Occupy 010

Ze zijn er weer. Nu met een echte tent.

Het is ook heerlijk kampeerweer.

*****

Dierenleed

De inhoud van mijn maag schoot naar mijn keel toen ik dit zag.

Twee "flinke" kerels laten hun hondje uit.

Een hond zal altijd het baasje volgen, ook al moet hij/zij zich daar dood voor rennen.

Ooit van een vergroot hart gehoord? Dat is wat honden overkomt wier baasjes te lui zijn om met ze te wandelen.

Ja mensen, mijn boosheid is ook gericht op de fietsende uitlaters.

Ik vind het walgelijk en een vorm van dierenmishandeling.

Sommige hondenbezitters nemen het woord hondenleven wel heel letterlijk.

*********

Jong en oud

Woody van Amen en Evelien de Jong.

Tot 4 december is deze grote expositie te zien in de WTC Art Gallery.

Vrijdag t/m zondag van 12.30 uur 17.30 uur.

*********

Halloween

Halloween.

Ga toch weg met die onzin.

Halloween is geen Nederlands evenement. Net als Valentines Day.

De Kerstman is populairder dan onze eigen Sinterklaas.

Kopieergedrag.

Bel morgen dus niet bij mij aan!!

Je krijgt niets. Sterker nog: ik trek dat monstermasker van je hoofd.

Ieder land kent zijn tradities. Daar hoort Halloween niet bij!!

We gaan toch ook niet aan de Thanksgiving Turkey??

11 november: Sint(e) Maarten.

Bestaat dat nog?

*******

Benzine

Bantry, Ierland 149,9

A29: 165,9

Nieuwerkerk - Zeeland: 159,9

De klok

Niet vergeten: voor 't slapen gaan de klok een uurtje terugzetten.

Die lange avonden hebben ook wel iets.

****

Krachtarmoede

*****************************************
Dat slaat op het CDA.
Waar is die machtige, onoverwinlijke partij van weleer? De partij die de kleur van vele kabinetten bepaalde. Werd het christelijk rood of christelijk liberaal.

Er is niets maar dan ook niets meer van over.
Vandaag was er weer een congres. Weer ging het over Wilders. Dit maal indirect.

Ik dacht dat er over het lot van Mauro beslist zou worden. Dat er twee dissidenten roet in de Leers maaltijd zouden gooien.
Nu hoor ik dat de uitkomst als volgt klinkt: er moet humaner met minderjarige asielzoekers worden omgegaan.
Krachtarmoede!

Stel mij alsjeblieft niet de vraag of Mauro mag blijven. Dan krijg ik meteen alle voorstanders op mijn nek en word ik voor inhumaan uitgemaakt.

Maar er zijn regels, wetten, bepalingen, afspraken. En in de zaak Mauro zijn die er al sinds Hirsch Ballin.
Ja, ik vind het vreselijk zielig en verdrietig voor die jongen. Maar hoeveel Mauro's zijn er?

Er zullen ongetwijfeld hiaten zitten in procedures. De jongen wordt op een afschuwelijke wijze de dupe van onduidelijkheden.
Aan de andere kant vind ik het meeslepen naar de Tweede Kamer, waar over hem gesproken wordt als een stuk slachtvee, ook niet erg kies.
En gisteren weer bij P&W, waar dezelfde vragen over&over gesteld worden. Heeft dat toegevoegde waarde?

De volksvertegenwoordiging heeft het laatste woord. Zo werkt dat in een democratie.
Om met de Rijdende Rechter te spreken: "en daar zult u 't mee moeten doen."
***************************************************************************************

De Chinezen komen

"De Russen komen," riepen we in de jaren zestig.

Dat was letterlijk bedoeld. Na de inval in Hongarije wilden mijn ouders emigreren naar de VS.

Dat ging echter niet door.

Vandaag is queen of the road Chinees geworden.

Ze heeft veel pleegouders gehad. Amerikanen, (bijna Canadezen), Nederlanders/Russen.

