Hondengriep

Vannacht hing er ineens een onbestendige, penetrante lucht in huis.
P. schudde mij wakker. 'Hou eens op met winden laten'.
Ik draaide me slaperig om. 'Waar heb je het over?'.

Toen we in de keuken kwamen kroop een schuldbewuste Scooby ineen. Rond haar mand lagen verschillende hopen, van hard tot zacht. Met het gehijg gaf ze aan dat ze pijn had of in ieder geval nog meer moest lozen.
Dus snel naar buiten. Midden in de nacht in hartje Rotterdam. Met de gebruikelijke poepzakjes konden we niets beginnen.

Gelukkig ligt de straat, vanwege rioolwerkzaamheden, open. Het is één grote zandbak. Een opluchting voor ons en Scooby.

Ze heeft ook een ontsteking in het ooglid. Het lijkt op een strontje. Heel toepasselijk!

Aangezien wij volgende week voor een maand naar de V.S. vertrekken, leek het ons beter de dierenarts te raadplegen.

Het is gelukkig niet ernstig. Scooby heeft buikgriep. Het schijnt te heersen. Pillen en een rijstdieet moeten haar beter maken. Voor het oog heeft ze een zalfje gekregen.

Er zat een Golden Retriever in de wachtkamer. Het arme dier zag er niet uit. Een hardnekkig exceem had kale, etterende plekken veroorzaakt. Ze droeg een krapkap.
Haar vrouwtje zocht (totaal onnodig) een uitvlucht. 'Ze is al elf. Dan gaan ze gebreken vertonen'.

Scoob haalde haar neus op. Demonstratief draaide ze haar rug naar de lapjeshond. 'Puh, jonkie. Ik hoop in april veertien te worden.' Ze heeft altijd meer van mensen dan van honden gehouden.

Toen dr. Dingemanse haar onderzocht merkte ze op: 'Scooby is de oudste (honden)patiënt in de praktijk.'

Die eer laat ons 'blondje' zich - zo te zien - voorlopig niet afnemen.