Vol verwachtingen reden we naar Perugia.
Iets te veel verwachtingen, want om er te
komen is een hele toer. We lieten ons leiden door een gidsje en parkeerden de auto in
een grote parkeergarage -Piazza dei Partigiani.
Vervolgens moesten we maar liefst vijf lange roltrappen
nemen om uiteindelijk in een donker gewelf terecht te komen. Het was razend
druk in het oude centrum en wij liepen er een beetje sip te zijn.
Was dit het nou??
Zijn we verzadigd? Verwend?
Bologna, Florence, Siena, Chianti, Volterra, Montepulciano……
Italië is één groot openluchtmuseum. Van Perugia hadden we
meer verwacht, dat kan wel eens gebeuren.
Achteraf kwam ik er achter dat we rustig met de auto naar
boven hadden kunnen rijden: er waren zat parkeerplaatsen.
Onderweg deed ik boodschappen bij de Coop (kwalitatief vind
ik dat tot nu toe de beste supermarkt).
Manlief nam een verkeerde afslag en toen verdwaalden we. “Ik
blijf het meer maar volgen,” zei hij.
Maar dat is 55 kilometer.
We dronken thuis thee en zijn toen een ijsje gaan eten in
Casteglione del Lago (ons dorp met heerlijke winkeltjes).
De weersverwachtingen voor de komende dagen zijn ronduit
slecht. We gaan ons bezinnen op hoe het nu verder moet en vooral waar we
naartoe gaan.
Puglia (zoals gepland) of de Amalfi kust??
We zijn qua tijd halverwege. Veel senioren die we op deze
camping ontmoeten gaan naar Puglia om vervolgens over te steken naar
Griekenland – weg van het slechte weer.
Ik heb niets met Griekenland, noch met Spanje. Ik hou van
Italië, van de mensen hier en vooral van de cultuur en het eten.
Vorig jaar liepen we in Florence te puffen van de warmte op
Koningsdag. Nu brandt de kachel.
We drinken een fles Montepulciano en eten tuinboontjes met
uitgebakken pancetta. Dat klinkt toch veel lekkerder dan speklappen??
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten