Twee nachten zonder één seconde slaap breken mij op den duur op.
Even terug naar maandagochtend.
Het is half zeven en licht. Heerlijk, het voorjaar komt eraan.
Ik douche en meld mij aangekleed bij mijn slapende lief. "Ik ga naar de huisarts", fluister ik in zijn oor. Hij murmelt wat.
Om kwart voor acht sta ik voor de praktijk.
"Wij zijn tot 9 maart met vakantie".
Ik vloek heel hard in de stille straat.
In de metro terug naar huis slaat niet alleen de moeheid toe. Ook ziektekiemen beginnen zich in mijn ledematen te roeren.
Thuis bel ik de artsentelefoon en krijg het nummer van een plaatsvervanger. Die heeft gelukkig om 9.20 uur een plekje.
Ik maak een sprongetje naar het ziekenhuis.
In plaats van naar het nabijgelegen (maar slechte) Havenziekenhuis te gaan, kies ik voor mijn eigen Ikazia. Vertrouwd, goed en daar zit ook mijn orthopeed.
Stel dat er een ingreep moet plaatsvinden................
Na tien minuten word ik naar binnen geroepen.
Het gaat allemaal wat stuntelig. De jongeman zet me eerst zus en dan zo neer. Bij het afdoen van mijn armband hoor ik hem zeggen: "zo, wat een overdaad".
"Allemaal nep", lieg ik.
Hij is uit het veld geslagen.
Het maken van de foto's gaat ook niet goed. Drie keer wordt hij teruggestuurd door zijn superieur.
Uiteindelijk is het dan toch gelukt en zegt hij mij op de gang te wachten.
Ik vraag nog nadrukkelijk of ik de radioloog te spreken krijg. Hij negeert mijn vraag.
Na vijf minuten zie ik de radioloog al langskomen. Hij knikt vriendelijk.
Ik beantwoord zijn groet.
Na tien minuten komt de jongeman weer langs. Ik vraag of de radioloog de foto's heeft bekeken.
"We houden het in de gaten".
Dat is geen antwoord stel ik vast, maar de duvel is al weer uit het zicht.
Na twintig minuten loopt hij weer langs.
"Krijg ik de radioloog nog te spreken ?".
'U mag naar huis en over drie dagen uw huisarts bellen'.
"Ohhhhh, is alles dan goed?"
'Uw rechterpols is goed, uw linkerpols niet'.
"Ohhhhh, en nu moet ik met een niet goede pols naar huis. Dan moet ik drie dagen wachten en dan krijg ik te horen hoe of wat. Wat is er dan".
'Dat hoort u over drie dagen van uw huisarts'.
Enfin, u die mij kent .............
Het wordt een welles-nietes spelletje, maar niet vrolijk van toon. De jonge broeder wordt steeds onbeschofter en schuift mij in de schoenen dat er honderden mensen niet op tijd geholpen kunnen worden omdat ik hem ophoud.
"Dan zou ik er maar gauw voor zorgen dat ik de radioloog te spreken krijg".
Na een half uur besluit ik mijn beklag te doen bij de receptioniste.
Ze is uiterst bereidwillig en belt naar de desbetreffende röntgenkamer. De radioloog schijnt mijn foto's allang beoordeeld te hebben en eveneens gedicteerd.
"Ik ga hier melding van maken bij de groepsleider", belooft ze.
'Prima, maar ik vind de radioloog spreken belangrijker.'
Dan draaft daar de jonge broeder binnen.
"U moet op uw plaats gaan zitten. De radioloog is opgeroepen".
Hij rent weer weg.
'Nou, nou', mompelt de receptioniste.
Maar de groepsleider is eerder bij mij dan de radioloog. Ik doe mijn verhaal.
Halverwege stapt de radioloog binnen.
We gaan naar een andere kamer.
Nog voor we de foto's bekijken, vraag ik hem of het raar is dat ik hem wilde spreken.
"Helemaal niet", zegt hij bijna verontwaardigd. "Ze hadden het me alleen niet gezegd".
Over de uitslag heb ik eerder geblogd (zie maandag).
Op de gang kom ik de groepsleider weer tegen. Hij biedt excuses aan.
Terwijl ik bij de radioloog zat is hij navraag gaan doen.
De jonge broeder heeft verschillende fouten gemaakt en zich onheus uitgelaten. Hij zal daarover onderhouden worden.
Het Ikazia pakt 'klachten' direct op en aan.
En die ziektekiemen???
Die hebben inmiddels hun weg in mijn lijf gevonden.
Na 24 uur slaap lijken ze er ook weer genoeg van te hebben.
3 opmerkingen:
Als ik het goed begrijp bent u naar het ziekenhuis gegaan met een röntgenaanvraag van de huisarts. Dan is het ook niet de normale gang van zaken dat u een radioloog te spreken krijgt. Deze beoordeeld namelijk de foto, even tussendoor zijn normale werkzaamheden, voornamelijk of er een fractuur zichtbaar is. Indien dat het geval is wordt u meteen doorgestuurd naar de SEH (chirurgie/orthopedie), anderszins hoort u de uitslag inderdaad via de huisarts.
Er zal hier dus heus wel wat meer gespeeld hebben, zo'n jongen gaat natuurlijk niet spontaan onbeschoft doen.
Hoe de procedure verloopt, weet ik.
Echter, dit geval was anders.
Maar om dat te begrijpen moet u mijn eerdere blogjes hebben gelezen. Ja, er speelde idd van alles mee. Dat liet de groepsleider wel doorschemeren.
De fout werd erkent, ik had gewoon de radioloog moeten/mogen spreken.
We hadden het tenslotte wel over een gebroken pols.
En artsen zijn tegenwoordig geen onbereikbare goden meer. Zelfs niet in het Ikazia,
Haha artsen geen onbereikbare goden? Velen voelen zich wel een godje... Een MDL-arts die aangeeft dat de pijn uit de maag komt terwijl de patient zegt dat het bij de slokdarm zit. Jaren mee gelopen. Tot een second opinion zegt dat het slokdarmkanker is. Moet verwijderd worden... allerlei complicaties... en de artsen....die geven niet thuis, geen enkel inlevingsvermogen. (sociale vaardigheden worden ze ook niet aangeleerd op de universiteit).... via thuiszorg en een hospice lag mevrouw een jaar later wel in de kist om gecremeerd te worden. En de artsen? Die voelen zich nog steeds een luis op een zeer hoofd.
Okee, times are changing. Donderdag lag het computersysteem van m'n huisarts plat. Ik heb 3 x gebeld om een afspraak te maken. Helaas was het niet mogelijk. Morgen terugbellen werd me verstaan gegeven door de receptioniste. Ieders computer kan stuk gaan maar van een backup of plan B hebben ze niet gehoord. Terugbellen, klantvriendelijk zijn riep ik hun toe. Uiteindelijk hebben ze mij tot 2 maal toe teruggebeld.
Ik moest maar echt erge maagkrampen hebben.
Een reactie posten