Haar biologische ouders hopen dat ze niet helemaal vervreemd van haar moederland.

Voor het geval u het niet meer weet: Saab was ooit Zweeds.

Wen er maar aan!

China neemt (na de VS) Europa over.

Wordt China de crisisbezweerder?

Waarschijnlijk wel. Onder het mom van financiële hulp.

Chinezen zijn onderhandelaars. Ministers en vice-ministers gaan niet over een nacht ijs.

Dat zal bikkelvrouwtje Merkel zwaar vallen - maar Europa zal zwichten.

Mijn overburen zijn Chinezen.

Ze spreken nauwelijks Nederlands.

Dat hoeft ook niet.

Zij gaan mij Chinees leren.

We zijn aan het onderhandelen over het uurtarief.

******

Bar en blut

Wanneer wij de pub binnenkwamen zaten ze er al. Naast de open haard.

"Kijk dit is onze plaats." Zo keken ze. Van die mensen die 's morgens om 8 uur hun handdoeken op de stretchers bij het zwembad leggen.

Hij was een klein mannetje met een 1990 Specsavers-bril op zijn neus, die achter zijn eigen buik aanliep.

Haar kan ik beter typeren. Kent u Olive, van "On the buses" (eind jaren '60) nog? Nou, zo dus.

Hij dronk pinten Heineken. Voor haar moest hij twee keer naar de bar lopen voor een flesje witte wijn, een flesje tonic, een glas en een glas met ijsblokjes.

Als zij eenmaal haar drankje gemixed had ging hij buiten een sigaartje roken.

Erg spraakzaam waren ze niet.

Ik stelde me zo voor dat ze vroeg gegeten hadden. Begon om 6 uur voor ons het pre-dinner borreluur, voor hen waren het post-dinner drankjes.

De derde avond hoorde ik Olive tegen barboy zeggen dat ze de volgende ochtend om 9 uur met de boot van Dublin naar Liverpool moesten. Back home.

Het is minimaal vier uur rijden naar Dublin (gedeeltelijk tolweg) en je moet er minimaal een uur van tevoren zijn.

Tel uit je winst. Goedkoop reizen doe je op onmogelijke tijden, zo leert ook onze ervaring.

Enfin, binnen een half uur stond hun tafeltje vol lege glazen en flessen. De drank stimuleerde ogenschijnlijk het libido van Olive. Ze zocht lichamelijk contact bij haar ventje.

Tevergeefs. Die toverde weer een sigaar tevoorschijn.

Eerst begreep ik niet zo goed wat er aan de hand was, maar dat werd me duidelijk toen hij een stapeltje eurobiljetten tevoorschijn haalde voor een nieuwe ronde.

Ze zaten hun euro's op te drinken, zoals wij vroeger op de laatste vakantiedag de buitenlandse valuta probeerden op te maken aan Italiaanse souvenirs of Zwitserse chocolade.

Boerend legde hij zijn laatste vijftigje op de bar. Daarna zijn laatste twintigje.

En daar was Olive, die gierend van de lol haar tas boven de tafel leeg kieperde. 

Barboy kwam aangesneld en probeerde de glazen te redden. Voor hij het wist sloeg horny Olive haar kwabberige bovenarmen om zijn nek. Werd hij rood van schaamte of was het ademnood?

"You handsome thing," giechelde de dronken vrouw. "Let's dance."

Maar Specsaver kwam tussenbeide. "No more euro's. Time to go home."

En daar gingen ze. Stevig gearmd om elkaar in evenwicht te houden.

Blut.

Echt blut, naar later bleek.

Barboy bracht mijn Irish Coffee en kwam even bij ons zitten. Hij vroeg of wij ons niet aan de Liverpoolers gestoord hadden.

Ik zei dat ik me kostelijk had geamuseerd en P. beaamde dat.

Hij lachte en vertelde dat het echtpaar iedere avond cash had betaald.

Geen creditcard of pinpas?

Nee - die hadden ze niet, of in ieder geval niet bij zich. Alles cash.

