Gemist?

*********************
Deze week zag ik twee documentaires over twee eigenzinnige talenten.

Met zware oogleden keek ik gisteren vanuit een koortsig bed naar PROFIEL.
Het ging over de carabetier Hans Teeuwen, die dit jaar duizenden "fans" op Frans Bauer-achtige wijze heeft getrakteerd.
Als je niet naar Hans Teeuwen bent geweest, dan hoor je er niet bij. Kritiekloos MOET je hem geweldig vinden. Dat lijkt mij trouwens voor de man zelf tamelijk beangstigend.
Hij stopte na de moord op Theo van Gogh en heeft dat in Nederland zeven jaar volgehouden.
Ik heb hem meermalen horen zeggen dat hij alleen het theater inging als hij geld wilde verdienen. Veel geld.
Wel, dat is gelukt.

Eerder deze week keek ik naar Het uur van de wolf.
Harry Nilsson?
De naam zei me niets moet ik u vol schaamte bekennen.
Totdat ik de muziek hoorde. Die geniale muziek.
Wat een buitengewoon goede documentaire over een fenomeen die zich (volgens mij) heeft laten meesleuren door verkeerde "vrienden."

Documentaire over één van de meest getalenteerde en veelzijdige singer-songwriters in de geschiedenis van de popmuziek. Hij wordt gezien als de Amerikaanse en vijfde Beatle en rekende John Lennon, Paul McCartney, Randy Newman, Brian Wilson (Beach Boys) en vele andere popfenomenen tot zijn trouwste aanhangers. Omdat hij weigerde live op te treden is zijn naam weinig bekend geworden. Maar wie in Het uur van de wolf zijn muziek hoort, zal zijn stem en liedjes direct herkennen.

"Does it ring a bell" als ik zeg:
Coconut in de film Reservoir Dogs.
Everybody`s talking in de film Midnight Cowboy.

"Wat triest," dacht ik na het zien van beide documentaires.
*******************************************************************************