..............................................................Alle neuzen dezelfde kant op.
Daar kan de mensenwereld een voorbeeld aan nemen.
30 september, 2009
Kokker-ellen (18) Gevulde paprika's (vega)
****************************************
Goed, ik mag dan klungelen met de zuurkoolstampot, een vegetarische maaltijd bereiden ging mij gisteren goed af. Althans, dat vond ik zelf.
Het was mijn debuut. De vriendin van zoonlief eet vlees noch vis. Bovendien is ze allesbehalve dol op paddestoelen en blauwe kaas.
Moeilijk dus, want in dat keukentje van mij is uitgebreid kokkerellen geen plezierige bezigheid. Laat staan twee verschillende maaltijden.
Het werden gevulde paprika's. Voor ons met een gehaktvulling en voor haar als volgt:
Ingrediënten (voor één à twee personen):
***********************************************
2 kleine paprika's (rood en groen)
100 gram feta
1 of 2 eieren
1 eetlepel gehakte verse dille
1 grote tomaat
1 theelepel gemalen rode peper of scherpe paprikapoeder
zout
gesmolten boter of vloeibare bakolie
Bereiding:
************
Oven voorverwarmen op 200-225 graden.
Snijd de kapjes van de paprika's, verwijder de zaadlijsten en was ze. Leg ze even in kokend water, zodat ze niet meer hard zijn. Laten schrikken in koud water.
Meng de feta, eieren, dille en rode peper en vul hiermee de paprika's.
Snijd de tomaat in schijfjes en leg deze als een dekseltje op de paprika's.
Plaats de paprika's in een ovenvaste schaal en sprenkel er wat druppel boter/olie op.en boter. Zorg ervoor dat de paprika's niet om kunnen vallen (paprika's met een platte onderkant zijn uiteraard het beste).
Tussen de 30-40 minuten gaar bakken. Serveer warm met een eetlepel gesmolten boter of een tomaten/pittige pastasaus (pakken van Bertolli zijn handig en lekker).
Ik gaf er aardappelpuree en komkommersla bij.
Goed, ik mag dan klungelen met de zuurkoolstampot, een vegetarische maaltijd bereiden ging mij gisteren goed af. Althans, dat vond ik zelf.
Het was mijn debuut. De vriendin van zoonlief eet vlees noch vis. Bovendien is ze allesbehalve dol op paddestoelen en blauwe kaas.
Moeilijk dus, want in dat keukentje van mij is uitgebreid kokkerellen geen plezierige bezigheid. Laat staan twee verschillende maaltijden.
Het werden gevulde paprika's. Voor ons met een gehaktvulling en voor haar als volgt:
Ingrediënten (voor één à twee personen):
***********************************************
2 kleine paprika's (rood en groen)
100 gram feta
1 of 2 eieren
1 eetlepel gehakte verse dille
1 grote tomaat
1 theelepel gemalen rode peper of scherpe paprikapoeder
zout
gesmolten boter of vloeibare bakolie
Bereiding:
************
Oven voorverwarmen op 200-225 graden.
Snijd de kapjes van de paprika's, verwijder de zaadlijsten en was ze. Leg ze even in kokend water, zodat ze niet meer hard zijn. Laten schrikken in koud water.
Meng de feta, eieren, dille en rode peper en vul hiermee de paprika's.
Snijd de tomaat in schijfjes en leg deze als een dekseltje op de paprika's.
Plaats de paprika's in een ovenvaste schaal en sprenkel er wat druppel boter/olie op.en boter. Zorg ervoor dat de paprika's niet om kunnen vallen (paprika's met een platte onderkant zijn uiteraard het beste).
Tussen de 30-40 minuten gaar bakken. Serveer warm met een eetlepel gesmolten boter of een tomaten/pittige pastasaus (pakken van Bertolli zijn handig en lekker).
Ik gaf er aardappelpuree en komkommersla bij.
29 september, 2009
Zuurkoolgevecht
De zomerkleren zijn naar de berging. De winterkleren hangen in de kast.
Sandalen en slippers zijn vervangen door laarzen. Ik heb toegegeven aan de herfst.
En dus kon ik ook de verleiding niet weerstaan om zuurkool te kopen. Uit het vat.
Bij de ambachtelijke slager kocht ik een echte rookworst.
Manlief vindt ouderwetse stampot het lekkerst.
Ik eigenlijk ook. Met de juslepel duw ik een kuiltje in het bergje op mijn bord, een zuurkool-vulkaan.
Alleen wordt het altijd zo'n ongelooflijke puinhoop in de keuken wanneer ik de mixer in de pan zet. De zuurkool krult om de gardes naar boven en spettert alle kanten op.
Dan heb ik gegeten en gedronken.Volgende keer maak ik weer een ovenschotel met aardappelpuree.
De zuurkool onderin, waar het geen kwaad kan.
28 september, 2009
Schooltelevisie
Vanavond gaf NOVA een voorbeschouwing van een documentaire die deze week in première gaat op het NFF.
De titel De Nieuwe Elite vind ik ongelukkig gekozen. Elite heeft een negatieve connotatie, maar dat kan aan mij liggen.
Nog erger vind ik de term Zwarte Gymnasia. Ook helemaal verkeerd gekozen, want het gaat hier om scholieren met een islamitische achtergrond.
Maar naar de documentaire kijk ik uit. DE NIEUWE ELITE (regie Mirjam Bartelsman) wordt op 8 oktober in Holland Doc door de NPS uitgezonden. Stem af op NL 2.
Het Erasmiaans Gymnasium in Rotterdam is koploper kan ik u verheugd mededelen. Twintig procent van de leerlingen is allochtoon. Dat zijn dus knappe koppen die iets van hun toekomst (leven) willen maken.
De vergelijking met andere steden is onontkoombaar. 's Gravenhage scoort heel slecht met twee procent. Dat kan ook niet anders met een rector die het consequent over allochtoonse leerlingen heeft.
Bij de rector van het Stedelijk Gymnasium in Haarlem dacht ik enige schaamte te bespeuren. Terecht. Twee allochtone leerlingen is natuurlijk om te huilen.
Terug naar Het Erasmiaans Gymnasium in Rotterdam (voor mij lag in 1967 de drempel iets te hoog).
Mijn voormalige buurvrouw in het welgestelde Kralingen vertelde mij dat haar kleinzoon niet was toegelaten. Zijn cijferlijst was goed, maar het één op één gesprek was de reden voor afwijzing. Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen.
De vanzelfsprekendheid dat kinderen uit gegoede families zondermeer worden toegelaten is van de vorige eeuw.
Grappig dat de trouwe hulp van mijn moeder (van 1966 tot 2002), die uit een "niet- doorleermilieu" kwam, kort daarop apetrots vertelde dat haar nichtje was aangenomen op Het Erasmiaans.
Niet alleen had zij een mooie cijferlijst, ook in het gesprek met de rector was haar ambitie, discipline en doorzettingsvermogen positief overgekomen.
Iedereen in dit land heeft kansen. Het is een kwestie van willen en werken.
Dat heeft niets met elite te maken.
26 september, 2009
Mijn Monet
Aanstaande maandag start P. met tekenlessen. Helemaal privé, veilig bij ons thuis.
**
Over een jaar tekent hij hetzelfde object. Kijken hoe het dan uitvalt.
**
Ik noteer het vast: 26 september 2010 - tekening huisje.
25 september, 2009
De Leeuw schreeuwt niet meer
Laat ik er geen doekjes om winden. EVA, de productiemaatschappij van Paul de Leeuw lijkt geen lang en gelukkig leven beschoren. Afslanken is het motto.
De economische crisis is ook in Almere voelbaar.
Paul de Leeuw is een geweldige televisiepersoonlijkheid, maar de zucht naar meer lijkt hem nu de das om te doen.
Waar is Elvis?, zal altijd een vraag blijven.
De tafel van Vijf kan, afgezeemd, weer in een ander praatprogramma dienst doen.
Peter van der Vorst verliet het productiehuis voortijdig. Dat terwijl het door hem gepresenteerde programma Van der Vorst ziet sterren wel hoge kijkcijfers haalde.
Niet in iedere televisiemaker schuilt een Reinout Oerlemans. Maar blijkbaar is het zijn van een fantastische presentator/zanger niet genoeg.
En nu twittert Paul ook niet meer. Ik "followde" hem niet. Dan zou ik helemaal gek zijn geworden. Paul gooide namelijk alles op zijn twitterpagina.
Als hij boodschappen (groot en klein) aan het doen was, als er een scheet dwars zat, als zijn zoon in bed had geplast, als de witte wijn op was, als hij geil was, als de buurvrouw boos was, als zijn man kiespijn had - Paul exhibitioneerde (in de ruimste zin des woords) er lustig op los.
Zo erg dat de media hem op de voet gingen volgen, wat tot ophef en vertier leidde. Paul zou mensen beledigd hebben en moest zijn excuses aanbieden. Toen was de lol er snel af.
Hij helpt nu zijn maatje Borsato, wiens artiestenburo deze week bankroet ging.
Ik hoop echter voor Paul dat hij het zo ver niet zal laten komen.
De Vries in Zierikzee
*************************************************verkoopt mij goed. Ik ben al twee keer uitverkocht geweest.
23 september, 2009
Enkeltje afgrond
"Ik heb vergissingen gemaakt, geen fouten." Het zijn de woorden van Maurice Lippens, ooit de hoogste man van Fortis. Een graaf met veel macht en geld.
Iedereen had het de afgelopen week over Prinsjesdag en de kamerdebatten. Opvallend was dat het veelal over de cabareske optredens van kamerleden ging en niet over de inhoud - namelijk dat Nederland niet wordt geregeerd. Het huis der democratie is verworden tot een theater.
Ik gooi het op onmacht. Niemand weet met deze crisis om te gaan.
Ondertussen gebeurde er in de bancaire wereld genoeg om je (als je je een beetje betrokken voelt) ernstig zorgen over te maken. En betrokken voel ik mij nog altijd.
Laat ik, op een simpele manier, het label ABN Amro eens updaten.
2007:
Fortis tast diep in de buidel voor AAB. TE diep, blijkt al snel.
Maar het kwaad is geschied. Uitverkoop van de bank volgt.
2008:
Bankwereld stort in. Wouter Bos grijpt in.
Fortis wordt gesplitst: Nederland en België.
Graaf Lippens sluit zich op doktersadvies in zijn donkere slaapkamer. Hij doet een tukkie terwijl zijn voormalige cliënten fortuinen verliezen. (Wanneer hij wakker wordt is ook zijn portefeuille wat lichter, maar mijns inziens niet licht genoeg.)
Er volgt een "tijdelijke" nationalisatie van AAB/Fortis totdat Bos aandelen met winst kan verkopen aan nieuwe private instellingen/personen.
De minister van financiën wordt door vriend en vijand geroemd. Hij is de redder des financiële vaderlands.
De rust lijkt weergekeerd.
Gerrit Zalm moet de fusie gaan leiden en wordt tot interim bestuursvoorzitter benoemd. De rollen zijn omgedraaid, nu is Wouter Bos zijn baas.
Al snel gonst het van de geruchten. Deutsche Bank lijkt het meest geloofwaardige gerucht. Voor de medewerkers van o.a. HBU breken spannende tijden aan.
2009:
Wouter Bos moet meer financiële injecties toedienen. De Tweede Kamer begint zich te roeren. Het hele jaar blijft het onrustig. De onzekerheid groeit, vooral bij de medewerkers.
Alle ogen zijn gericht op Duitsland.
Twee weken geleden komt dan eindelijk het beslissende woord. Deutsche Bank zegt NEIN tegen HBU, IFN en dertien zakenkantoren. Aan de voorwaarden van oosterburen wordt niet voldaan, vandaar. Slecht nieuws.
Het wordt penibel voor Wouter Bos. Neelie Kroes geeft AAB/Fortis tot 2 oktober om een (andere) gegadigde te vinden, anders gaat de fusie helemaal niet door.
Dat zou dramatisch zijn. Het leeggeroofde AAB kan niet zonder Fortis en single Fortis heeft geen poot om op te staan. De bank glipt dan als droog zand door de vingers en neemt duizenden werknemers mee.
Ik probeer de aanpak van Bos en Zalm te begrijpen.
Hebben ze alleen op DB gegokt?
Speculeerden ze op een vertrek van Neelie Kroes in november van dit jaar? Dachten ze het zo lang te kunnen rekken?
Dan hebben ze zich enorm verkeken op de slimme eurocommissaris.
Twee oktober is nu de deadline. Haalt Bos nog een konijn uit de hoge hoed?
Slaap
**************************
Ik had mij voorgenomen om deze week in Zeeland hard aan mijn nieuwe roman te gaan werken.
Er komt helemaal niets van. Ik slaap, ik slaap en ik slaap.
Herinnert u zich nog de stukjes over al die slapeloze weken, over mijn wanhoop, over de slaapmiddelen?
Dit voelt als inhalen, oppompen, de lege tank vullen. De slaap heeft mij in de greep. Ik geef mij eraan over.
Terwijl ik slaap ontwaken anderen.
In België roert Justine Henin zich weer. Wat Kim kan, moet zij ook kunnen.
Als ik Clijsters was zou ik daar ontzettend van balen. Justine Henin was overall de betere en een eeuwige sta in de weg voor de Vlaamse.
Heeft Kimmeke onverwacht eindelijk een Major gewonnen, moet Henin zo nodig ook haar racket van zolder halen.
Ook de "Rode Duivels" zijn wakker geschud. Door een Nederlander, Dick Advocaat.
Een jaar heeft hij geslapen: oud Fortis - topman Maurice Lippens. Terwijl het Belgische Fortisbestuur fysiek werd aangevallen tijdens aandeelhoudersvergaderingen lag de graaf op één oor.
In 2008 verdween hij plotseling. De dokter (hij zal wel een lijfarts hebben) had hem bevolen in een donkere kamer te gaan liggen.
De hele financiële wereld stortte in en Graaf Maurice Lippens sliep!!!
Hij is nu wakker.
Goed, hierover later meer. Eerst slapen.
Ik had mij voorgenomen om deze week in Zeeland hard aan mijn nieuwe roman te gaan werken.
Er komt helemaal niets van. Ik slaap, ik slaap en ik slaap.
Herinnert u zich nog de stukjes over al die slapeloze weken, over mijn wanhoop, over de slaapmiddelen?
Dit voelt als inhalen, oppompen, de lege tank vullen. De slaap heeft mij in de greep. Ik geef mij eraan over.
Terwijl ik slaap ontwaken anderen.
In België roert Justine Henin zich weer. Wat Kim kan, moet zij ook kunnen.
Als ik Clijsters was zou ik daar ontzettend van balen. Justine Henin was overall de betere en een eeuwige sta in de weg voor de Vlaamse.
Heeft Kimmeke onverwacht eindelijk een Major gewonnen, moet Henin zo nodig ook haar racket van zolder halen.