Het was even stil aan ons tafeltje. We dachten alledrie hetzelfde.

Toen vroeg ik aan barboy: "It's quite a walk to Dublin. Isn't it?"

****

Eigen risico

eerder

P. wist van het eigen risico van bijna €1340,- maar besloot het (eigen) risico te nemen.

In de VS nemen we altijd het Gold pakket, waarin alle dekkingen zitten.

We moesten dus een beschadigde auto inleveren op het vliegveld.

De gefronste wenkbrauwen achter de balie beloofden weinig goeds.

De manager bekeek de schade en maakte foto's. We moesten op het ergste rekenen: "dag, €1340,-"

"Ze laten het waarschijnlijk niet eens maken," zei P.

Wellicht had hij gelijk, maar alle doemscenario's en verdachtmakingen richting autoverhuurbedrijf konden zijn eigen stomme fout niet verdoezelen.

We hadden geen gezellige laatste avond.

Ook gisteren was het een sombere dag. P. moest, met tegenzin - maar volgens afspraak, contact zoeken met de autoverhuurder om te horen wat the final verdict zou zijn.

Maar eerst belde ik een aantal dealers in Cork en Dublin om te horen wat een nieuwe bumper kost.

De schatting lag rond de €350,-. Trouwens, in Nederland viel de berekening, met €800,-, heel wat hoger uit. 

Met die informatie belde P. het verhuurbedrijf. Achteraf bleek dat een sterke troef. Op mijn onderzoeksdrift was niet gerekend.

Ze zouden terugbellen. De schade expert in Dublin moest bepalen hoe duur het ging worden.

Na een paar gemiste telefoontjes en moeilijke communicatie (hoewel altijd vriendelijk) kreeg P. vanmiddag Dublin aan de telefoon. Die €350,- was wel een erg lage schatting, maar de man refereerde er wel aan. De boodschap, "don't try to screw us," was dus wel aangekomen.

Verdict: €548,30

Onnodig - maar dat is achteraf praten. In ieder geval veel beter dan die beangstigde €1340,-

Wij hebben ons lesje geleerd. Laat het een waarschuwing voor iedereen zijn, die ooit een auto huurt (in Ierland).

In ons geval was het een muurtje.

Maar het kan evengoed een braamstruik zijn.

*********

Kort door de bocht

Cork

(klik op de foto om het album te openen)

Cork is not my kind of town.

De gevolgen van de recessie zijn duidelijk merkbaar.

Ik geef de voorkeur aan het Ierse landschap boven de architectuur.

***********************

Pre-Authorization

Ideaal: een hotel tegenover de vertrekhal.

We vliegen om 6.10 van Cork naar Amsterdam en laten ons om 4 uur wekken.

Bij de desk is niemand. Er zou een receptionist zijn: 24/7.

Dial 41 staat er op een bordje. Er gebeurt niets.

Dat doe ik tien keer.

Er gebeurt tien minuten niets.

Wij openen deuren en roepen luidkeels om hulp.

Er gebeurt niets.

Dan parkeert er een busje voor de ingang. Er stapt een man uit. De shuttle chauffeur?

Ik loop naar hem toe.

"There is nobody at the desk."

'I'm the one at the desk.'

"Why aren't you there. What if there's an emergency."

'Ah, well.'

P. doet er nog wat schepjes bovenop.

Maar de man vertrekt geen spier. Ook geen verontschuldiging.

Even naar gisteren:

We checken in. Ik geef mijn creditcard.

Nog voor ik het weet is er €150,- afgehaald. Dat noemen ze pre-authorization.

"The room is €69,-. What are you doing?"

Ze legt het uit, maar ik vind het helemaal niet fijn wanneer er met mijn creditcard gespeeld wordt.

'All hotels do that nowadays.'

"Well not the hotels we stayed in."

Ze houdt vol dat pre-authorization standaard is in alle hotels.

Ze liegt.

De verlaten desk - een uur geleden - is mij nu geheel duidelijk.

**********

Fun

Ring of Kerry

ALBUM

***

Het nieuws

**************************
Denk vooral niet dat het wereldnieuws hier aan ons voorbij gaat.
Toen we donderdag incheckten was het eerste wat de receptioniste zei: "Khadaffi is dead."

Natuurlijk was ik blij. Vooral voor die onderdrukte Libiërs. Voor hen die familieleden verloren door de gruwelijkheden die deze dictator op zijn geweten heeft. Blij ben ik ook voor hen die moesten vluchten.

Maar zoals ik begin dit jaar, na de val van Moebarak, al schreef : ik vrees (voor) de toekomst. Wat is het alternatief?

In één land (Afghanistan) hebben we tevergeefs geprobeerd de Taliban te verslaan. Zie waar we nu in verzeild zijn geraakt.

In Libië, Egypte en Tunesië helpen we de Taliban in het zadel. Het is allemaal zo ongelooflijk gecompliceerd. Zo tegenstrijdig. Ik geloof dat geen regering er meer raad mee weet.
Dat we het zullen bezuren weet ik wel zeker. Is het niet vandaag, dan wel overmorgen.

Pff, het Nederlandse nieuws kan me gestolen worden.

Televizierring of zoiets???
**********************************

Review hotel

Even een korte terugblik.

Stel - u besluit naar deze regio te gaan en u vraagt mijn advies.

Zou ik Glengarriff Park Hotel aanbevelen??

Ja........................................ en nee.

Dat is makkelijk gezegd nu we drie avonden bij overbuurman "Casey Hotel" hebben gegeten.

Niet alleen is het eten daar beter en zijn de drankjes goedkoper, ook heb ik vanavond - na het eten -  een kijkje mogen nemen in een van de kamers.

Die zien er perfect uit en zijn goedkoper (maar niet reusachtig). Kamers 9 en 11 zijn bij deze in mijn geheugen opgeslagen.

Terug naar het hotel waar we vijf dagen vertoefd hebben. De suite is zo groot als ons huisje in Zeeland.

Perfect - zeker bij slecht weer.

Het hotel is modern en clean. Zo clean dat wij het onpersoonlijk vinden.

Onderhandel met het hotel over het tarief! Het lukte mij er €20,- per dag af te krijgen.

Het Ierse ontbijt ((in het weekend tot 11 uur!) is ons heel goed bevallen.

 De warme maaltijden daarentegen vinden wij minder (lees eerdere blog).

Voedsel en drank zijn niet goedkoop.

Het personeel is vriendelijk en hulpvaardig. Er is voldoende gratis parkeergelegenheid en de ligging van het hotel is perfect. 

Wij hadden met een tekort aan warm water te kampen. P. kon vanmorgen niet eens scheren. Dat is armoedig.

Ik heb het gevoel dat ze aan alle kanten proberen te bezuinigen, maar volgens de recepie was er een probleem met de "plumbing."

Vijf dagen lang?

Stommiteit: een haarföhn inbouwen in een bureau (zodat die niet gejat kan worden), maar geen spiegel in de buurt hangen.

De bedden met veel kussens en dekbedden zijn perfect. De lift is comfortabel. Gratis Wifi is ook fijn.

Kortom: aan dit advies heeft u dus helemaal niets.

***************

For sale

Deze foto verwoordt voorbeeldig de situatie waarin Ierland zich bevindt.

**************

Dorpsgekken 2

************************************
Zondagochtend.
We zitten in de ontbijtzaal naast de familie des huizes.
Met "are you enjoying your holidays" worden we weer door Ann Marie begroet. Wij knikken en zij zegt "good - good."
De eigenaresse M. herkent me van de eerste dag. Ze begroet me hartelijk en vraagt of we het naar ons zin hebben.

Ze zit met twee dochters, een schoonzoon en drie kleindochtertjes gezellig te keuvelen en bestellen hun ontbijt bij Ann Marie.

"Are you enjoying your holidays," vraagt Ann Marie weer wanneer ze de koffie brengt.
'Yes, we're enjoying it very much. Thank you.' Wil ze graag dat M. hoort hoe beleefd ze met de gasten omgaat?

Ik denk aan de avond ervoor. Aan de ontmoeting met de twee roddeltantes.
Toen ik aan de ene Ena Sharples vroeg wat er dan zo bijzonder aan deze familie was gniffelde ze enigszins achterbaks "you will find that out yourself."
Ik had mijn schouders opgehaald en gezegd dat het dan wel niet wereldschokkend zou zijn. Maar mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt.

En dus zitten wij langer dan normaal aan het ontbijt. Het plenst buiten toch,
Zondagmorgen ontbijt de familie blijkbaar met elkaar en wordt er volop bijgepraat. Ann Marie bedient de thuisgasten.

Vervolgens begint (o)ma M. uit de kinderbijbel voor te lezen. De rest van de familie kletst er gezellig doorheen, wat M. totaal niet schijnt te storen.
Ik geniet van het opgewekte stel.

"Even grapefruit en marmelade halen."
Wanneer ik terugkom zegt P.: "kijk eens naar hiernaast."

Ik kijk.
Daar zit Ann Marie, met blozende wangen. Aan het hoofd van de tafel. Ze eet pap. En daarna een dubbelgevouwen witte boterham.
Een van de meisjes kruipt op haar schoot.
Er gaat mij een lichtje op. Zou Ann Marie ook een dochter zijn?

"Are you enjoying your holidays," wil Ann Marie weer weten wanneer we aanstalten maken om eetzaal te verlaten.
'Very much so.'
"Good - good."

Ann Marie: is zij de goed behandelde Assepoester?
***************************************************************

Allesbehalve ZONdag

Gootvegetatie

Dol op wol

Escape to Beara

We volgden de makelaar. Niets van tevoren afgesproken.

We liepen op de bonnefooi haar kantoor binnen en ze ging meteen met ons op stap.

Onze wensen:

vrijstaand

2 slaapkamers

zeezicht

Ja, leuk. Maar zeezicht?

Antwoord makelaar: "Take away the trees."

Trees? Ze bedoelde een half bos.

"A week & a hammer," zou mijn neef Jim zeggen.

P. vond dit idyllisch. Een voormalig schooltje uit achtienhonderdzoveel.

Ik durfde er niet eens omheen te lopen. Bang dat ik een lijk of een klas vol ratten tegen zou komen.

Keep on dreaming, Ellen.

****

Ring of Beara

ALBUM

*******************

Dorpsgekken

********************************

Het is laat. Ik ben moe. P. slaapt al een uren.

Maar ik moet gewoon weer eens wat schrijven. Omdat er veel is om over te schrijven.

Soms word je overladen met indrukken dat je gewoon niet weet waar je moet beginnen - laat staan hoe. 

Vanavond zaten we in de pub tegenover ons hotel. We gingen vreemd.

Zo voelt dat ook echt, want van animositeit is in dit dorp zeker sprake. Zou ik hier wonen, dan zou er binnen no time probleemloos een roman uit mijn digitale pen vloeien.

We gingen vreemd om twee redenen:

1. Het eten in "onze eigen" pub c.q. restaurant viel tot twee keer toe tegen. We kwamen er gisteren achter dat de desserts niet vers zijn, maar eens per week door een bakker (van buiten het dorp) worden geleverd.

2. "Onze eigen" pub c.q. restaurant zit nooit vol. Ook niet in het weekend. Ook niet wanneer er live music is.

Vanavond ging P. op onderzoek uit en vond een drukke pub aan de overkant. Daar aten en dronken we veel goedkoper en lekkerder.

Een familiebedrijf: pa achter de bar, zoon in de bediening en mam in de keuken.

Restaurant en pub zaten vol “locals.” Dat is een goed teken.

En daar raakte ik aan de praat met twee weduwes. Beiden kwamen oorspronkelijk uit Dublin, maar ze wisten alles van -en over Glengarriff.

