een biljet in zijn handen.
Hij hing de caravan aan de auto en met een stevige handdruk namen we afscheid.
Om half twaalf reden de via een one car road (gelukkig geen tegenliggers) de camping even buiten Fishguard op.
De ontvangst klonk wederom allervriendelijkst, maar inchecken was pas om twee uur.
Ik legde uit waarom we zo vroeg waren en dat dat, gezien de omstandigheden net zo goed zes uur geweest had kunnen zijn.
Ze ging het even overleggen met de baas en die stemde toe dat we naar onze plaats gingen.
Ik was ze heel dankbaar.
We nestelden ons snel op een mooie, rustige plaats achter een rij bomen. Enige minpunt was dat we direct naast de stortplaats van de chemische wc's stonden.
Toen alles uitgepakt was en de luifel stond probeerde manlief de tv aan de praat te krijgen.
Dat lukte niet.
......de bomen.....
Ik liep naar de receptie.
Er werd overlegd: de camping is vol (er staan veel campers die met de ferry vanuit Fishguard) naar Ierland gaan). Dat was ook ons geluk. Een stel was een dag eerder dan gepland vertrokken.
Op ons tandvlees......maar we zijn de hele boel gaan verzetten.
Grrrrr, nog steeds geen ontvangst.
Onze achterburen zagen ons ploeteren. Ze kwamen zich voorstellen en vroegen of ze konden helpen.
Ondertussen leek ik iets op gang gebracht te hebben, maar nog geen beeld.
Volgens buurman David vormt de heuvel waar wij achter zitten de blokkade.
Hij stelde voor BBC iPlayer op mijn laptop te installeren.
Wat een geweldig idee!
Hij deed het vliegensvlug voor.
Daarna zette ik er zelf ITV iPlayer erop - zodat ik 's avonds in bed met Foyle's War in slaap kon vallen.
Ik was happy.
En toen verscheen manlief. "Hij doet het!!!"
Hij doelde op de tv.
Slecht beeld, maar hij kon in ieder geval naar De Tour kijken.
Na de boer is dit weer heel wat anders.
Alles is er en het ziet er fantastisch (schoon) uit.
Hier kan ik mijn wasjes doen voordat we vrijdag weer de boer opgaan.
Wat hebben we het getroffen!!
In Newton gingen we eten.
Op weg naar het strand kwamen we langs een prachtige (ruige) links golfcourse (een soort Domburg oude stijl).
Ik hoorde manlief denken: "had ik nou toch maar...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten