Neen, dit is niet Engeland.
We staan in Zeeland, vlakbij Kortgene. Een fijne (nu nog rustige) camping direct aan het water.
Evenals vorige keer draaien we warm in Nederland.
De caravan is na de Italië reis terug naar de dealer gegaan. Er waren wat garantie dingetjes en er moest een nieuw neuswiel op na die buiklanding in Iseo.
Het is eigenlijk voor het eerst dat we buiten kamperen.
Er is nog veel niet gebruikt, waaronder de zijluifel.
"Zullen we die eens gaan proberen?"
Hij kijkt me bedenkelijk aan.
'Ik zit net zo lekker.'
"Nou de handleiding kun je zittend doornemen."
Het opstaan gaat met een diepe zucht gepaard.
Het pak wordt uitgepakt en de onderdelen uitgespreid op tafel.
Hij volgt de handleiding, maar niet voor de zijluifel. Daar komt hij na een half uur achter.
Alles wordt weer gedemonteerd.
'Zou je me even willen helpen?'
Graag.
We trekken binnen no time de zijluifel door de daarvoor dienende stang.
Dan "tingeltangel" - de ijsman. Die komt iedere middag, maar verkoopt nu nog niets.
Wij werken door.
Er klopt iets niet met de haringen. Manlief slaat ze met een gewone hamer aan de buitenkant van de flap.
"Nee schat - dat gaat toch niet. Je moet echt de rubber hamer gebruiken en de onderflap moet naar buiten voor het regenwater."
Na enig gemopper geeft hij toe, maar hij heeft geen zin om het te doen.
Ik vouw de flap naar buiten en sla de haringen met de rubber hamer in de grond.
Hij hangt en hij hangt goed!
Dan buig ik mij over een ander hebbedingetje, het butagazje om buiten op de koken.
Ik wil geen spetterende karbonades in de caravan.
Buiten koken is ook veel leuker.
Online vind ik een filmpje hoe je het ding in elkaar moet zetten.
Fluitje van een cent, hoewel ik het toch ook een beetje eng vind.
Na deze gelukte operatie gaan er twee filetlapjes de pan in.
Dan.....twaalf uur later gaat het fout. Heel erg fout.
Uit de foto's boven en onder kunt u uw conclusies trekken.
Nadat ik hier zo'n tien keer ben geweest, ondersteund door manlief omdat ik flauw dreig te vallen beginnen ook zijn maag -en darmen zich te verzetten.
En dat twee dagen voordat we aan de echte reis gaan beginnen.
Dankzij de telefonische ondersteuning van onze onvolprezen huisarts weten we rond middernacht het opstandige lijf tot rust te brengen.
Vandaag is het stapsgewijs inpakken.
Na het douchen moeten we gaan liggen. Na de was moet ik gaan liggen....
Alle energie is in de wc-pot beland. Ik ben een dweil, maar vandaag wel een koortsvrije dweil.
Aan het einde van de dag staat de caravan weer reisklaar en hopen wij morgenochtend vroeg over dit weggetje het eerste traject - naar Calais - aan te vangen.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten