Geboortedag

Vandaag is de geboortedag van mijn moeder. Ze zou tweeënnegentig zijn geworden.

In 2002 overleed ze - een paar weken na haar verjaardag, waar ik niet bij was.

Weer een paar weken later werd er bij mijn lief leukemie ontdekt. Nu - tien jaar later - lijkt een zware chemokuur onafwendbaar.

2012 is dus nu al een "raar" jaar.

Een paar dagen geleden plaatste IK een portie overdenkingen op mijn blog.

Vandaag denk ik aan haar - met wie ik zo'n moeizame relatie had. Mijn moeder.

Ik hield van haar, maar ik vond haar niet lief.

"Je mag niet alles op je jeugd afschuiven, Ellen."

Dat kreeg ik, naar aanleiding van Weg van mijn moeder, nogal eens te horen. Ook mocht ik de oorlog niet de schuld geven van mijn hobbelige jeugd.

Mijn moeder had recht op haar stilzwijgen. Op haar - voor mij als kind onbegrijpelijke - stemmingen. Op haar geheimen. Op haar volledige baan.

Ja - daar had ze recht op.

Dat ze zelf nooit in therapie is gegaan, maar andere getraumatiseerde maatjes wel adviseerde hulp te zoeken typeert iemand die verdringt. "Je moeder kon die drie jaar niet nog eens beleven. Daarom heeft ze geestelijke hulp afgeslagen."

Ik begrijp het allemaal. Maar toch ziet mijn leven er als een stuk Emmentaler uit.

Het overlijden van mijn moeder maakte mij vrij. Vrij van schuldgevoelens. Vrij van het niet aflatende gevoel haar te moeten pleasen.

En toch.........................

Kon ik haar maar één dag per jaar terughalen. Bijvoorbeeld vandaag: 7 januari.

Samen aan de sherry. Scryptogram op schoot. Luisterend naar G.B.J.

Pap aan de piano: "don't fence me in" spelend.

Don't fence me in!

Ze had, door wat ze had meegemaakt in de oorlog, een feilloos gevoel voor wat goed en wat slecht was.

Ik ga momenteel ook op mijn intuïtie af, maar dat is meer omdat ik er met mijn verstand niet meer bij kan.

Sarkozy dreigt met oorlog wanneer de euro wordt afgeschaft. Een professor hoor ik in Canterbury over war with France praten. Een student in Tilburg krijgt een tien voor een scriptie waarin hij Wilders voor fascist uitmaakt.

L'histoire se répète?

Dat wil ik mams op dit moment vragen. Daar had ze absoluut een antwoord op geweten.

Godzijdank hoeft ze het niet (nog eens) mee te maken.

En ik laat haar met rust.

"Cheers mam."

*******