Dwaze dagen

************************************
We zitten hier thuis in een zwarte wolk die niet op wil trekken.

Manlief was gisteren in tranen. Tranen van woede, angst en machteloosheid. Hij zag het niet meer zitten.
Voelt iedereen zich op het ogenblik niet machteloos?

Ik heb dat trachten te verwoorden in mijn boze stukje over Wouter Bos.

Vandaag ging het wat beter, al kon het telefoontje van een huilende Patience niet op een ongelukkiger moment komen. De garagebaas had een woedende e-mail geschreven.
P. raadde haar aan alle e-mails van de garagebaas te verwijderen en lekker een andere garage te zoeken. Dat zou ze doen.

We zaten naar "Boulevard" te kijken met het bord op schoot. Toen was daar Breaking News: "ABNAmro en Fortis Nederland genationaliseerd!!!!!!"

De hap nasi bleef in mijn keel hangen.
Met verbazing en ongeloof keken we naar Rick Nieman.

Wow, dat was geen slecht nieuws. Eindelijk eens nieuws dat de speculaties voor was.

Woutertje, Woutertje. Wat een ingreep, wat een noodgreep. Wat een ongekende lef.
Als Neelie dat allemaal maar goed vindt.
Er blijven nog veel vraagtekens, maar hier slaakte een aangeslagen, depressieve man een zucht van verlichting. Hij had ineens weer honger.

We moesten naar het GDMW-festival.
Maar goed ook. Weg van het nieuws.

Welkom in de Wereld die Kunst heet.
Ik zwijmelde weg bij de poëtische voordrachten van Joost Zwagerman en Ilja Leonard Pfeijffer. Zat ademloos te luisteren naar de muzikale vertolking van Pfeijffers gedichten door Ellen ten Damme alsmede de hypnotiserende stem van Renate Dorrestein, die een aangrijpend stuk voorlas over haar suïcidale zus. Herman Koch kreeg met zijn ironische, autobiografische verhalen een lach op vele gezichten.

Wat een leuke avond.
Vanavond mag ik weer wegdromen bij deel twee van het GDMW-festival, met als sluitstuk jazzy Hans Teeuwen.

Maar eerst Scooby in de watten leggen.