Angst

Een maand geleden viel de oproep voor een mammografie in de bus. Het is iedere keer weer een confrontatie met iets wat ik liever wegduw: borstkanker.
Sinds Jacobs geboorte heb ik last van mastopathie. Mijn borsten zijn bij tijd en wijle pijnlijk en voelen knobbelig aan. In het begin raakte ik in paniek. Nu weet ik dat pijnlijke borsten weliswaar vervelend doch goedaardig zijn.
Ieder half jaar laat ik mij door de huisarts onderzoeken, gewoon omdat ik het zelf niet kan. Ik voel altijd wat.

Halverwege de vakantie in Florida voelde ik duidelijk een knobbeltje onder mijn oksel. Het spreekwoordelijke zweet brak me letterlijk uit. Ook manlief voelde het en schrok eveneens.
"Zie je, ik krijg HET godverdomme ook: jij leukemie, ik borstkanker". Een tsunami van angst overviel mij.
Vanuit de Sunshine State belde ik de huisarts in Rotterdam. "Is het pijnlijk, mevrouw?", vroeg zijn allerliefste assistente.
"Ja, het is pijnlijk", zei ik nog steeds ongeduldig. Ik wist wat haar antwoord zou zijn.
"Dan hoeft u zich echt niet ongerust te maken", was haar - te verwachten - antwoord. Even was het stil, maar ik wilde haar nog niet loslaten. Ze moest me overtuigen. Ik vervolgde: "ja maar ik zit er continu aan en dan wórdt het op een gegeven ogenblik vanzelf pijnlijk". "Ik schrijf u in het afsprakenboek voor de dag dat u thuiskomt", verzekerde ze mij. Vervolgens probeerde ze mij met een woordenstroom - die totaal langs mij heen ging - gerust te stellen. We maakten een afspraak.
Om mijn zinnen te verzetten vervroegden wij het cocktailuur. Drank neemt de angst weg.
De volgende ochtend voelde ik dat alles weer pijn deed en gek genoeg viel er een last van mij af.
Twee dagen later was het knobbeltje foetsie. Toch ben ik naar de huisarts gegaan. Ik ben een tikkeltje hypochondrisch. Hij neemt altijd het zekere voor het onzekere, maar zag dat nog niet zo lang geleden een mammo was gemaakt. "Laten we de oproep voor het bevolkingsonderzoek maar afwachten", zei hij.

De eerste oproep kwam tijdens de verhuizing en de gemaakte afspraak vergat ik domweg. Deze week kreeg ik een herkansing.
Toen ik mijn nogal fors uitgevallen boobs tussen de platen fijngemalen zag worden moest ik slikken - niet alleen van de pijn, maar ook van de angst.
"Heeft u klachten? Komt borstkanker voor in uw familie?" Herkenbare vragen.
Maar toen ze mij vertelde dat ik kon gaan en binnen twee weken uitslag zou krijgen werd ik weer lichtelijk fobisch. Ik meende iets in die stem te horen. Het klonk anders dan tegen de andere vrouwen.

Doemdenker, panisch, hypochonder, zwartkijker, piekeraar. Ja, het slaat allemaal op mij.
Maar na het routine bloedonderzoek in 2002 bij mijn "gezonde" geliefde heb ik wel enigszins reden tot premature bezorgdheid. De ziekte met de grote "K" woekert er tierig op los en ik ben er bang voor.
Daar schaam ik mij in het geheel niet voor.