Ook de "Rode Duivels" zijn wakker geschud. Door een Nederlander, Dick Advocaat.
Een jaar heeft hij geslapen: oud Fortis - topman Maurice Lippens. Terwijl het Belgische Fortisbestuur fysiek werd aangevallen tijdens aandeelhoudersvergaderingen lag de graaf op één oor.
In 2008 verdween hij plotseling. De dokter (hij zal wel een lijfarts hebben) had hem bevolen in een donkere kamer te gaan liggen.
De hele financiële wereld stortte in en Graaf Maurice Lippens sliep!!!
Hij is nu wakker.
Goed, hierover later meer. Eerst slapen.
22 september, 2009
21 september, 2009
Shit bij de buren
**********************************
Als het Transit busje van De Jong het erf oprijdt is er stront aan de knikker. Dit keer zijn de buren de sigaar. Aan het gebrom van de buurman te horen is dit niet de eerste verstopping.
Wij gaan een ommetje fietsen.
Als we na een uur terugkomen ligt er een grote hoop zand voor het huis. Dat beeld komt ons bekend voor.
De gresbuizen uit de jaren zeventig verzakken en scheuren open. De firma De Jong wordt wekelijks opgetrommeld. Sommige tuinen moeten volledig opengelegd worden om de verrotte boel te vernieuwen.
De discussie blijft: voor wiens rekening komt dit? Zodra ik mijn hekje uitloop ben ik namelijk op gemeentegrond.
Even terug naar het dreigende blubblub geluid. Wij hadden dat ooit in ons huis in Kapelle, maar we schonken er geen aandacht aan. Blubblub begon steeds onheilspellender te klinken en ja hoor...............
Ik trok de wc door en het water spoot met ongekende kracht de pot uit, gevolgd door een halve boom. Het leek een horrorfilm.
Van schrik verloor ik mijn evenwicht en knalde met mijn hoofd tegen de muur.
Toen ik op de grond mijn bewustzijn weer vond lag ik in mijn eigen water. Een paar druipende takken hingen over de pot.
Een boompje naast het huis was de boosdoener. Diens wortels hadden de riolering zo stevig omarmd dat die was geknapt. De rest spreekt voor zich.
Onze Zeeuwse buren zitten nu met hetzelfde probleem. Hun prachtig aangelegde tuin zal op de schop moeten.
Bomen en planten gedijen goed op mensenmest.
Als het Transit busje van De Jong het erf oprijdt is er stront aan de knikker. Dit keer zijn de buren de sigaar. Aan het gebrom van de buurman te horen is dit niet de eerste verstopping.
Wij gaan een ommetje fietsen.
Als we na een uur terugkomen ligt er een grote hoop zand voor het huis. Dat beeld komt ons bekend voor.
De gresbuizen uit de jaren zeventig verzakken en scheuren open. De firma De Jong wordt wekelijks opgetrommeld. Sommige tuinen moeten volledig opengelegd worden om de verrotte boel te vernieuwen.
De discussie blijft: voor wiens rekening komt dit? Zodra ik mijn hekje uitloop ben ik namelijk op gemeentegrond.
Even terug naar het dreigende blubblub geluid. Wij hadden dat ooit in ons huis in Kapelle, maar we schonken er geen aandacht aan. Blubblub begon steeds onheilspellender te klinken en ja hoor...............
Ik trok de wc door en het water spoot met ongekende kracht de pot uit, gevolgd door een halve boom. Het leek een horrorfilm.
Van schrik verloor ik mijn evenwicht en knalde met mijn hoofd tegen de muur.
Toen ik op de grond mijn bewustzijn weer vond lag ik in mijn eigen water. Een paar druipende takken hingen over de pot.
Een boompje naast het huis was de boosdoener. Diens wortels hadden de riolering zo stevig omarmd dat die was geknapt. De rest spreekt voor zich.
Onze Zeeuwse buren zitten nu met hetzelfde probleem. Hun prachtig aangelegde tuin zal op de schop moeten.
Bomen en planten gedijen goed op mensenmest.
20 september, 2009
Op zoek naar Annet
*****************************************************
Annet, wie bent u?
Annet, wat bent u?
Annet, waar bent u?
Annet, ben ik een reguliere verschijning in uw leven?
Annet, u leest mijn "slecht geschreven huisvrouwenblog" bijna dagelijks?
Annet, u heeft mijn "slecht geschreven" roman gekocht en gelezen?
Annet, waar bent u bang voor dat u zich verschuilt achter een nepnaam?
******************************************************************
Annet, wie bent u?
Annet, wat bent u?
Annet, waar bent u?
Annet, ben ik een reguliere verschijning in uw leven?
Annet, u leest mijn "slecht geschreven huisvrouwenblog" bijna dagelijks?
Annet, u heeft mijn "slecht geschreven" roman gekocht en gelezen?
Annet, waar bent u bang voor dat u zich verschuilt achter een nepnaam?
******************************************************************
Derde kwartaal
We waren gisteren in Zierikzee. Ook daar moest ik mijn onbedwingbare nieuwsgierigheid voeden.
