Nog voor de wekker ging (7 uur) was manlief al uit de veren.
"Blijf jij nog maar even liggen."
Het was 6.40 uur en ik had heel slecht geslapen. Eerst lang wakker en toen een nare droom (we kregen beiden Altzheimer). Dus om nou te zeggen dat ik prettig wakker werd........neen.
Maar ik stond op want we hadden afgesproken tussen 8 en 8.30 uur af te rijden.
Niet dat we heel ver moesten. De camping bij Bellinzona deed aan siesta tussen 12 en 14 uur, dus was het zaak om daar op tijd aan te komen. Als je via Milaan rijdt is de reistijd moeilijk in te schatten.
Alles verliep voorbeeldig. P. reed de caravan veilig met de mover van het muurtje, recht op de auto af.
Ik trok de handel op en de caravan was aangekoppeld. Het belangrijke groene streepje was duidelijk zichtbaar. P. sjorde er nog wat aan en we waren reisklaar.
"Ik laat de boel hier staan, dan kun jij me straks door de hefboom loodsen."
Na de koffie met croissant was het zover. Ik bleef bij de hefboom en manlief stapte in de auto en begon te rijden, stapvoets. Ineens beng: de caravan schoot van de kogel - manlief remde meteen - de breekkabel brak en de caravan van 1600 kg. maakte een buiklanding.
De nachtmerrie van iedere caravanner.
Meteen stroomden van alle kanten mensen (velen in pyjama) op ons af. We kregen goede adviezen en veel hulp.
De kapotte breekkabel werd provisorisch gemaakt. De stekker van het elektra was flink verbogen en dat baarde iedereen zorgen.
Manlief kreeg wonder boven wonder de caravan weer omhoog. We sloten eerst het eleketra aan: alles werkte. Godzijdank.
Vervolgens koppelden de mannen de caravan aan de auto. Wij zagen eerlijkgezegd geen verschil met de eerste (mislukte) keer. De achterbuurman, een zeer ervaren caravanner ging, om mij gerust te stellen, onder de kogel liggen en verzekerde ons dat het goed was.
Wel moest P. de breekkabel anders aankoppelen. Dankbaar volgde hij alle adviezen op.
Natuurlijk ging de hefboom dicht toen wij ons neus lieten zien. Weer was achterbuurman uit de Beemster onze reddende engel.
Maar het griezeligste vond ik het spoor en de steile helling erna (bovenste foto).
Het ging goed.
In de auto heb ik zoonlief gebeld en toen brak ik.
Eenmaal op weg ging het allemaal zo goed dat we besloten door te rijden naar Buochs aan het Vierwoudstedenmeer - een voor ons heel bekend oord.
We hebben de Gotthardtunnel gehad en zijn 100 kilometer verder dan gepland. (We passeerden trouwens drie staziones bij Milaan)
Okee - we vertrokken om 9 uur en arriveerden 307 kilometer verder om 14 uur, ondanks oponthoud voor de Gotthardtunnel, op deze spiksplinternieuwe camping.
Daar nam ik de schade op - en die valt op het eerste gezicht mee.
Aangezien de receptie pas om 16 uur zou opengaan hebben wij ons handeltje - aangekoppeld - op het overnachtingsveldje gezet.
We staan op twee plaatsen, maar de receptioniste streek, nadat ze mijn verhaal had gehoord, over haar hart. Ik betaalde 48,- CHF.
Het is nu 17 uur en we zitten in ons t'shirt buiten. Dat mag in de krant!
Wat ons vanmorgen is overkomen had geen 200 meter verderop moeten gebeuren. Dan waren de gevolgen niet te overzien geweest.
Ik hoop morgen een blogje te schrijven over een slak in de Elzas.
Een wijnslak.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten