Het plensde vanmorgen om 6 uur en dat leidde tot donderwoorden van manlief, dit keer.
Ik draaide me om en deed net of ik hem niet hoorde.
Hij wilde helemaal niets vandaag, terwijl ik een prachtig uitje gepland had naar het nabijgelegen Monte Sole.
Nadat hij broodjes had gekocht bij de plaatselijke Coop werd het humeur beter.
We zagen een blauwe lucht en zon.
Het ging mij niet alleen om de prachtige natuur, maar vooral om wat daar, op Monte Sole (zonnige berg) aan het einde van de oorlog is gebeurd. Een huiveringwekkende geschiedenis op een van de bergen die de geallieerden alleen maar door bombardementen konden veroveren.
We kwamen zes scholen tegen en dat deed me goed.
De geschiedenis ebt blijkbaar niet weg in Italië. Wij reden met de auto via een klein onverhard weggetje drie kilometer omhoog. De scholieren deden dat te voet.
Ze luisterden aandachtig naar hun docenten geschiedenis en stelden vragen.
Een meisje verliet de groep even. Ze huilde.
Er is op de meest gruwelijke manier gemoord door de moffen (mijn moeder zou het me niet kwalijk nemen). Mijn bloed kolkte toen ik las wat daar op die berg is gebeurd -en ik op de plekken stond waar deze misdaden hebben plaatsgevonden
In deze meidagen zijn mijn gedachten sowieso veel bij de oorlog. Over een paar dagen herdenk ik het bombardement op mijn (geboorte)stad en wat dat voor gevolgen heeft gehad voor mijn grootouders en mijn moeder. Een jaar later werd ze gevraagd krantjes te verspreiden voor Vrij Nederland. Het zouden de meest aangrijpende jaren van haar leven worden.
Italië werd geregeerd door een fascistische leider, maar kende ook een gigantisch verzetsnetwerk – zoals in deze regio.
Op de meest vredelievende plekjes in de natuur, waar we ons hondje in het hoge gras niet terugvonden, werden huiveringwekkende misdaden gepleegd.
Blader niet te snel door het FOTOALBUM - maar neem de tijd om te lezen wat zich hier heeft afgespeeld. Dit zal mijn leven lang bij mij blijven.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten