Wanneer wij de pub binnenkwamen zaten ze er al. Naast de open haard.
"Kijk dit is onze plaats." Zo keken ze. Van die mensen die 's morgens om 8 uur hun handdoeken op de stretchers bij het zwembad leggen.
Hij was een klein mannetje met een 1990 Specsavers-bril op zijn neus, die achter zijn eigen buik aanliep.
Haar kan ik beter typeren. Kent u Olive, van "On the buses" (eind jaren '60) nog? Nou, zo dus.
Hij dronk pinten Heineken. Voor haar moest hij twee keer naar de bar lopen voor een flesje witte wijn, een flesje tonic, een glas en een glas met ijsblokjes.
Als zij eenmaal haar drankje gemixed had ging hij buiten een sigaartje roken.
Erg spraakzaam waren ze niet.
Ik stelde me zo voor dat ze vroeg gegeten hadden. Begon om 6 uur voor ons het pre-dinner borreluur, voor hen waren het post-dinner drankjes.
De derde avond hoorde ik Olive tegen barboy zeggen dat ze de volgende ochtend om 9 uur met de boot van Dublin naar Liverpool moesten. Back home.
Het is minimaal vier uur rijden naar Dublin (gedeeltelijk tolweg) en je moet er minimaal een uur van tevoren zijn.
Tel uit je winst. Goedkoop reizen doe je op onmogelijke tijden, zo leert ook onze ervaring.
Enfin, binnen een half uur stond hun tafeltje vol lege glazen en flessen. De drank stimuleerde ogenschijnlijk het libido van Olive. Ze zocht lichamelijk contact bij haar ventje.
Tevergeefs. Die toverde weer een sigaar tevoorschijn.
Eerst begreep ik niet zo goed wat er aan de hand was, maar dat werd me duidelijk toen hij een stapeltje eurobiljetten tevoorschijn haalde voor een nieuwe ronde.
Ze zaten hun euro's op te drinken, zoals wij vroeger op de laatste vakantiedag de buitenlandse valuta probeerden op te maken aan Italiaanse souvenirs of Zwitserse chocolade.
Boerend legde hij zijn laatste vijftigje op de bar. Daarna zijn laatste twintigje.
En daar was Olive, die gierend van de lol haar tas boven de tafel leeg kieperde.
Barboy kwam aangesneld en probeerde de glazen te redden. Voor hij het wist sloeg horny Olive haar kwabberige bovenarmen om zijn nek. Werd hij rood van schaamte of was het ademnood?
"You handsome thing," giechelde de dronken vrouw. "Let's dance."
Maar Specsaver kwam tussenbeide. "No more euro's. Time to go home."
En daar gingen ze. Stevig gearmd om elkaar in evenwicht te houden.
Blut.
Echt blut, naar later bleek.
Barboy bracht mijn Irish Coffee en kwam even bij ons zitten. Hij vroeg of wij ons niet aan de Liverpoolers gestoord hadden.
Ik zei dat ik me kostelijk had geamuseerd en P. beaamde dat.
Hij lachte en vertelde dat het echtpaar iedere avond cash had betaald.
Geen creditcard of pinpas?
Nee - die hadden ze niet, of in ieder geval niet bij zich. Alles cash.
Het was even stil aan ons tafeltje. We dachten alledrie hetzelfde.
Toen vroeg ik aan barboy: "It's quite a walk to Dublin. Isn't it?"
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten