Gelukkig had ik goed en tamelijk lang (tot 9 uur) geslapen. Jacob kondigde onder de douche aan dat hij direct naar huis wilde. Of ik in ieder geval het eerste stuk wilde rijden.
De - gisteren door hem - geplande rit naar en overnachting in Verdun zag hij niet zitten. Nog voor te vragen waarom, stemde ik daarmee in.
Tijdens het pakken vroeg ik wat er aan de hand was.
'Ik kan geen voedsel meer zien of ruiken, laat staan eten.' Hij wreef over zijn obstinate maag.
We hadden gisteren hetzelfde gegeten, maar de wijn had ik - na twee glazen - aan hem overgelaten.
De Pinot Gris was mij veel te zoet en werd - ondanks de ijsemmer - niet koel genoeg naar mijn zin. De dame van de receptie, die tevens de scepter in het restaurant zwaaide was beledigd toen ik zei dat ik hem niet lekker vond. Had ze er maar niet naar moeten vragen.
'Nicht süss aber früchtig'. Oké, maar dan wel overrijp früchtig.
Vanmorgen had ik met dezelfde dame nog een akkefietje over de rekening. Ze berekende twee ontbijtjes, terwijl ik zeker weet dat die inclusief waren. Madame had ook geweigerd mij een bevestiging te sturen, waar ik bij het boeken nadrukkelijk om had gevraagd. Geen bewijs en mijn woord tegen het hare. De Elzassers laten bij ons een slechte indruk achter.
Na veel geheen - en -weer werd Jacobs ontbijt geschrapt.
De arme ziel zat tegenover mij met een potje slappe thee en zag mij een stokje jam wegwerken. Toen de kaaskar met 'lopende' Münsters langs kwam (VOOR ONTBIJT?!), verdween alle kleur uit zijn gelaat. Dat was ook mij iets te veel van het goede.
Colmar - Rotterdam is een slordige 620 kilometer, die ik in ruim 6 uur heb afgelegd. Twee stops om te plassen, te tanken en te drinken (voor mij) en om aan alle kanten leeg te lopen (voor Jacob). Ik heb bijna continu 150 gereden. Desalniettemin leek het eindeloos te duren.
Mijn kind lag voor lijk naast mij.
Vanaf Metz tot Brussel heb ik in sneeuw, regen, mist, ijzel en hagel gereden. De temperatuur bleef gedurende de hele rit onder nul. Geen flauw idee of het wegdek glad was. Zo nu en dan reed ik op de tast. Dankzij de zwaar beladen, goed geoutilleerde Peugeot met winterbanden heb ik Rotterdam veilig bereikt. .
We zijn weer thuis. Nu maar afwachten of - en zo ja - hoeveel bonnen er binnenkomen in het Frans, Luxemburgs, Vlaams en/of Nederlands.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten