Stroomstoring

******************************
Om half vier verliet ik het huis.
Het was druk onder de grond. Maar goed - scholen gingen uit, het sneeuwde en vroegwerkers keerden huiswaarts.
Op de trap naar het perron was het een drukte van belang. Duwen en trekken. Eén grote telefonerende volksverhuizing.
Het werd me al snel duidelijk. Mijn metro reed niet.
Er was ergens een stroomstoring, zo meldde het mededelingenbord.

Stroomstoringen.
Ze teisteren de stad al weken.
Dus nam ik de tram. Die reed gelukkig wel op mijn traject.
En zo was ik nog net op tijd voor mijn afspraak.

Terug was rampzalig. De tram barstte uit zijn voegen.
Ik wist me erin te wurmen, maar er bleven een aantal mensen achter bij de halte. Op de tast vond mijn hand tussen tientallen andere handen de OV- scanner. Dat had ik evengoed kunnen laten. Voor de controlleur was er geen doorkomen aan.

Ik liet mijzelf tegen het deurtje van de bestuurder pletten. Mijn mond verborg ik in mijn mouw, te bang om vieze adem in mijn gezicht te krijgen.

Ineens hoorde ik iemand "zakkenrollers" zeggen.

Mijn tas. Waar was mijn tas?
Het hengsel hing over mijn arm maar de tas zat klem tussen vreemde dikke winterjassen. Ik deed niet eens moeite hem los te rukken - zo was ik bezig deze rit te overleven.

Ik stapte twee haltes te vroeg uit. De vrieskou voelde als een zuurstofmasker.

En mijn tas?
Die stond wagenwijd open.
Portemonnaie, sleutels en booschappen - onaangestast.
*********************************************************************