Herdenken

De autorit van Rotterdam naar Vught werd door 10 km. file bij 's Hertogenbosch dermate vertraagd dat ik te laat was voor de officiële herdenking. Nu was ik daar niet zo rouwig om want het is een onpersoonlijke bijeenkomst waarbij alleen oog is voor hoogwaardigheidsbekleders. Eenmaal in Vught, reed ik meteen naar de fusilladeplaats. Dit is de plek die mij het meest aanspreekt en aangrijpt. In de stille Brabantse bossen waar eeuwige rust heerst, hebben de gruwelijkste gebeurtenissen
plaatsgevonden.
Mijn moeders verloofde Jan Penning en geliefde vrienden van de Trouwgroep werden op 9 en 10 augustus 1944 gedood door een Duitse vuurpeloton.

Vught wordt goed bezocht, geeft gratis toegang en rondleidingen en er staat volop documentatie tot ieders beschikking. Aan de wisselende exposities wordt mijns inziens landelijk te weinig aandacht geschonken.
En passant vertelden twee gymnasiasten (3e klas) mij dat hun school - dat in de regio staat - nog nooit het monument had bezocht . Dat bevreemdde mij en ook weer niet. Het is de tand des tijds, hoe jammer ook. Ze waren zeer geïnteresseerd in wat er in het kamp was voorgevallen en vooral wie de gevangenen waren. Hun welgemeende aandacht verwarmde mijn hart. Ze zouden hun geschiedenisleraar zeker gaan aansporen eens aandacht aan kamp Vught te besteden. "We kunnen hier best op de fiets naar toe", zeiden ze vastbesloten.
Die 10 kilometer file was meant to be.