Oorlogsrust

Gisteren was ik bij de persvoorstelling van "Oorlogsrust", de film die op 3 september in première gaat en vanaf 7 september in een aantal kleinere bioscopen te zien is.
Op dit moment geef ik er nog niet openlijk mijn mening over. Dat is geloof ik nog niet geoorloofd. Weliswaar ben ik geen professionele recensent, maar toch houd ik mij nog een weekje in.
Natuurlijk ben ik benieuwd naar de kritieken na de première, maar het is goed dat ik de film onbevooroordeeld heb gezien.
Op 4 september zal ik mijn eigen mening ventileren op dit bescheiden privé-blogje.

Ik ben een enorme filmliefhebber en promoot sowieso graag de Nederlandse producties.
Onze grote vriendenschare in de V.S. heb ik geattendeerd op de Amerikaanse versie van “Interview”.
Nou wil ik niet roomser dan de Paus overkomen en beken ik niet alle films van eigen bodem gezien te hebben, bij lange na niet.
Echter, van de Nederlandse films die over 40-45 gaan heb ik er (geloof ik) niet veel gemist.
Voor mij gaat “Pastorale 43” (naar het boek van Vestdijk) altijd nog aan kop.
Misschien een vreemde motivatie: ik vind het geen heldenfilm . Het brengt juist de goedbedoelde klungeligheid van het kleine verzet goed in beeld.
Mijn moeder peperde mij altijd in: "Ik ben geen heldin, ik deed het gewoon. We pikten de bezetter niet".

Terug naar gisteren.
Enige feiten mag ik wel prijsgeven.
Vanaf 7 september is "Oorlogsrust" in de volgende filmtheaters te zien:
The Movies Amsterdam, Provadja Alkmaar, Parkfilmhuis Alphen a/d Rijn, Gigant Apeldoorn, Filmhuis Arnhem, Verkadefabriek Den Bosch, de Keizer Deventer, Filmtheater Hilversum, Schuttershof Middelburg, Hartlooper complex Utrecht, Filmfoyer Tilburg, Heerenstraat theater Wageningen.
En Rotterdam dan??

Column Film is de producent van deze 75 minuten durende film die in samenwerking met o.a. Cogis (voorheen Icodo) is gemaakt.
Wie ooit mijn link naar “Verzetskinderen” heeft aangeklikt, ziet de connectie.
“Cogis is het landelijk kenniscentrum dat onderzoek doet naar en kennis verspreidt over de psychische en sociale gevolgen van vervolging, oorlog en geweld.
Het richt zich op hulpverleners, beleidsmakers, getroffenen, andere betrokkenen en het brede publiek.”
http://www.cogis.nl/
www.columnfilm.com

Scenarioschrijver Theodor Holman kreeg in 2000 de Icodoprijs voor "Hoe ik mijn moeder vermoordde". Een meesterlijk docudrama gemaakt door de schrijver/scenarist en Theo van Gogh.
Theodor en zijn moeder in een ruzieachtig gesprek over oorlogsherinneringen en de (on) gewenste euthanasie. De wederzijdse liefde druipt eraf.
De DVD is nog steeds verkrijgbaar.
Holmans ouders hebben beiden het Jappenkamp overleefd, maar zijn er de rest van hun leven door getekend.
Theodor is een typisch 2e generatiekind waar ik mijzelf zo in herken.
Oorlogstrauma`s kunnen een enorm impact op het gezinsleven hebben, vooral als erover wordt gezwegen. Door dat zwijgen wordt de afstand tussen ouder en kind steeds groter en gaat vooral het kind zich schuldig voelen.
Je kunt er niet voor weglopen, ontwijken of negeren. Het hangt als een zwarte wolk boven je en de buien verdrijven hem niet.
Die oorlog heb ik als een besmettelijke ziekte van mijn moeder overgenomen, al beleef ik hem anders.
Het verschil tussen Theodor en mij is, dat hij er al over schreef toen zijn moeder nog leefde. Blijkbaar is hij toch veel te weten gekomen over wat zijn ouders hebben meegemaakt tijdens hun internering. Ook in “Hoe ik mijn moeder vermoordde” viel mij de openheid van mevrouw Holman op.
Dat ligt bij mij anders.
Ik leer mijn moeder nu pas kennen en ontdek, met behulp van instellingen en mensen die haar hebben gekend, wat zij precies heeft gedaan in het verzet en wat haar allemaal is overkomen.
Dat is goed, maar ook heel bitter omdat ik haar nu pas een beetje ga begrijpen.
Onze relatie was verre van warm te noemen. De oorlog stond als een barricade tussen ons in.
Het is een openbaring, ook historisch gezien. Geweldig materiaal voor een docu-of speelfilm.

Ja, en de regisseur Doesjka van Hoogdalem, die haar de debuut maakt met "Oorlogsrust", weet in grote lijnen waar ik mee bezig ben. Zij zag blijkbaar ergens een link (die er ook wel is) en was zo lief mij spontaan een uitnodiging voor die persvoorstelling te sturen.
Doesjka is jarenlang de rechterhand van Theo van Gogh geweest en heeft nu zelf de sprong in het diepe gewaagd. Door de moord op van Gogh kwam dat moment vroeger dan gepland.
Ik ben gaan schrijven na die afschuwelijke gebeurtenis.
Waarom?
Dat heb ik al eerder verteld, maar kan het blijven herhalen tot ik erbij neerval.
Vrijheid van meningsuiting is het sleutelwoord.
De verloofde van mijn moeder werd daarvoor in 1944 geëxecuteerd en 60 jaar later werd van Gogh vermoord.
De cirkel is rond.
Met die “oorlog” ben ik dus nog niet klaar en is “rust” nog niet op mij van toepassing.