Boekhandel De Vries was het namelijk drie weken geleden gelukt om, ondanks het embargo, boeken binnen te krijgen. Deze winkel had de bestelling geplaatst op een beurs ver voordat ik voor het eerst kwam informeren. De eigenares vertelde mij toen dat ze "gevallen was" voor de omslag. Leuk!
Nog leuker: "Weg van mijn moeder" is al voor de tweede keer uitverkocht. Nu is dit een boekhandel met een relatief kleine omzet, dus ik kan mij voorstellen dat er geen tientallen tegelijk besteld worden (ook niet van "grote" schrijvers trouwens). Maar toch............
"U heeft zeker een fanclub hier?!"
"Ja, dat moet haast wel."
Toen naar "De Blokkert". Tot mijn grote ontsteltenis werden de kerstgoederen uitgepakt. We hebben nog dik drie maanden te gaan, de mussen vallen van het dak, maar in Zierikzee kondigt de kerstman zich aan.
"Slaan jullie sinterklaas over," vroeg manlief.
Het antwoord was even bizar als het aanzicht van kerstballen en kunstsneeuw: "Die komt later."
19 september, 2009
18 september, 2009
Book 'n boek
.........................................online.
Vorige week twitterde iemand mij dat zij "Weg van mijn moeder" via BOL.COM had gekocht. Die site heb ik meteen bezocht. Mijn boek is inderdaad te koop, maar er stond geen inhoudelijke informatie bij, noch een afbeelding.
Op goed geluk heb ik toen een mailtje gestuurd. Na een dag kreeg ik bericht met het juiste adres en uitleg hoe ik een tekstje en afbeelding moest sturen.
Perfect!
Ik heb die opdracht meteen uitgevoerd.
Kort daarop kwam er een keurige persoonlijke e-mail waarin stond dat mijn informatie verwerkt werd. Over enkele dagen moet dat op BOL.COM te zien zijn.
Perfect!
**********************************
Vandaag maakten wij een promotour door Zeeland. Ik ben een 'kleine' schrijfster die zichzelf promoot en zelf publiciteit zoekt.
Eerst was De Drukkerij in Middelburg, Zeelands grootste en mooiste boekhandel, aan de beurt.
Precies een week geleden was ik daar ook om naar "Weg van mijn moeder" te informeren. Vanwege het embargo tot de twaalfde zou mijn boek op maandag (14) of dinsdag (15) in de winkel liggen.
"Heeft u het besteld?" was mijn vraag toen. "Ja," klonk het overtuigend.
De verkoopster herkende mij vandaag en liep met mij naar de tafel nieuwkomers. Helaas, pindakaas.
Ze leek verbaasd en keerde terug naar haar computer.
"Het is niet leverbaar," zei ze na een paar minuten. Ik herhaalde die zin in vragende vorm.
Ze overtuigde mij dat het probleem of bij de uitgeverij of bij het Centraal Boekhuis - het CB - lag. Teleurgesteld liep ik terug naar de auto. Ik belde meteen mijn uitgever en legde het probleem voor.
Na vijf minuten werd ik teruggebeld. Er waren helemaal geen problemen bij en met het CB. Levering was wel degelijk mogelijk.
*************************************
Enkele weken geleden was ik in Goes bij De Koperen Tuin om te informeren naar de verkoopkansen van mijn boek. De eigenares wilde mijn kaartje hebben en verzekerde mij dat ze "Weg van mijn moeder" zou bestellen.
Na Middelburg ging de tour dus richting Goes.
Eerst om mijn boek bij oud AAB-collega's van P. te promoten en vervolgens om te kijken of mijn debuutroman daadwerkelijk te koop was bij De Koperen Tuin.
Nee dus.
Geharrewar achter de computer over het embargo dat tot 12 september liep.
"Het is nu 18 september," was mijn voorspelbare opmerking. "Kunt u zien of het is besteld? Zoals afgesproken!"
Toen begon de draaikonterij. Het CB kreeg weer de schuld. Ook de uitgever ging niet vrijuit.
Geïrriteerd belde ik voor de tweede keer mijn uitgever. "Wat is er met de bestellingen gebeurd die gedaan zijn vóór 12 september? Waarom worden die niet uitgevoerd?" Ik probeerde (tevergeefs) mijn machteloze boosheid in te slikken.
De verkoopsters doken weg achter de kassa en vermeden ieder oogcontact.
Terug naar de auto lopend jutte P. mij op. "Je moet ook alles zelf doen."
Dat kwam mijn stemming niet ten goede. Hij vertelde niets nieuws.
Maar ik had geen zin in ruzie. Ik bemerk dat mensen om mij heen een veel groter verwachtingspatroon hebben dan ik.
"Volgens mij vertellen die boekhandels niet de waarheid. Ze hebben het helemaal niet besteld."
Het zonnige terrasje lieten we schieten.
Mijn uitgeverij belde. "Ellen, wij hebben weer met het CB gesproken. De bestellingen van vóór 12 september zijn gewoon uitgevoerd. De Koperen Tuin en De Drukkerij hebben je boek niet besteld.
Boekhandels klagen over de "oneerlijke" concurrentie van digitale mediawinkels als Bol.Com.
Na een dag als vandaag moedig ik die concurrentie vurig aan.
Vorige week twitterde iemand mij dat zij "Weg van mijn moeder" via BOL.COM had gekocht. Die site heb ik meteen bezocht. Mijn boek is inderdaad te koop, maar er stond geen inhoudelijke informatie bij, noch een afbeelding.
Op goed geluk heb ik toen een mailtje gestuurd. Na een dag kreeg ik bericht met het juiste adres en uitleg hoe ik een tekstje en afbeelding moest sturen.
Perfect!
Ik heb die opdracht meteen uitgevoerd.
Kort daarop kwam er een keurige persoonlijke e-mail waarin stond dat mijn informatie verwerkt werd. Over enkele dagen moet dat op BOL.COM te zien zijn.
Perfect!
**********************************
Vandaag maakten wij een promotour door Zeeland. Ik ben een 'kleine' schrijfster die zichzelf promoot en zelf publiciteit zoekt.
Eerst was De Drukkerij in Middelburg, Zeelands grootste en mooiste boekhandel, aan de beurt.
Precies een week geleden was ik daar ook om naar "Weg van mijn moeder" te informeren. Vanwege het embargo tot de twaalfde zou mijn boek op maandag (14) of dinsdag (15) in de winkel liggen.
"Heeft u het besteld?" was mijn vraag toen. "Ja," klonk het overtuigend.
De verkoopster herkende mij vandaag en liep met mij naar de tafel nieuwkomers. Helaas, pindakaas.
Ze leek verbaasd en keerde terug naar haar computer.
"Het is niet leverbaar," zei ze na een paar minuten. Ik herhaalde die zin in vragende vorm.
Ze overtuigde mij dat het probleem of bij de uitgeverij of bij het Centraal Boekhuis - het CB - lag. Teleurgesteld liep ik terug naar de auto. Ik belde meteen mijn uitgever en legde het probleem voor.
Na vijf minuten werd ik teruggebeld. Er waren helemaal geen problemen bij en met het CB. Levering was wel degelijk mogelijk.
*************************************
Enkele weken geleden was ik in Goes bij De Koperen Tuin om te informeren naar de verkoopkansen van mijn boek. De eigenares wilde mijn kaartje hebben en verzekerde mij dat ze "Weg van mijn moeder" zou bestellen.
Na Middelburg ging de tour dus richting Goes.
Eerst om mijn boek bij oud AAB-collega's van P. te promoten en vervolgens om te kijken of mijn debuutroman daadwerkelijk te koop was bij De Koperen Tuin.
Nee dus.
Geharrewar achter de computer over het embargo dat tot 12 september liep.
"Het is nu 18 september," was mijn voorspelbare opmerking. "Kunt u zien of het is besteld? Zoals afgesproken!"
Toen begon de draaikonterij. Het CB kreeg weer de schuld. Ook de uitgever ging niet vrijuit.
Geïrriteerd belde ik voor de tweede keer mijn uitgever. "Wat is er met de bestellingen gebeurd die gedaan zijn vóór 12 september? Waarom worden die niet uitgevoerd?" Ik probeerde (tevergeefs) mijn machteloze boosheid in te slikken.
De verkoopsters doken weg achter de kassa en vermeden ieder oogcontact.
Terug naar de auto lopend jutte P. mij op. "Je moet ook alles zelf doen."
Dat kwam mijn stemming niet ten goede. Hij vertelde niets nieuws.
Maar ik had geen zin in ruzie. Ik bemerk dat mensen om mij heen een veel groter verwachtingspatroon hebben dan ik.
"Volgens mij vertellen die boekhandels niet de waarheid. Ze hebben het helemaal niet besteld."
Het zonnige terrasje lieten we schieten.
Mijn uitgeverij belde. "Ellen, wij hebben weer met het CB gesproken. De bestellingen van vóór 12 september zijn gewoon uitgevoerd. De Koperen Tuin en De Drukkerij hebben je boek niet besteld.
Boekhandels klagen over de "oneerlijke" concurrentie van digitale mediawinkels als Bol.Com.
Na een dag als vandaag moedig ik die concurrentie vurig aan.
Beestjes aan de lijn
Toen wij bijna vier maanden geleden ons huisje verlieten voor de verhuur hing ik een geel vaatdoek aan de waslijn. De huurders hebben het of laten hangen, of na gebruik weer terug gehangen.
Hoe dan ook, we zijn dit weekend in Brouw en ik heb dat vaatdoekje meer dan ooit nodig.
Zie dit vertederend familietafereel. Ik denk moeder en kind Lieveheer.
En dan de benamingen.
Het Zeeuwse Lieveheersbeestje, kok'aentje, kok'aontje, lieve vrouwke, lie:vevrouwebêêstjen, pàpoe:nebêêsje, pampoe:ntje, piempampoe:ntje, pieternelleke, pimpampoe:ntje
Kopvoddentax
zou Geert Wilders wel eens de kop kunnen kosten.Hadden tegenstanders van de PVV-leider tot gisteren geen vat op hem, nu struikelt Wilders over zijn eigen onzinnige voorstellen.
