Het was een kort nachtje.
Ik had slecht geslapen na een zeer spannende en opwindende
voetbalwedstrijd die fantastisch met 4-0 werd gewonnen door Liverpool, mede
dankzij twee doelpunten van een oud-Feyenoorder.
Wat me echt uit mijn slaap hield was een verdrietig overlijdensbericht uit Nederland. Maar op onze leeftijd komen dat soort berichten steeds vaker binnen.
Wat me echt uit mijn slaap hield was een verdrietig overlijdensbericht uit Nederland. Maar op onze leeftijd komen dat soort berichten steeds vaker binnen.
Vanmorgen even voor negenen reden we het kampeerdorp aan het
Meer van Trasimeno af.
De Duitse buurman zwaaide ons uit. Maar zuurman -en
vrouw zullen stiekem achter hun gordijntjes hebben zitten genieten van ons
geklungel met de mover.
Manlief wilde drie dingen tegelijk doen en dat ging
niet. Nou ja, na zeven pogingen lukte het om de caravan aan de kogel te
krijgen.
Het eerste stuk weg was weer een lappendeken met enorme
scheuren en gaten. Dat is gewoon heel akelig rijden.
Maar eenmaal op de tolweg werd het een stuk prettiger,
behalve dan dat we in een file terecht kwamen waar we de oorzaak niet van konden achterhalen.
Vlak na Florence stond de vrachtwagen voor ons op zijn rem. We waren gelukkig
goed wakker, maar stonden daar in een kilometerslange vrachtwagenrij.
Manlief zag een gaatje en zo passeerden we via de linkerbaan
een sliert van zo’n twee kilometer. De voorste vrachtwagen had duidelijk moeite
met de klim, maar kon dat nou zo’n file kon veroorzaken??
Enfin, toen kwam de splitsing en waren wij uit de drukte, de autostrada panoramica (ook tolweg) – die vrij lang
parallel loopt aan de autostrada naar Bologna (foto boven). De temperatuur zakte
zienderogen.
Twee vakantiegangers in hun korte broeken en de thermometer
geeft 9 graden aan. We reden door koude mist en zagen sneeuw.
“Als het op de camping maar 15 graden is,” grapte ik.
Om kwart voor twaalf (na 195 km) waren we terug op de
camping die we op de heenweg ook hadden aangedaan.
Ons plekje achter de tennisbaan had baas Roberto voor ons
vrijgehouden. Jacky herkende het meteen en gedroeg zich alsof ze thuiskwam.
Het was inderdaad 15० graden en we konden buiten lunchen met
warme soep. De vreugde was echter van korte duur.
Dit noemen ze nou van de regen in de drup.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten