ALS

********
Nog geen week geleden liet ik mijn vrienden op Facebook weten dat P. aan de chemo moet. (ik wilde een s achter moe plaatsen - maar dat is onjuist).
Daar kreeg ik veel lieve, bemoedigende reacties op die mijn verdriet per direct verlichtten.

De aanleiding.

Woensdag was het bloedbeeld dermate verslechterd dat de hematoloog de knoop doorhakte.
"Het is zover. We gaan de behandeling starten."

Okee. Het was even slikken, maar de dreiging hing al een jaar in ons luchtruim.
Vraag was alleen wanneer. Dok wist van onze vakantieplannen.
"Dat moet geen probleem zijn. Of we starten nog voor jullie weggaan (na beenmergpunctie, scan en andere voorzorgsonderzoeken) of we starten direct na jullie vakantie."

Aangezien P. zich uitstekend voelt koos hij voor de laatste optie. Tenslotte: een zich gezond voelend mens laat zich zes maanden hondsberoerd maken.

Dok nam geen beslissing, maar ging in gedachte mee met P.
"Ik moet het toch eerst overleggen met de hoge heren." P. noch ik waren ad rem genoeg om te vragen of er geen hoge dames mee mochten beslissen.

>>Nu had dok in mei de status van echtgenoot al eens voorgelegd aan de hoge heren. Die staken toen een stokje voor een behandeling. En maar goed ook, want het bloedbeeld leek vervolgens op een op hol geslagen barometer.<<

"Zal ik u daar maandag de 21ste over bellen?"

En dat was dus gisteren.
De hoge heren hebben besloten dat ALS er met chemo gestart gaat worden, het in januari - na onze vakantie - zal zijn. Ongeacht de uitslag van de tussentijdse extra priksessie op 5 december.

ALS.

Dat is het hachelijke van deze ongeneeslijke ziekte.
Wanneer grijp je in bij een patiënt die zich gezond voelt - bij een patiënt die het woord ziekteverzuim niet kent.
Maar wel: bij een patiënt die een verontrustend slecht bloedbeeld heeft.

Een ding is zeker:

Onzekerheid!
****************