Over een uur vloeit 7 januari over in de 8ste. Niets bijzonders, de eerste week van 2008 zit er al weer op.Toch was het vandaag een rare dag. Ik liep met een wee gevoel in mijn buik. Noem het onbestemd of geef het een andere vage omschrijving.
Ik heb de hele dag aan mijn (in 2002 overleden) moeder gedacht. Aan hoe mijn grootmoeder - oma Rotterdam - haar 88 jaar geleden ter wereld bracht.
Raar, maar 7 januari is vandaag ineens een emotionele dag. Ik ben geprikkeld en snel in tranen.
De relatie met mijn moeder beschrijf ik uitvoerig in mijn boek. Die was niet geweldig. Achteraf - na haar dood en door mijn zoektocht naar haar verzetswerk in de oorlog - begrijp ik hoe dat zo gekomen is.
Het schrijven bevrijdt, maar het is een worsteling om tot die bevrijding te komen.
Op 7 januari dampte het huis. De kamer puilde uit van de visite en stond zwart van de rook. Papa had voor iedereen zijn/haar merk sigaretten en dito drank in huis gehaald. Iedereen in feestelijk pak, naar de kapper geweest en dik bepoederd.
Eerst koffie met gebakjes. Ik presenteerde en raadde altijd de verkeerde aan, zodat de lekkerste taartjes (voor ons) overbleven.
Wij - mijn twee oudere zussen en ik - smeerden toastjes in de keuken en bespiedden door het keukenluik onze tantes en ooms. Jammie, toastjes met Gaffelbitter. Daar mogen ze me nog steeds voor wakker maken.
Om de stemming nog eens flink op te krikken ging papa achter de piano zitten en werd er gedanst op zijn jazzie improvisaties. Of hij pakte de accordeon en liet de meute oldtimers zingen.
De feesten bij ten Bruggencate waren een "must be there". De gastvrijheid van mijn ouders kende geen grenzen. Verjaardagen waren happenings waar ik erg naar uit keek.
Misschien is het een melancholisch verlangen naar toen dat vandaag bezit van mij heeft genomen.
Hoewel geluk toen helemaal niet zo gewoon was.
De verjaardag van mijn moeder was uitermate bijzonder. Ieder jaar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten