Headless body door H.J.A. Hofland
De media van NewsCorp, het wereldconcern van Rupert Murdoch, hebben twee voordelen: je weet waar ze staan en ze zijn met vakmanschap gemaakt. Of je de Londense Times leest, The New York Post, of naar Fox News kijkt, er kan geen misverstand zijn. Overal heeft de baas zijn stempel gezet. Er staat wat er staat. Als je daarover discussie wilt, dan kan dat, en dan word je ongenadig uitgescholden of subtiel verdacht gemaakt. Zijn kranten en televisie waarborgen drama, al is het een drama met een voorspelbaar slot.
Vorige week heeft Murdoch voor vijf miljard dollar Dow-Jones gekocht, het concern dat The Wall Street Journal uitgeeft. Na veel aarzeling is de familie Bancroft, die het daar zakelijk voor het zeggen had, in meerderheid voor het geld door de knieën gegaan. Van deze familie zullen we waarschijnlijk niets meer horen. Over de Journal des te meer. De conservatieve zakenkrant heeft zijn reputatie te danken aan journalistieke kwaliteiten. Na The New York Times is de Journal in Amerika de tweede nationale krant, betrouwbaar, goed geschreven en niet bang om een schandaal tot de bodem uit te zoeken.
Bij de transactie heeft de redactie natuurlijk ter verzekering gekregen dat aan de journalistieke onafhankelijkheid niet zal worden getornd. Maar wat is journalistieke onafhankelijkheid? Er zijn duizend en één manieren om een krant of welk medium ook radicaal om te turnen zonder deze heilige formule geweld aan te doen. Het beste middel is een incomptabilité d’humeurs tussen de hoofdredacteur en de eigenaar te creëren. Het gaat dan niet over de journalistieke inhoud. Die twee mensen kunnen het eenvoudig niet met elkaar vinden. Of er ontstaat een conflict over de budgettering. Of het gaat over de marketing of de advertenties. Nooit over de redactionele inhoud. Bij zo’n conflict legt de hoofdredactie onveranderlijk het loodje. De eigenaar is immers de machtigste partij. Hij ontslaat een hoofdredacteur omdat dit nu eenmaal moest. En dan begint de krant journalistiek onafhankelijk te veranderen.
Rupert Murdoch gebruikt zijn media om zijn eigen politieke of ideologische inzichten over de wereld te propageren en winst te maken. Dit laatste met één uitzondering: The Weekly Standard, het huisorgaan van de neoconservatieven en lijfblad van president Bush. Het eerste nummer verscheen op 17 september 1995, het heeft 55.000 abonnees en het verliest, volgens Wikipedia, een miljoen dollar per jaar. Dat is een gering offer. In de Standard staat alles wat de neoconservatief de volgende week moet weten over de roeping van Amerika op aarde en hoe de natie aan deze opdracht gevolg moet geven. In 1997 namen neoconservatieve denkers het initiatief tot het Project for the New American Century. Een jaar later kreeg president Clinton een brief van deze onderneming met de opdracht om Saddam Hoessein af te zetten. In die tijd is de grondslag gelegd voor de zee van vraagstukken waaruit vooral de Amerikanen maar ook de Europeanen zich nu proberen te redden.
De media van Murdoch zijn niet aflatend de trouwste bondgenoten van de neo’s. Eerst bij de bestrijding van de familie Clinton, het Whitewater-schandaal dat geen schandaal bleek te zijn, toen bij de amoureuze escapades van de president, de steun voor de speciale aanklager Kenneth Starr, alles bij elkaar een loeiende haat-de-Clintons-campagne waarvoor demoniseren een zwak woord is.
George W. Bush werd in zijn eerste verkiezingscampagne door Murdoch fanatiek gesteund. Toen kwam 11 september. Zolang de oorlog in Afghanistan duurde, waren alle Amerikanen in vaderlandsliefde hecht vereend. Maar al gauw werd Hoessein weer uit de coulissen gehaald. De oorlogsvoorbereidingen tegen Irak begonnen. Er waren deskundigen, niet van de geringste orde, die zich tegen deze onderneming hebben verzet, maar de Amerikaanse publieke opinie was nog steeds in staat van oorlog en liet zich krijgshaftig misleiden. Niet alleen door de media van Murdoch trouwens, maar die voerden wel de boventoon, vooral in hun minachting zo niet haat tegen Europa. Laffe Franse kaaseters, enzovoort.
Achteraf kunnen we rustig zeggen dat Fox News en The New York Post regelrecht medeverwantwoordelijk zijn voor het ontstaan van het moeras waarvan Amerika nu niet weet hoe het zich eruit zal bevrijden. Sterker, Murdoch is medeplichtig aan de afbrokkeling van de Amerikaanse wereldmacht. Maar net zo min als de president heeft hij iets uit de rampzalige mislukkingen van de afgelopen vier jaar geleerd. Dat, vrees ik, zou binnen niet al te lange tijd ook wel eens uit The Wall Street Journal duidelijk kunnen worden.
Maar hij blijft smakelijke kranten maken. Een van zijn koppenmakers heeft eens de prijs voor de mooiste kop gewonnen: ‘Headless body in topless bar’. In zekere zin een signalement.
Dat de invloed van Rupert Murdoch op zijn media onwaarschijnlijk groot is, zien wij misschien nog beter dan de Amerikanen zelf.De naïviteit van de Amerikaanse domsument is bijna lachwekkend (zoals in Hoflands stuk doorschemert) als het niet zo gevaarlijk zou zijn.
Ze vreten alles wat ze voorgeschoteld krijgen.
Wanneer ik in de V.S. ben, kijk ik ook naar Fox News (overigens niet te verwarren met de andere Foxzenders). Niet omdat ik het zo geweldig vind, maar om mij weer te verbazen.
Noem het zelfkastijding, want ik erger mij groen en geel.
Bill O' Reilly is de goeroe van de zender. Hij predikt het conservatief gedachtengoed in optima forma.
Als je het over haat zaaien hebt: deze man kan er wat van. Hij voedde indertijd de anti - Frankrijk gevoelens, door de boycotten van Franse ondernemers in de V.S. te ondersteunen.
Zijn taalgebruik is rondweg agressief, zo ervaren ook de Canadezen regelmatig. Natuurlijk komen de Nederlandse abortusbarbaren er ook ongenadig van af.
O' Reilly vind ik gevaarlijk, omdat de conservatieve "niet nadenkende" Amerikaan hem adoreert.
Wellicht is deze bestseller een loopjongen van Murdoch. Dat heeft beide heren in ieder geval geen windeieren gelegd.
1 opmerking:
Interessant stuk Ellen, dank hiervoor. De term 'Murdoch Press' is in Australie zo'n cliche geworden, dat het bijna anti-gevoelens bij me oproept (lees: ik ga ze bijna verdedigen), maar dit lezende wordt natuurlijk eens temeer duidelijk dat het een bedenkelijk media-imperium is. Toch blijf ik erbij dat niet alle 'Murdoch' ondernemingen klakkeloos van tafel geveegd kunnen worden. In Australie geldt The Australian als de beste krant, maar tegelijkertijd is het voor wat ik gemakshalve maar geenraliserend 'links' noem, een bedenkelijke krant omdat deze onderdeel vormt van het Murdoch-imperium. En dat wil hier zoveel zeggen als: Hoef je niet serieus te nemen. Ik stoor me soms aan The Australian, als op nogal simplistiche wijze wordt getracht het fiasco van Irak goed te praten, maar tegelijkertijd is The Australian realistischer dan naaste concurrent Sydney Morning Herald waar het zin en onzin van multicultiland betreft. Je kunt daarom niet alles wegschuiven met 'it is just Murdoch'.
Een reactie posten