De wachtkamer

********************************
Om vijf voor elf had ik een afspraak bij de tandarts.
Halfjaarlijkse controle, maar ook om foto's laten maken van mijn twee voortanden. Evenals de pols een pijnlijk staartje van de val in Florida.

Ik stapte om kwart voor elf de wachtruimte binnen en telde vier wachtenden voor mij.

Een bejaard echtpaar zat steen en been te klagen over de lange wachttijd. De anderen verscholen zich achter kranten en overjarige tijdschriften. Niemand had zin in het bekende wachtkamergezeik.

De oude vrouw had een veel te wijde joggingbroek aan. Ze was klein, mager en had vet sluik haar. Dat ze door haar brilleglazen nog iets kon zien verwonderde mij. Haar sweatshirt had ze binnenste buiten aan.
Een onsmakelijke verschijning - ik had met mijn vriend de tandarts te doen.

" 'K moe plassu", zei ze tegen de morsige man."

"Da sal je dan moeten opouwen, da ken noe nie".

"Ja, mar 'k heb een blaasontsteking".

"Ja, da wee'k ook wal. Maar je ken noe nie plassu".

Ze zaten recht tegenover de wc. Misschien konden ze niet lezen.

De vrouw ging - waarschijnlijk om haar plas op te houden - door de gang banjeren. Toen ze langs mij liep dook ik ook weg in een vergeelde Elsevier. (het kan geen kwaad om, nadat je in een wachtkamer iets hebt zitten lezen je handen te wassen)

Zo nu en dan stopte ze en trok ze de knieën naar elkaar toe. Ze greep nog net niet in haar kruis.
"Oei, oei, oei - 'k moe so nodig".

"Nie seuren", riep de man.

Toen kwam de tandartsassistente het volgende slachtoffer roepen.
De man stond op en zei dat hij al een half uur zat te wachten. Op dat moment was het vijf voor elf (mijn tijd).

"Hoe laat heeft u een afspraak", vroeg de assistente.

"Om alf uur. Mar 'k sit hier al wal een half uur".