Het sjaaltje doet wellicht de PVV de das om.
17 september, 2009
Post
**********************
We zijn even de stad ontvlucht om weer een beetje op adem te komen. Ik voel nu wel dat ik moe ben. Nee, ik ben niet in het spreekwoordelijke zwarte gat gevallen - zoals mijn nichtje vroeg.
Daar heb ik wel een verklaring voor. Ik had dit allemaal niet verwacht.
Ieder spatje publiciteit is voor mij een cadeautje. Hoewel ik moet bekennen dat ik er zelf ontzettend veel aan heb gedaan.
Vanmorgen ontving ik een e-mail van de hoofdredacteur van "Trouw" dat er aanstaande zaterdag een klein stukje over mijn boek in de krant verschijnt.
Geweldig, boven verwachting!
Nee, "Weg van mijn moeder" wordt geen bestseller. Ik schrijf ook niet voor het geld.
Het plaveit hopelijk de weg voor een tweede roman.
Er moet mij iets van 't hart.
Gisteren las ik heel toevallig deze tweet van Maarten van der Weijden (de Olympische goudzwemmer): "Baalt van het zakken van BETER van plek 10 naar plek 16. Ach, we zullen wel zien hoe het loopt."
Dat schoot mij in het verkeerde keelgat.
>>>>Even terug naar afgelopen zaterdag, het signeeruurtje.
Er stond een onbekende vrouw voor mij met haar - in eigen beheer uitgegeven - boek. Ze vroeg of ik er naar wilde kijken. Daarmee bracht ze me in verlegenheid.
"Wat moet ik doen om het ook echt uitgegeven te krijgen," vroeg ze.
Het klonk wanhopig en ik voelde intens met haar mee. Een jaar geleden had ik in eenzelfde situatie hetzelfde kunnen doen.
"Doorvechten, iedereen en alles inschakelen. Niet bang zijn. Je moet geluk hebben."
Ik voelde mij op dat moment trots en een geluksvogel. Door deze vrouw realiseerde ik mij eens te meer dat dit een bijzondere gebeurtenis is.<<<< *************************************** Eerlijk is eerlijk. Bekende Nederlanders hebben een streepje voor. Of ze nu kunnen schrijven of niet, uitgeverijen publiceren hun werk bijna ongezien. Het zal wel de competitieve inslag van Maarten zijn dat hij baalt, maar ik heb er toch op gereageerd met de vraag of hij zich realiseert dat veel fantastische schrijvers de kans niet krijgen een boek uit te geven.
Daar kwam het volgende antwoord op: "Hebben ze hun manuscript al doorgestuurd naar @paulsebes?"
Daar heb ik maar niet meer op geantwoord.
Ik ging even kopje onder.
We zijn even de stad ontvlucht om weer een beetje op adem te komen. Ik voel nu wel dat ik moe ben. Nee, ik ben niet in het spreekwoordelijke zwarte gat gevallen - zoals mijn nichtje vroeg.
Daar heb ik wel een verklaring voor. Ik had dit allemaal niet verwacht.
Ieder spatje publiciteit is voor mij een cadeautje. Hoewel ik moet bekennen dat ik er zelf ontzettend veel aan heb gedaan.
Vanmorgen ontving ik een e-mail van de hoofdredacteur van "Trouw" dat er aanstaande zaterdag een klein stukje over mijn boek in de krant verschijnt.
Geweldig, boven verwachting!
Nee, "Weg van mijn moeder" wordt geen bestseller. Ik schrijf ook niet voor het geld.
Het plaveit hopelijk de weg voor een tweede roman.
Er moet mij iets van 't hart.
Gisteren las ik heel toevallig deze tweet van Maarten van der Weijden (de Olympische goudzwemmer): "Baalt van het zakken van BETER van plek 10 naar plek 16. Ach, we zullen wel zien hoe het loopt."
Dat schoot mij in het verkeerde keelgat.
>>>>Even terug naar afgelopen zaterdag, het signeeruurtje.
Er stond een onbekende vrouw voor mij met haar - in eigen beheer uitgegeven - boek. Ze vroeg of ik er naar wilde kijken. Daarmee bracht ze me in verlegenheid.
"Wat moet ik doen om het ook echt uitgegeven te krijgen," vroeg ze.
Het klonk wanhopig en ik voelde intens met haar mee. Een jaar geleden had ik in eenzelfde situatie hetzelfde kunnen doen.
"Doorvechten, iedereen en alles inschakelen. Niet bang zijn. Je moet geluk hebben."
Ik voelde mij op dat moment trots en een geluksvogel. Door deze vrouw realiseerde ik mij eens te meer dat dit een bijzondere gebeurtenis is.<<<< *************************************** Eerlijk is eerlijk. Bekende Nederlanders hebben een streepje voor. Of ze nu kunnen schrijven of niet, uitgeverijen publiceren hun werk bijna ongezien. Het zal wel de competitieve inslag van Maarten zijn dat hij baalt, maar ik heb er toch op gereageerd met de vraag of hij zich realiseert dat veel fantastische schrijvers de kans niet krijgen een boek uit te geven.
