Er barstte een waar noodweer los, gisteravond.
Wij zagen het niet aankomen. Regen, ja. Maar op zware windstoten en gewelddadig onweer hadden we niet gerekend.
De schotel konden we van binnenuit inklappen. De rest moesten we laten zoals het was.
Metershoge golven vielen de camping aan en voor een aantal campers ontstonden belemmerende plassen.
Ik vreesde voor de luifel die enorme klappen maakte.
Op het moment dat ik dacht dat het over was (en ik snel de afwas kon doen) kwam de storm als een boomerang terug.
Ook dat kon ik mij goed van vroeger herinneren.
Zoals zoonlief terecht appte: "Ook dat is nostalgie."
Alleen zaten we toen meteen in het donker. Bij de eerste donder knalden de stoppen door en het kon wel een hele nacht duren voordat we weer stroom hadden.
Het lieflijke meer van een paar uur tevoren was binnen no time in een boosaardig spookmeer veranderd.
Wat had ik te doen met al die mensen die betrokken waren met het Festival dei Laghi (festival der meren), een belangrijk internationaal evenement voor de touristenbranche.
Vroeger moest je langs de provinciale weg lopen in het hoge gras, met gevaar voor eigen leven.
Sinds enkele jaren is er een fiets/voetpad en kun je in een half uurtje naar Iseo lopen.
Dat deden Jacky en ik.
Vlak voor Iseo werden we gepasseerd door een sirene. Die emergency auto moest net als wij 5 minuten wachten bij de spoorwegovergang. Ik hoorde zijn telefoon onophoudelijk rinkelen.
In Iseo was het een vrolijk -en feestelijk gebeuren vanwege het festival.
Wij dronken koffie op ons oude vertrouwde terras van Café Centrale.
Belangrijke mensen laten graag zien dat ze belangrijk zijn. De humor ligt op straat.
Dit vond ik wel heel aandoenlijk. Een nest zwaluwen bovenop de beveiligingscamera van de bank.
Terug op de camping:
In Luigi's tijd kwam er eens per week een karretje vol fruit en een enorme weegschaal de camping op.
Dat fruit is vervangen voor delicatessen, wijnen en kazen. Met een megafoon kondigt hij zijn komst aan.
Luigi luidde de bel.
Het terrein is qua oppervlakte hetzelfde gebleven.
Bij Luigi was het altijd een strijd om een goede plaats te bemachtigen. Bij vertrek kondigden mijn ouders hun komst voor het volgende jaar weer aan: "Am Lago Luigi - nur am Lago."
Maar Luigi beloofde van alles aan iedereen.
Toch lukte het altijd. Soms moest mijn moeder boos doen. Daar was hij wel gevoelig voor.
Papa zette de meisjestent achter de grote tent, zodat er niemand anders kon gaan staan. Dat mocht eigenlijk niet, maar Luigi deed net of hij het niet zag.
Hij had "frau doctor" wel eens nodig.
>>Als die Mädchen Brukencat maar niet uitgingen met Italiaanse jongens! Italiaanse jongens werden van de camping afgestuurd.
Een Duits meisje had 's nachts een jongen mee haar tentje ingesmokkeld. De volgende dag werd de hele familie weggestuurd.<<
Zoals gebruikelijk zijn nu de plaatsen genummerd.
Wij staan op één. Een single plaats - aan water. Voor die exclusiviteit betalen we €2,- per dag extra.
Manlief: "Hier hebben we nooit gestaan, hè?"
'Nee, dat klopt. Hier stonden de Tukkers altijd.'
"God, ja. De Tukkers."
Die kwamen met twee caravans en een speedboot (ik wilde ook dolgraag een speedboot, maar mijn vader was een zeiler). Vader, moeder, dochter, schoonzoon (met een enorme Grolschbuik) en kleinzoon.
Ze organiseerden iedere zomer een voetbaltoernooi: campinggasten tegen Luigi's Italiaanse vrienden.
De Tukkers stonden wel 6 weken op Covelo.
Verder hebben wij wel zo ongeveer overal gestaan.
Was het vroeger improviseren, nu wordt alles perfect georganiseerd.
De plaatsen zijn ruim en op een natuurlijke manier afgebakend met boompjes. Iedere plaats heeft een eigen elektrakast.
De grootste luxe van deze camping is de locatie.
Die blijft van een ongekende schoonheid.
********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten