Land in wanhoop

******************************************

We zijn met vakantie.

Gistermiddag vertrokken naar een gehucht - genaamd Groenendaal - vlak onder Brussel.

Ach, ach wat een arremoei. Dichtgespijkerde horecagelegenheden, leegstaande bedrijfspanden en een grauwsluier waar ik gedeprimeerd van werd. Ook ons hotelletje zag er op het internet gezelliger uit dan in werkelijkheid. Gelukkig waren er nog wel andere gasten.

We waren moe, de omgeving was ons onbekend, we hadden dorst en honger, dus bleven we in het hotel eten.

Een restaurant met ongedekte tafels betekent weinig goeds en nodigt allerminst uit tot een uitgebreide maaltijd. Toch namen we plaats op de "herniastoelen" en bestelden een drankje.

De eigenares zat aan een andere tafel haar zoontje te helpen met zijn huiswerk. Nou ja, helpen.

Het werd er ingestampt. Een Franstalige die overhoord werd in zijn eigen taal.

Moe verloor regelmatig haar geduld. De knul had er bepaald geen zin in en zat verveeld voor zich uit te staren.
Haar boze harde stemgeluid liet hem onverschillig. "Je pars, tu pars, il part.................................."

Ik kon de rijtjes mee opdreunen.

Hij keek naar ons.

Toen moesten er ook nog sommen gemaakt worden..........................door maman.

Daarna ging al het huiswerk in grote mappen en slaakte maman een diepe zucht (vrij tot zondagavond). Hoofdschuddend liep ze de keuken in waar papa inmiddels achter het fornuis stond - voor twee gasten. We bestelden het simpelste van de kaart en zo smaakte het ook.

Maar we hebben goed geslapen.

Vanmorgen bij het afrekenen vertelde madame dat de creditcardmachine het niet deed. Ze nam de gegevens van de kaart over.

De kredietcrisis grapte ik in de auto.

Maar die grap zou mij na een uur bezuren. Bij vijf achtereenvolgende tankstations werd onze creditcard geweigerd. Ook de Europas was onbruikbaar.

Uiteindelijk betaalde P. - die niets aan het toeval had overgelaten en voor genoeg contanten had gezorgd - vanuit de portemonnee. Maar lekker zat het ons helemaal niet. Dit was allesbehalve toeval.

In België worden Nederlandse kaarten (op het ogenblik) dus blijkbaar niet geaccepteerd.

Ik belde onderweg de Cardservice van ABNAmro. Er was niets aan de hand met onze kaarten en aan de limiet zaten we nog lang niet. Dat wist ik bij voorbaat al.

Toen ik voorlegde dat het misschien met de huidige financiële toestand te maken had, kreeg ik een ergerlijk lacherig antwoord: "nou, dat zal toch wel niet?" Zo'n lulletje van een callcenter.

In het eerste Franse dorp - genaamd Rocroi - konden we godzijdank beiden pinnen.

J'aime les Français en daar is geen woord verkeerd aan.