Ieder dorp heeft zijn Ena Sharples. Glengarriff heeft er minimaal twee.

Vooral over de eigenares van "ons" hotel waren ze niet erg complimenteus. Blijkbaar een vrouw die het iets te veel heeft gemaakt in de ogen van haar dorpsgenoten.

Zo schijnt the owner (die ik toevallig de eerste dag heb ontmoet en die ik qua uiterlijk geen tien cent gaf) meerdere etablissementen te hebben. Maar bovenal is ze eigenaar van een keten genaamd “Irish Craft Center,” met maar liefst dertien filialen in het land - o.a op Dublin Airport. Irish Craft Center verkoopt prachtige wollen kleding.

Een succesvolle dame dus, die zwaar in dit hotel heeft geïnvesteerd. Niet alleen in de kamers, maar ook in het personeel. Een zware dobber lijkt mij, in deze tijd.

Dit hotel zit allesbehalve vol.

Glengarriff heeft te lijden onder de recessie. Dat is ook te merken in de pubs.

Boertjes uit de afgelegen gebieden komen niet meer. Te duur en te gevaarlijk. Want hoewel dun bevolkt en nauwelijks geteisterd door auto-ongelukken, ook hier heerst de angst voor drankcontroles.

Maar terug naar de roddeltantes. Ze vroegen naar ene Ann Marie die ’s morgens werkzaam is in de ontbijtzaal, die schoonmaakt en de rest van de dag in de Irish Craft Center werkt.

De roddeltantes gniffelden: over Ann Marie deden de meest monsterlijke verhalen de ronde.

Ja, Ann Marie ziet eruit als een kenau.

Ze heeft een flink postuur en draagt een zwarte rok tot op de enkels. Haar vlechten heeft ze naar elkaar toe opgestoken. Ann Marie lijkt meer op een Zwitserse Gretl.

Er kan geen lachtje vanaf en haar stem klinkt kil.

Toen we haar de eerste ochtend meemaakten verergerde mijn ochtendhumeur. “Jezus, wat een kreng,” dacht ik - gebaseerd op haar onvriendelijke stem en dito gelaatsuitdrukking.

Ik vroeg me ook meteen af of ze ooit een lekkere sex-ervaring gehad zou hebben, maar kon me daar geen voorstelling bij maken.

Ann Marie is a laughing matter in dit dorp.

Vanmiddag zag ik haar in de shop. Met dat uitdrukkingsloze, sacherijnige smoelwerk vroeg ze mij de alleraardigste dingen. Hoe onze dag was geweest. Of we het naar ons zin hadden. Of ze me ergens mee kon helpen.

Oh boy! Wat had ik ineens een gruwelijke hekel aan mijzelf. Wat schaamde ik me.

De roddeltantes: zij worden uiteindelijk de gevaarlijke domoren in mijn roman.

En Ann Marie?

Ann Marie wordt mijn heldin. Maar of zij het overleeft??

*******************************************************************

Schade

Schade in Zeeland. Waterschade.

De kids dachten daar een paar dagen uit te rusten, maar nu staat het water tot aan de enkels.

Een geëxplodeerde kraan. Waar en bij wie moeten ze terecht.

Paniek, paniek.

Dan zijn pappie en mammie wel heel ver weg en is het lastig communiceren in GSM-loze gebieden.

Waren we in 010 geweest, dan was manlief direct in de auto gesprongen.

Gelukkig zijn wij hier en zien wij wel wat wij volgende week aantreffen.

***

Schade aan de huurauto.

Dag voordelige vakantie.

Manlief heeft iets met muurtjes.

Hij laat er of flappen inzitten (alleen begrijpelijk voor de trouwe lezers) of hij zet de bumper er tegenaan.

Maar P. heeft altijd een verklaring klaar. Dit keer lag het aan de huurauto.

"Geen achteruitrij-piepjes."

*********

Uitwaaien op Beara

FOTO'S

****

Begraven op Beara

Wie van de zee houdt vindt hier wel een perfecte en unieke laatste rustplaats.

