Nieuwsvaria

Wat er tijdens zo'n korte afwezigheid wel niet allemaal gebeurd?! Ik pik er zomaar wat uit.

Met grote ontsteltenis las ik gisteren op een terrasje van de Place St. Michel het bijna ongeloofwaardige nieuws over een uitgebroken gorilla in Blijdorp. Wat een vreselijke angst moeten de bezoekers van de Rotterdamse dierentuin hebben uitgestaan, om maar te zwijgen over de vrouw die in de klauwen van de wraakzuchtige aap terecht kwam.
Flauwe grappen liggen voorhanden, doch laat ik achterwege.

Hanneke Groenteman - mijn weblogvoorbeeld - is beroofd. Vervolgens werd ze - vooral op het internet - blijkbaar onplezierig benaderd. Ze overweegt nu haar site op te blazen, wat ik jammer zou vinden.
Nu is Hanneke - tot mijn grote verbazing - nogal snel op haar teentjes getrapt en kan ze behoorlijk rancuneus uithalen. Zelf heb ik wel eens een vraagteken gezet bij haar deelname aan het blad "Linda". Hanneke jojoot nogal met haar meningen, waardoor je moeilijk vast kunt stellen hoe haar gedachtengang werkelijk loopt. Ze heeft mij mijn kritiek kwalijk genomen - terwijl ze kort daarvoor nog graag en gretig mijn stukjes plaatste op haar site. Jammer en ook een beetje kleinzielig, temeer ze om reacties vraagt. Ook wanneer men het niet met haar eens is. Misschien is ze met al dat gewicht ook haar flexibiliteit kwijt geraakt.
Nou ja, ik hoop dat ze zich niet verder laat intimideren door een scheldende minderheid en de meerderheid blijft onderhouden met haar weblog. Desnoods gooit ze haar "contactdeur" op slot.
(P.S, om 23 uur lees ik dat Hanneke - gesterkt door vele aanmoedigingen - doorgaat met haar weblog. Gelukkig!)

In het Midden - Oosten is de vlam weer in de pan geslagen. Een onophoudelijk conflict waar ik moedeloos van word en ook niets zinnigs meer over kan schrijven.

Toen ik thuis kwam lag een gesigneerd exemplaar van Holmans laatste roman "Tjon" op de deurmat. Theodor zit mij achter de vodden: "Kom op met je boek Ellen !!".
Ja Theodor, het ligt bij en is aan de uitgevers. Ik heb er maar één nodig.
De positieve schop onder mijn kont is in ieder geval een stimulans - evenals de (opbouwende) kritiek die Holman mij gaf na het lezen van mijn manuscript.

Parijs is verleden tijd.
Het was leuk.
Wat overblijft zijn de herinneringen en de foto's.

Over een paar uur moet manlief weer voor zijn vaste (bloed)controle naar de hematoloog/oncoloog in de Daniel den Hoed. Dat is en blijft altijd spannend en doet je al het voorgaande relativeren.

That's life!!