**************************************
Gisteren was het dan zover. Terwijl ik mijn klussende man in ons Zeeuwse onderkomen had opgesloten, ging in Rotterdam de deur open voor een aantal oud-klasgenotes die ik in 1973 voor het laatst had gezien.
Het werd een bijzondere, gedenkwaardige dag. Althans voor mij.
"Weg van mijn moeder," maakte de tongen los. Als organisator van deze reünie had ik het voorrecht iedereen te vragen haar levensverhaal te doen.
Dat dit tot zulke schokkende onthullingen zou leiden kon ik vooraf niet bevroeden. Zo moest het twee schoolkameraden van 't hart dat hun ouders fout waren geweest in de oorlog.
Echt fout.
Die openhartigheid beroerde mij: ik vond het bewonderenswaardig maar het greep me ook naar de keel. Eén van de vaders had zijn straf uitgezeten in Kamp Vught, daar waar mijn moeders verloofde in 1944 was vermoord.
Het is nooit bij mij opgekomen dat ik kinderen van foute ouders in de klas kon hebben. Hoe naïef kan een mens zijn.
De andere vader heb ik goed gekend, maar van zijn oorlogsverleden wist ik helemaal niets. Ik kwam als kind (lagere school) vaak bij deze gastvrije, lieve mensen.
Vannacht heb ik zijn naam gegoogled en ik ben me kapot geschrokken. Waarom deze ooit goede vriendin nu zo krampachtig afstand houdt is mij geheel duidelijk. Weer een verkeerde inschatting van mij. Vriendschap is niet eindeloos.
Geloof me, ik ben verward en verdrietig.
Ook de andere verhalen lieten mij niet onberoerd. De zes dames hadden, net als ik, een bewogen leven achter de rug. De belevenissen kwamen er bij de één makkelijker uit dan bij de ander. Daar is niets mis mee.
Ik voelde mij bij alle zes op mijn gemak. Desalniettemin zie ik een jaarlijks weerzien niet zitten. Domweg omdat ik niet (meer) met allen de klik heb.
Het was een waardevolle dag.
Een dag die dankzij "Weg van mijn moeder" tot stand kwam.
Een dag die zich goed zou lenen voor een vervolg op "Weg van mijn moeder."
************************************************************************************
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Hoi Ellen, weet je dat kinderen van foute ouders in hun leven heel veel last van hebben gehad dat hun ouders een verkeerde keus hebben gemaakt? Zij hebben ook een vereniging.
Ik heb je boek niet gelezen maar kan wel begrijpen dat kinderen van mensen die in het verzet hebben gezeten in de onderstaande link veel zaken herkennen.
http://krant.telegraaf.nl/krant/vrouw/teksten/vrouw.reportages.fout.html
De 2e link gaat over een meisje van mijn generatie. Zelfs zij heeft onbewust gevolgen ondervonden van het zwijgen.
http://www.hetopenarchief.nl/page/1535/nl
Zelf kom ik uit een dorp dat zweeg en de Yad Vassem prijs van Israel kreeg voor dat zwijgen in de oorlog. Een klein beetje trots kan ik nog net onderdrukken omdat ik me realiseer dat die ex-klasgenote niet echt iets heeft om trots op te zijn.
Jan, kinderen van verzetsmensen kun je niet over één kam scheren.
Hetzelfde geldt voor kinderen van "foute" ouders.
Ieder verwerkt gebeurtenissen op zijn/haar eigen manier en heeft zijn/haar eigen emotie.
Jammer dat je mijn boek niet hebt gelezen. Dan had je mijn stukje beter begrepen en je kunnen bezinnen voordat je je reactie plaatste.
Bedankt voor de links, waar ik niets mee doe.
Waarom deze ooit goede vriendin nu zo krampachtig afstand houdt is mij geheel duidelijk. Weer een verkeerde inschatting van mij. Vriendschap is niet eindeloos.
Vriendschap is inderdaad gecompliceerd, en lang niet altijd zo onvoorwaardelijk als men (ik ook) zou wensen. Ellen, maar als deze vriendin nou geen afstand had gehouden, zou je haar dan wel in de armen hebben gesloten, met de wetenschap dat haar ouders fout in de oorlog waren? Dat vraag ik me in alle oprechtheid af.
En in alle oprechtheid zeg ik JA.
Haar ouderlijk huis stond altijd open voor mij. Ik vond haar ouders lieverds.
Zaterdag wilde ik juist die leuke herinneringen met haar ophalen, maar ze negeerde me keihard.
Die kille afstand doet mij enorm veel verdriet.
Met de ander, die er heel gewoon en rustig over sprak heb ik namelijk wel een goed contact en dat zal zo blijven. Zij praatte ook vrijuit over mijn boek en toonde oprechte interesse.
Niet te geloven dat die oorlog 65 jaar na dato nog zoveel schade aanricht.
Een reactie posten