Campingpraatje

Je maakt op de camping een praatje deze en gene: in de wasruimte, tijdens het afwassen of wanneer je met de hond een rondje loopt.

We hebben het niet getroffen met de buren. Het eerste wat zuurman zei toen hij zijn auto uitstapte was “O, u heeft ook een hond, nou dat wordt vechten.”

Hij doelde op hun Jack Russell en onze teckel. Inderdaad twee rassen die elkaar niet echt liggen.

Aan zijn sacherijnige hoofd kon ik zien dat het geen grappenmaker was. Zijn Kas werd meteen losgelaten op het hiervoor gelegen grasveld, waar honden niet los mogen. 

“Ja, hij heeft zijn beweging nodig,” zei zuurvrouw. Ik had, toen ik de rolmops zag, de neiging om te zeggen dat Kas misschien wat minder moest eten.

Het hondje is net zo vervelend als zijn baasjes.

Maar verder ben ik op deze geweldige camping (geweldig vanwege de uitstekende voorzieningen zoals zelfreinigende wc’s en kokend heet water) alleen maar aardige leeftijdgenoten tegengekomen. We wisselen ervaringen uit.

Het is een grote opluchting te horen dat iedereen zo zijn problemen heeft met auto, camper -of caravan en we delen allemaal het slechte weer.

Dit is de onvermijdelijke reactie op een warm, droog 2018. Vooral het midden en het zuiden krijgen het te verduren.

De meeste reizigers trekken door naar het zuiden of steken over naar het warme -en goedkope Griekenland.

Wij weten het nog steeds niet. Ik had het mij zo anders voorgesteld. Een half jaar voorbereidingen valt in het water.

Kamperen is een buitenbezigheid. 

De prachtige stoelen hebben misschien vijf uur buitengestaan. Ook de nieuwe grill en het butagazje voor buiten zitten nog in de verpakking.

Noem mij maar een zeur: ik maak het niet mooier dan het is.

De verwachtingen blijven middelmatig. 

Moeten wij nog langer geld uitgeven aan middelmatigheid of terugkeren naar Nederland en wachten op betere tijden?

Jos en Tonny zijn vanmorgen vertrokken.

Ik raakte op de eerste dag met hen aan de praat. Hun licht Rotterdamse tongval verraadde waar ze vandaan kwamen: Vlaardingen.

De uitstalling van hun caravan viel meteen op. Aan de ene kant was ik jaloers op de voortent met een tweede, volledig uitgeruste, keuken - maar aan de andere kant was ik blij dat wij alleen een emmer en een paar klompen hoeven in te pakken. Om nog maar te zwijgen van het gewicht.

“Wanneer zijn jullie aangekomen?"

'Vandaag. En u?'

"Wij zijn er al een week, maar de weersverwachtingen zijn niet best, dus we gaan zondag terug naar huis," zei Jos.

'Tja, het weer..........wij wilden eigenlijk nog verder, maar het ziet er overal niet best uit. Heeft u leuke dingen gedaan, hier in de omgeving?'

"Ja hoor, we hebben veel gezien. Uhh........., godsamme hoe heet dat plaatsje nou. Ton, help eens. Waar waren we nou eergister?"

Tonny: "Multo.........uhh ja het leg voorop m'n tong."

Jos: "Ja, ik weet het....Multipolsjani - prachtige stad. Veel ouwe gebouwen."

'Staat ook op ons wensenlijstje,' zei ik. Opzettelijk omzeilde ik de juiste naam.

"Waar komen jullie nu vandaan?"

'Uit de Chianti. We zijn er gelukkig goed weggekomen, want de camping was een grote modderpoel en het werd alleen maar erger.'

"Waar is dat, de Chianti?"

'Het is een deel van Toscane. Wij zaten tussen Florence en Siena.'

"Ja, wij willen eigenlijk ook naar Florence, maar wat is daar te zien?"

Mijn adem stokte. 

'Florence heeft een rijke geschiedenis,' begon ik. Maar ik wilde niet belerend of arrogant klinken. Waar moest ik beginnen? Deze mensen wisten blijkbaar niets van de Italiaanse (kunst)geschiedenis en hadden zich duidelijk niet op hun reis voorbereid.

"We gaan met de auto en die zetten we dan bij een camping neer en dan pakken we daar de bus."

Jos had het over "onze" camping in Florence. Ik kon hem dat idee snel uit zijn hoofd praten. "Dat laten ze niet toe, hoor! Ik zou van hieruit de trein nemen. Je loopt in tien minuten het centrum in."

Tonny knikte instemmend, maar Jos zag dat helemaal niet zitten. "Is het er druk??" 

'Ja afschuwelijk druk. Vooral bij de Duomo.'

Uit de korststondige stilte die viel maakte ik op dat hij even over het woord Duomo moest nadenken.

"Net zo erg als in Venetië?"

'Zeker.'

"Erger?"

'Ja, vind ik wel.'

"O, Ton - dan gaan we niet. Blijf ik lekker op de camping."

Tonny vroeg of ik tips had.

'Siena is veel beter te doen qua drukte en goed bereikbaar met de auto. Erg mooi ook.'

"Wat is daar te doen," vroeg Jos weer.

'Oudheden, zoals in heel Italië.'

Tonny pakte pen en papier. "Heb je nog meer?"

'Perugia?'

"Wat moeten we daar zien?"

'Van alles,' antwoordde ik neutraal en probeerde van onderwerp te veranderen.

Hun 5.25 caravan die getrokken werd door een splinternieuwe Mercedes SUV stond te glimmen voor vertrek.

'Met dit weer is een beetje ruimte en comfort wel fijn, hè?'

"Ja, mooi spulletje toch?," glunderde Tonny. "Iedereen zit 's avonds buiten, maar wij niet. Als ik de hele dag buiten heb gezeten dan wil ik 's avonds lekker in de caravan jokeren."

Ik zag de schotel aan de zijkant staan en vroeg of ze naar Ajax hadden gekeken. 

"Nee, Jos is niet zo van voetbal. We hebben wel naar het autoracen gekeken - maar dan op de Duitser."

Nu was ik de onwetende: 'Kunt u geen Nederlandse zenders ontvangen?'

"Nee, we hebben geen kaartje gekocht. Jullie wel?"

Ik mocht niet in lachen uitbarsten. Mensen nemen een joekel van een staande schotel mee en snorren dan alleen naar een Duitse zender.

'Ja, wij hebben een kaart met abonnement en tot nu toe hebben we prachtig beeld.'

"Maar jij bent toch niet het type voor Goede Tijden, Slechte Tijden?" 

'Nee, maar wel voor het journaal, sport en een spannende detective gaat er ook wel in als het regent.'

"Heb je de Lidl al gevonden. Is vlakbij hoor - in Borghetto."

(Borghetto ligt praktisch tegen de camping aan, maar wanneer wij later op zoek gaan naar winkels komen we erachter dat het een buurtschap is - zonder Lidl. Die vinden we in Castiglione del Lago)

'O, dat is fijn om te weten.'

"Ja, ik koop niet graag bij die Italiaanse winkels. Voordat we teruggaan sla ik een voorraad in bij de Lidl."

In de verte zag ik manlief, voor mij reddende, gebaren maken met zijn wijsvinger naar zijn open mond.

Ik groette Jos en Tonny.

Tijdens het loopje van twee minuten naar onze caravan verkneukelde ik mij al op het blogje dat dit gesprek zou opleveren.

****