Oorlogsrust, mijn recensie(tje)

Ik kreeg zojuist een e-mail van een recensent van Movie2Movie, dat ik er wel over mag schrijven.

Verhaal:
Vijf bejaarden, met hun eigen oorlogservaringen en trauma`s, moeten er met elkaar het beste van zien te maken in een rusthuis in Amsterdam Z-O (de locatie werd later het kantoor van Column).
Ze krijgen het vanaf het begin met elkaar aan de stok, evenals met het gemêleerde gezelschap (verplegend) personeel.
Er is geen luisterend oor voor elkaar, noch begrip of respect. Werden ze in de oorlog gediscrimineerd, nu discrimineren ze zelf in felle bewoordingen.
Hun kinderen trachten de boel te sussen, maar worden in alles door hun ouders overvleugeld.

Verdere informatie, zie stukje van gisteren.

Wat vond ik van deze tragikomedie??
Mijn oordeel is persoonlijk, maar wel onderbouwd. Ik ben geen filmdeskundige, wel een liefhebber.
Over het moedige regiedebuut van Doesjka niets dan lof.
Ga er maar aanstaan. Zo`n verhaal en zo`n cast.
Ik ben geen expert op technisch gebied, maar ik vond de scènes schitterend opgenomen. Er werd prachtig gebruik gemaakt van het herfstlicht. De nadagen van het jaar, de nadagen van het leven zowel binnen als buitenshuis.

Het is m.i. een typisch Holman verhaal, met de hem zo kenmerkende humor.
Het begint hilarisch met de aankomst van mevrouw Boon, die door haar zoon Pieter wordt afgeleverd bij het rusthuis. Zowel de naam Boon, als Pieter zijn niet uit de lucht gegrepen. Het zijn respectievelijk de meisjesnaam van Holmans moeder en die van zijn broer.
Mevrouw Boon, vertolkt door Ann Hasekamp, heeft het Jappenkamp overleefd en Holman weet duidelijk het meest over deze zwaar getraumatiseerde, dementerende vrouw. Hij gebruikt zijn ervaring en kennis optimaal in het neerzetten van haar personage en die van zoon Pieter.
Bij de anderen blijft hij veel oppervlakkiger.
Het zijn de giganten van het Nederland(sch)e toneel, die de hoofdrollen vertolken en dat zie je ook. Er wordt toneel gespeeld. Het is allemaal wat geëxalteerd, het ligt er iets te dik bovenop.
Het eerste kwartier gaat het berg opwaarts en boeit het.
Vervolgens is het heel lang vlak en lijkt de tijd te kruipen. Ik betrapte er mijzelf op dat ik op mijn horloge keek en dacht: “Jezus, nog een half uur”.
De personages worden langzaam karikaturen en ik vraag mij af of dat wel de bedoeling is. De cynische grappen hadden geen effect meer en ik kreeg zoiets van: “ja, ik weet het nu wel”.
Ik kon mij ook niet in de ouderen verplaatsen. Je zoekt altijd een identificatiepunt, althans ik wel.
Daarom ben ik benieuwd of deze film de 1e generatie zal aanspreken of dat ze zich er bont en blauw aan zullen ergeren.
Ik kan mij een voorstelling maken van hoe mijn moeder zou hebben gereageerd. Schouderschokkend zou ze hebben gezegd: “ beetje zwaar overdreven “.

Maar….met wie identificeerde ik mij dan wel?
Met Pieter Boon (gespeeld door Bart Klever).
Die werd ijzersterk neergezet, daar was geen sprake van een karikatuur. Zo herkenbaar, de eeuwige twijfelaar, dat kind dat niet los kan komen van zijn moeder. Hij wil wel, maar hij blijft dan met dat schuldgevoel zitten. Gevolg, hij doet anderen tekort. Gevolg, een nog groter schuldgevoel, nog meer onzekerheid.
Holman kent Pieter, hij kan zich in hem verplaatsen, hij begrijpt hem. Dat maakt Pieter, voor mij, de meest geloofwaardige van allen.

Vorige week was Halina Reijn in de hoofdrol bij Zomergasten. Zij deed de uitspraak dat een film/toneelstuk valt of staat met de regisseur en/of de scenarist. Ik begrijp nu wat ze daarmee bedoelt en onderschrijf die uitspraak volkomen.