Grüssen aus Nauders

Vrijdagochtend leek het er even op dat het one of those days zou worden. Beiden hadden we slecht geslapen. Ik vanwege de warmte en P. vanwege het (te) korte bed. Ruimte om je voeten uit te steken was er niet. Deze moderne variant op een bedstee was nl. tussen twee muren geplant. Een heerlijk hotel, doch dit is een onoverkomelijk minpuntje.

Vervolgens ging ik pontificaal op mijn bril zitten. Dat is een glasbril met flexibele poten. Ik was bijna in tranen, doch hoopvol omdat er niets gebroken was.
Omdat ik contactlenzen heb, is deze bril mijn reservekijkertje die ik ook regelmatig draag.
Der Optiker zat vrijwel om de hoek. Daar heb ik 10 minuten zenuwachtig voor de winkel staan wachten tot ze om 9 uur open gingen. Een lieve mevrouw stelde me direct gerust: “das ist kein Problem, das kommt gut”. Na een half uur kon ik hem ophalen, wat mooi uitkwam. We konden rustig ontbijten.

Om 10 uur vervolgden we onze – tot nu toe rustige - reis naar Nauders. Om 12.45 uur meldde ik mij bij de receptie van Gasthof Martha. Daar was cheffin sr. niet blij mee. We stoorden in hun Mittagessen. De geboekte kamer (ik had de bevestiging zwart op wit) was al bezet. Cheffin jr. kwam zich ermee bemoeien, maar dat hielp niet erg. Ondertussen werd het eten koud. P. boog zich over het reserveringsboek en zag dat 201 (onze kamer) WEL vrij was.
Het begon dus allemaal wat stroef en onaangenaam. De chagrijnige koppen schrikten ons dermate af, dat P. niet eens om een extra kussen durfde te vragen. Basil van Fawlty Towers is er een doetje bij vergeleken.
Internetten is ook niet mogelijk. Cheffin jr. vond het onzin dat ik zulks im Urlaub überhaupt wilde. Mijn ergernis noopte mij ertoe mijzelf te verdedigen door het mijn ontspanning te noemen. De norse reactie luidde “ach so”.
Op onze verdieping ben ik zelf in gangkasten gedoken en vond wat ik zocht. ’s Avonds, na het eten en de nodige wijntjes, durfde ik wel om een sloop te vragen. Toen cheffin sr. (Martha) hoorde dat ik dat kussen zelf gepakt had, kreeg een blonde Dirndl ervan langs. Dat had toch niet mogen gebeuren!!!!
Sindsdien is alles koek en ei. Iedereen is freundlich.

De berglucht doet ons heerlijk slapen. Na een stevig ontbijt gingen de bergschoenen aan. We zijn – tot groot ongenoegen van P. – met de kabelbaan naar boven gegaan. Hij moest een enorme angst overwinnen.
Bergkastel ligt op 2200 m., Nauders op 1400 m. Ik had de makkelijkste wandelroute naar beneden uitgezocht. Dat betekent dan echter ook de langste. Een kleine misrekening, die we hebben moeten bezuren.
Acht kilometer dalen is voor deze twee ongetrainde oudjes een (te) zware beproeving. Nee, we hebben geen ruzie gemaakt. Dat zou veel te veel energie hebben gevreten. Wel hebben we elkaar moed ingesproken.
Na 2 uur en 45 minuten strompelden we het hotel binnen. De halve liter Apfelschörle wilde er wel in. P. trakteerde zichzelf tevens op een Apfelstrudel met vanillesaus. Wij voelen ons tegelijkertijd ook heel voldaan en flink dat we het volbracht hebben.
P. heeft nu last van zijn knieën. Hij vreest dat een oude peesontsteking de kop opsteekt. Mijn voeten trillen wat na. Aan morgenochtend wil/durf ik nog niet te denken.
De bergschoenen staan alweer in de auto en komen daar deze vakantie ook niet meer uit (zeg ik nu).

Vanavond eten we in hotel Post, waar ik mijn blogje kan posten. De foto’s van onze wandeling upload ik apart. Dat scheelt aanzienlijk in tijd.

We schijnen enorm met het weer te boffen, want het is hier afgelopen week noodweer geweest.

Ik meld mij (maandag) vanuit Desenzano weer, waar de kamers wel een aansluiting hebben.
Tschüss!!!!!