Althans - dat vinden wij.

foto's

Tussen de Murphy's, de Harringtons, de Mc Carthy's en de O'Sullivans liggen ook twee Nederlanders.

Eén van hen is een (oud) stadsgenoot.

I can't blame him.

Dit is veel mooier dan Crooswijk of Hofwijk.

********

Golfen op Beara

We zijn op weg naar Castletown, Beara (Bere).

De huizenjacht is geopend.

Vlak voor het gezellige vissersdorp ziet P. een afslag naar de plaatselijke golfclub.

Een echte links course.

>>Weet u niet wat dat betekent? Dat is een golfbaan direct aan zee.

Het is geen gecultiveerde baan. Integendeel. Alle natuurlijke elementen komen terug in een links course.<<

Voordat ik het in de gaten heb rijden we op een pad dat hard aan reparatie toe is.

Maar wat een prachtig 9-holes baantje! En zo ongelooflijk groen.

Het is elf uur en er speelt niemand.

Ik hoor aan het geknor van P. dat hij geniet.

Op het parkeerterrein is een aantal plaatsen voor campers, inclusief elektra en een weergaloos uitzicht.

Als u de foto's ziet zult u hoogstwaarschijnlijk uw beeld van de elitaire sport bijstellen.

In het clubhuis is niemand aanwezig, behalve nieuwsgierige ikke. Als P. nu zou willen spelen, dan mag hij €20,- in een box gooien.

Ik loop naar boven en constateer dat de clubroom mij heel erg aan de kantine van XXOVV'66 doet denken.

Je moet wel heel erg van het spelletje houden wil je hier lid worden.

P. dus.

***

Tippelzone?

Glengarriff

Het is niet echt een heel erg knus, gezellig hotel - maar we hebben een prachtige suite voor een ''gemaakte'' prijs.

foto's

De pub, met open haard - een gedegen menukaart en hartelijke barman Rob maakt veel goed.

***

Cheers

Geef mij maar een biertje.

P. aan 't "dropwater."

**********

Raad de prijs!

We zijn weer bij Lidl geweest. 

Zoals u kunt zien boodschappen voor grote -en kleine boodschappen.

Anyhow: zoals gebruikelijk moest P. bij de kassa raden naar het eindbedrag.

"€26,-"

Heel goed! Ik betaalde €26,06. 

Voor het eerst werd de (ook bij Lidl gekochte) trolley in gebruik genomen. Dat scheelde behoorlijk veel sjouw -en tilwerk.

*********

Inmiddels zijn we in Ierland beland.

Op weg naar ons hotel in Glengarriff (Beara), van waaruit we dagtripjes gaan maken, stopten we bij een "alternatief" lunchcafé.

Organic stond er bij ieder gerecht. We hebben er heerlijk geluncht.

"Zullen we ergens drinken kopen," stelde P. voor.

Ik dacht meteen aan de watertjes van Lidl.

Op de wc zag ik nota bene Cien - het merk van de Lidl-zeepproducten. Niet erg organic, dacht ik nog. Maar de Ieren hebben het zwaar en moeten ieder dubbeltje drie keer omdraaien.

Ik vroeg aan de eigenares/kokkin/serveerster of Lidl in de buurt was.

Inderdaad.

"It will be very busy," waarschuwde ze nog.

In de "wereldstad" Skibbereen troffen wij een groot filiaal van de Duitse discount-grootgrutter aan.

Quality for less.

*****

TravEL

Met de Fyra naar Schiphol in 25 minuten.

Ideaal?

Ja, ideaal.

Wel van tevoren boeken via internet of een extra kaartje kopen bij je gewone reisbewijs.

Enkeltje vanaf Rotterdam kost €12,80 p.p.

Minder ideaal zijn de gangpaden. Daar kan geen gewone koffer door.

Gevolg: iedereen gaat bij de uitgang zitten of stalt de bagage op de stoelen.

Belachelijk voor een trein die voornamelijk wordt gebruikt door reizigers met koffers.

******

Luchten