Boem boem

Vrijdagmiddag belde mijn man mij. Geheel over zijn toeren.

"GVD - downstairs (we hebben nieuwe, jeugdige, onderburen) heeft vannacht de boxen weer opengedraaid. Als ik aanbel doen ze niet open. Ook nu is het raak.

We gaan verhuizen El. Ik ben bekaf. Boem, boem."

Stress is ongezond. Voor iedereen. Vooral voor iemand met leukemie.

Okee - het was even heel dramatisch allemaal. Verhuizen vind ik niet erg - maar het idee dat we voor de tweede keer een huis uitgeboemd zouden worden "beviel me toch niet."

Ik had downstairs al drie keer gevraagd het wat rustiger aan te doen.

Terwijl P. (met rode traanogen) naar de golfbaan reed - trof ik toevallig een van de jongens in de lift. Ik vroeg hem of we even konden praten.

Het werd een prettig gesprek bij mijn voordeur. Hij vertelde dat de boxen verwijderd waren. Dat de verbouwing tegen had gezeten. Dat ze het ontzettend vervelend vonden. 

Hij bloosde.

Ik kreeg signalen van boven dat hij oprecht was.

We wisselden telefoonnummers uit.

'En vannacht dan?'

Uit zijn (ongespeeld) verbaasde reactie maakte ik op dat zij niet geboemd hadden. Ik geloofde hem onmiddellijk en begon mijzelf vervelend te vinden. Er klopte iets niet.

>>Vanaf donderdag -tot en met zaterdagnacht is het gewoontegetrouw luidruchtig bal op het Stadhuisplein. De boem-boems dreunen dan door tot onze slaapkamer.<<

Gisteravond liepen wij, op weg naar de Doelen, langs het Occupy-kamp.

De kleine tentjes zijn inmiddels weggewaaid, maar blijkbaar hebben ze een sponsor. De behuizing wordt steeds luxer. Vergelijk bovenstaande foto maar eens met deze:

16-10-2011

31-10-2011

25-11-2011

In een van de tenten zat iemand te drummen. Boem boem.

Ah - kijk, de milieu-freaks doen aan rustverstoring. Of liever gezegd rustvervuiling.

De verveling slaat toe. Ze krijgen geen aandacht. Het interesseert de Rotterdammers geen zak.

******
Vannacht 03.30 uur:

P. komt zijn bed uit.

"Het is weer boem boem."

Ik zit me net groen en geel te ergeren aan de speech van de Republikeinse kandidaat Santorium (voorverkiezingen SC) en ben dus geprikkeld.

'Moet ik de politie bellen?'

Dan doemt de twijfel op.

"Uh - ja. Maar ik weet niet zeker of het de Occupy'ers zijn."

'Ja of nee,' vraag ik ongeduldig.

"Ja."

En dus bel ik de politie.

Ik word uiterst prettig te woord gestaan. Mijn "klacht" wordt serieus genomen.

Ik leg uit dat we last hebben van, in de nabijheid gemaakte, boem boem. Ook vertel ik dat er in de tent van Occupy gedrumd wordt. 'Waarschijnlijk om warm te blijven.''

Aangezien de surveillance busjes in het centrum af en aan rijden vraag ik of zij - mochten ze in de buurt zijn - hun oor even te luister willen leggen.

Er wordt geen officiële klacht aangemaakt omdat ik geen bewijs heb. Wel wordt er melding van gemaakt.

Tot onze grote -en positieve verbazing rijden er binnen twee minuten - JA ECHT BINNEN 2 MINUTEN - twee politiebusjes het Beursplein op (meer klachten?).

Over het hoe en wat kan ik u helaas niet informeren. De agenten kwamen na tien minuten weer naar buiten.

Enfin.

Occupy begint ons te irriteren.

Maar voor de Rotterdamse politie neem ik mijn petje af.

En dat mag ook wel eens in de krant.

Uh, nee. Op de blog.

*****