Twee dagen in zonnig Wales

Gisteren: BRECON BEACONS

Geen regen in Wales……………..ik moet het snel afkloppen want dat is zoiets als……….geen regen in Wales.

Zon, wolken en een heerlijk briesje. Het kan dus……zelfs in Wales.

Maar eerst even wat zaken van huishoudelijke aard: problemen in de caravan.

Die kookplaat zit dus los, maar erger is dat de boiler het niet doet. Niet op elektra, noch op gas.

Er zijn geen foutmeldingen en wij doen alles goed.

Dat zei onze dealer (die ons lastig vindt en maar verkondigt dat ze het druk hebben in de werkplaats).

Denkt hij nou echt dat ik voor mijn lol een hele ochtend stress telefoontjes pleeg vanuit Wales naar Nederland??

Na vijf keer heen -en weer gebel gaf hij het op en verwees ons uiteindelijk naar Truma Nederland. 

Ik belde en kreeg een onbeschofte stem aan de telefoon.

Het beeld dat ik schetste kon helemaal niet. 

Was het wel een Truma?? Vast een oude caravan.

Dat ging zo even door. Geen foutmelding? Ook dat was onmogelijk.

Ik werd in de wacht gezet terwijl hij waarschijnlijk de handleiding ging lezen, wat wij ook al hadden gedaan.

Nee, hij kwam er niet uit. We deden inderdaad alles goed. Zoek maar een Truma-dealer in de UK.

Ja hee, we staan op een afgelegen plek in Wales.

In the middle of nowhere zijn niet een, twee, drie caravan -en/of Truma-dealers te vinden. 

He didn’t give a shit.

Goed, in dit soort gevallen wordt de stemming in de caravan er niet beter op. 

Manlief geeft het altijd meteen op en vindt dat ik maar met keteltjes water moet gaan werken.

Ik geef nooit op. 

We hebben deze luxe caravan uitgezocht zodat we op prachtige sites als deze kunnen staan. 

Self supporting heet dat en daar wil ik optimaal gebruik van kunnen maken.

Daarbij, dit is allemaal garantie-werk.

Vanmorgen ben ik op internet gaan zoeken naar Sprite/Swift-dealers in de omgeving, of liever gezegd – op weg naar ons volgende adres.

We verhuizen maandag naar de westkust.

Bingo, ik vond er een waar we niet ver voor om hoeven te rijden.

De grootste in Wales, zo zei de website.

Maar ze wilden ons niet helpen. Te druk met caravans afleveren.

En noodgevallen??

Nope. Eigen klanten gaan voor. Geen tijd voor ons.

Ik kon smeken wat ik wilde, het bleef NO TIME.

Ik kreeg een ander nummer, van het broertje met dezelfde naam.

“We don’t have a workshop, sorry.”

Hij verwees mij terug naar de grote broer, en dus moest ik uit gaan leggen dat ze ons daar niet wilden helpen.

Toen gaf hij me een nummer van een garage, geen dealer – alleen maar reparaties.

“But they’re closed during weekends.”

Toch (eigenwijs) belde ik…………….helemaal niet dicht.

Eindelijk - een vriendelijke stem!! Andrea, ik zal haar naam NOOIT meer vergeten.

De tranen van geluk stonden in mijn ooghoeken.

Manlief verscheen in de deuropening toen hij mijn gelukskreet hoorde.

Dit verhaal gaat dus maandag verder.

Vanmorgen zijn we naar Hay-on-Wye gewandeld.

Wat een ontzettend leuk stadje. Toeristisch, maar geen bussen.

Gezellige winkeltjes, cafés en ontelbaar veel bookstores.

Jacky was niet de enige hond. 

Volgens mij had iedereen een of meer honden bij zich. En ze waren allemaal vrolijk en aardig.

Nou ja................allemaal min één sausage dog.

Terug was aanzienlijk zwaarde - hill up.

Met bezweet voorhoofd kwamen we bij de caravan aan.

Tijd voor thee (uit de zojuist gekochte theepot) en kruisbessen pie.

Genieten!!

****