Niet dat ik er wakker van heb gelegen.
Maar vanmorgen dacht ik meteen aan dat kistje.
"Ik ga die man nog eens bellen," zei ik met mijn mobiel al in de aanslag.
P. vroeg niet eens of ik een plan had.
Dat had ik ook niet. Maar ik wilde de decanter box zo graag hebben. Voor mijn verjaardag.
Mijn mannetje van gisteren nam de telefoon op. Hij leek mijn stem direct te herkennen.
We waren gisteren somewhere in the middle gebleven.
Oftewel £475. Wat al £100,- lager was dan de vraagprijs.
Brutaal zei ik: "My final bid is £400,- I can't go any higher."
Hij ging weer met zijn baas bellen. Dat verbaasde me en gaf me hoop tegelijk.
'£425,' klonk het tien minuten later aan de ander kant. 'He payed £375,- for it.'
"Well - yeah, I understand. But the pound is expensive for us."
Ik twijfelde even en keek naar P. Die stak twee handen op en trok daarbij vragend zijn schouders op.
"£410."
Ik was heel bang dat ik mijn hand overspeelde. Dat de boel zou klappen.
'Okay. I can go along with that.'
Van £575,- naar £410,- Ik kon het bijna niet geloven.
Ik vroeg of ik met mijn creditcard mocht betalen.
Dat mocht.
En dus gingen we heel voldaan onze antieke aankoop ophalen.
Nadat ik de decanter box had afgerekend vroeg ik of ik de tea caddy nog eens mocht zien..
Ook P. was nu veel enthousiaster. Zeker toen (ook daarvan) de prijs zakte. Van £180,- naar £150,- .
Met £150,- in gedachte gingen we naar huis. Daar begon het gepeins opnieuw.
"Zal ik £140,- proberen?"
P. stemde in.
Maar dat kreeg ik toch niet voor elkaar.
De baas scheen niet zo blij met de creditcardbetaling waar hij kosten over moest betalen.
"Do you want cash payment then?"
Maar nee, het bleef bij de £150,- De baas had er zelf £125,- voor betaald.
Nadat ik het gesprek had verbroken stond P. nieuwsgierig naast me. "En-en-en???"
"De baas was niet zo blij met de verkoop van de decanter box, geloof ik."
"Dan heb je het goed gedaan, El."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten