Niet allemaal op een dag hoor.
Zaterdagochtend vroeg verlieten twee zwakke lieden de camping in Kortgene even na achten.
Manlief nam een fijne route, via de Westerscheldetunnel. Geen oponthoud bij Antwerpen. Geen gaten in de weg.
Nee, rustig doortuffen en voor ik het wist passeerden we Brugge.
Om twaalf uur waren we in Guines, vlakbij de Eurotunnel.
We komen hier jaarlijks. Het is onze springplank naar de UK.
We kregen een grote plaats zodat auto en caravan verbonden bleven en wij de volgende dag snel weg konden.
Het viel me op dat wij maar een gemiddeld stelletje hebben.
Vooral die Britten weten van uitpakken. Mijn hemel, wat een gevaartes.
Na een kort nachtje was het voor dag en dauw opstaan.
Geen ontbijt. Geen koffie. Wel regen.
Mijn buik is nog niet op orde.
Zeurt om voer, maar doet pijn wanneer het gevoed wordt.
Onbehaaglijk dus.
Kan een week duren volgens de huisarts.
Helaas was er een buschauffeur niet lekker geworden in de trein voor ons en daarom vertrokken wij ruim een half uur te laat naar Folkestone.
Wel een bijzondere ervaring zo tussen de grote jongens te staan.
Het werd een lange, slopende rit naar Broadway (Cotswolds).
De M26 was afgesloten en dus moesten de M25 ten noorden van Londen volgen.
Het was zondag, dus veel vrachtverkeer was er niet - maar iedereen ging op deze mooie dag erop uit en Britten zijn dol op hun Sunday roast.
Tja, en dus belandden wij regelmatig in files op de A40, vooral in de Oxford regio.
Even voor tweeën (na bijna vijf uur) reden we de prachtige Caravan Club site op.
We mochten zelf een plaats uitzoeken. Voor het eerst staan we op steen, wat hier heel gebruikelijk is, en dat bevalt ons zeer goed. De faciliteiten zijn geweldig, en in tegenstelling tot Italië doen ze hier niet zuinig met ampères.
Echter, toen ik de deur van de caravan opendeed schrok ik me kapot.
Het glazen afdekscherm van de kookplaat lag op de grond. Waarom toch??
De camping ligt aan het oude stoomtreinspoor.
Een dezer dagen gaan we zeker een ritje maken.
De digitale schotel kon geen signaal vangen. We bleken (gelukkig) niet de enige pechvogels.
Ik baalde echt. Had me zo op VS-Nederland verheugd.
Manlief was inmiddels zijn stem kwijt van vermoeidheid en kon niets meer.
De buik, het korte nachtje en de vermoeiende lange rit braken hem op.
Op het moment dat wij neer wilden ploffen op onze ligstoelen (onder de eikenboom zonder processierupsen) liep er een mevrouw langs met een witte tv-kabel aan haar arm.
Ik schoot haar meteen aan.
Iedere plaats heeft een tv-aansluiting, zo blijkt.
Je hebt alleen een kabel nodig om in te pluggen en dan krijg je een batterij Engelse zenders.
En heel toevallig kon ik zo'n kabel in het kampwinkeltje kopen.
Het Nederlands elftal is prachtig tweede geworden.
Iets waar de Britten alhier jaloers op zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten