Fotoshoot

Na een slapeloze nacht (geloof me, ik ben geen minuut in dromenland geweest) stond ik om negen uur op. Enigszins zwevend dook ik onder de douche, waste mijn haar, föhnde het in model en smeerde kleurtjes op mijn gelaat. Aan de waterzakken onder mijn ogen kon ik helaas niets doen.

Toen ik bij mijn fiets kwam viel ik bijna flauw. Een (nachtelijke?) onverlaat had een pak yoghurt in mijn fietsbak geleegd. Terwijl ik radeloos naar de troep voorop mijn fiets stond te kijken belde een juichende zoon, die het AD-artikel over mijn boek eerder had gelezen dan ik.

Het mobieltje van de Ster-reporter was buiten werking, dat wist ik nog van vorige week.

Ik legde mijn fiets op de grond om de yoghurt uit de bak te laten lopen. Uitlekken jij, mompelde ik geïrriteerd, maar toch ook weer niet echt ontstemd. De hoerastemming over het AD-stukje overheerste en verdreef mijn sjachrijn.

Ik vluchtte de lift in naar boven om een rol keukenpapier te halen.

*******
Enfin, twintig minuten te laat verscheen ik op mijn afspraak. De Ster-reporter stond gelukkig nog voor mijn ouderlijk huis. Ik probeerde mijn haar te fatsoeneren, maar tijd om af te koelen kreeg ik niet. Begrijpelijk.

De door mij bedachte pose werd mij even gegund. De Ster-reporter had zelf echter iets anders in mind. Terwijl mijn oude buurvrouw achter de gordijnen zat te gluren liepen wij naar de overkant. In de tuin, recht tegenover nummer veertien, moest ik poseren - mijn huis in de rug.

De Ster-reporter zat op het stoepje van nummer 27 en foeterde op zijn ouderwetse camera. De losse flitser moest na iedere opname opladen. Die tijd kletsten wij vol.

Toen ging plotseling de voordeur open en verscheen er een mevrouw in ochtendjas.

Goh, er is hier niets veranderd, dacht ik meteen. Mijn moeder schaamde zich er ook niet voor de deur te openen in haar peignoir. Iedereen deed dat.

Ik kende deze mevrouw niet. Ze was uiteraard verbaasd.

In mijn hyperpositieve bui legde ik uit wie, wat en waarom..... Ook nodigde ik haar uit voor de presentatie. We kregen nog net geen koffie aangeboden, maar lachend wenste ze ons (en vooral mij) veel succes.

Toen ik thuiskwam lag er een stapel gekochte kranten op tafel.

Het is lang geleden dat ik met zo veel plezier het Algemeen Dagblad las.