Daar kwam het volgende antwoord op: "Hebben ze hun manuscript al doorgestuurd naar @paulsebes?"
Daar heb ik maar niet meer op geantwoord.
Ik ging even kopje onder.
16 september, 2009
Retoriek en metaforen
...................................................is wat de klok sloeg vandaag in de Tweede Kamer. Ik werd er doodmoe van.
PVV'er Wilders vergeleek het kabinet met een haperende auto die klaar is voor de sloop. Soms moest ik wel lachen. Vooral toen hij minister Rouvoet op de achterbank in het babyzitje plaatste.
Mariëtte Hamer haalde het liedje 15 miljoen mensen op dit hele kleine stukje aarde aan. Nou ja, aanhalen.................
Ze citeerde zowat het hele lied. De Partij van de Armoe heeft een zwakke spreekster als voorvrouw. Ze deed mij denken aan Ellen op de lagere school die haar eerste spreekbeurt opdreunde.
Ondertussen Twitterde Boris van der Ham (D66) er lustig op los. Lekker afgeven op andere partijen. Daar zijn ze trouwens allemaal goed in.
Het liep erg uit, zo las ik. Drop en pepermunt kwamen er aan te pas om wakker te blijven.
Om maar een indruk te krijgen van hoe ons land bestuurd wordt!
Morgen gaan wij voor een lang weekend naar ons huisje in Zeeland.
Weer wat verder weg van Den Haag.
PVV'er Wilders vergeleek het kabinet met een haperende auto die klaar is voor de sloop. Soms moest ik wel lachen. Vooral toen hij minister Rouvoet op de achterbank in het babyzitje plaatste.
Mariëtte Hamer haalde het liedje 15 miljoen mensen op dit hele kleine stukje aarde aan. Nou ja, aanhalen.................
Ze citeerde zowat het hele lied. De Partij van de Armoe heeft een zwakke spreekster als voorvrouw. Ze deed mij denken aan Ellen op de lagere school die haar eerste spreekbeurt opdreunde.
Ondertussen Twitterde Boris van der Ham (D66) er lustig op los. Lekker afgeven op andere partijen. Daar zijn ze trouwens allemaal goed in.
Het liep erg uit, zo las ik. Drop en pepermunt kwamen er aan te pas om wakker te blijven.
Om maar een indruk te krijgen van hoe ons land bestuurd wordt!
Morgen gaan wij voor een lang weekend naar ons huisje in Zeeland.
Weer wat verder weg van Den Haag.
Selexyz Donner
...............................................verkoopt "Weg van mijn moeder."
Het is even zoeken, maar nu weet u waar. Naast niemand minder dan Jeroen Brouwers.
Het is even zoeken, maar nu weet u waar. Naast niemand minder dan Jeroen Brouwers.
Blind date
**************************************
Vanmorgen had ik een ontmoeting bij Dudok met één van mijn trouwste lezers, Bert. Zijn reacties beëindigt hij altijd met Cheers, maar we hielden het bij koffie en water.
Bert woont en werkt in Engeland en is ooit via een andere site op Vertelsels gekomen en hier blijven hangen. We hebben één gemeenschappelijke liefde: de VS.
Ik was zeer vereerd dat hij mij wilde ontmoeten om "Weg van mijn moeder" te laten signeren.
Het is dubbel.
Leuk om een dagelijkse lezer te ontmoeten.
Aan de andere kant neemt het ook het spanningselement weg, het mysterie van wie is wie.
Nee beste lezers, hier ga ik geen gewoonte van maken.
Cheers Bert.
Vanmorgen had ik een ontmoeting bij Dudok met één van mijn trouwste lezers, Bert. Zijn reacties beëindigt hij altijd met Cheers, maar we hielden het bij koffie en water.
Bert woont en werkt in Engeland en is ooit via een andere site op Vertelsels gekomen en hier blijven hangen. We hebben één gemeenschappelijke liefde: de VS.
Ik was zeer vereerd dat hij mij wilde ontmoeten om "Weg van mijn moeder" te laten signeren.
Het is dubbel.
Leuk om een dagelijkse lezer te ontmoeten.
Aan de andere kant neemt het ook het spanningselement weg, het mysterie van wie is wie.
Nee beste lezers, hier ga ik geen gewoonte van maken.
Cheers Bert.
Mijn muziek
Linda Hopkins is veruit mijn favoriete jazz, blues -en gospelzangeres.
Zet de geluidskraan maar open!
15 september, 2009
Bad News Day
--------------------------------------------------------De koningin legt haar zoveelste ei-----------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------- Ja en Amen-----------------------------------------------------------
14 september, 2009
Boekbespreking
Vandaag verscheen er op de website van MoreTXT, bureau voor tekst en redactie op het gebied van kunst, cultuur en lifestyle, een prachtige recensie van
WEG VAN MIJN MOEDER
Afgelopen zaterdag was ik in Rotterdam voor de feestelijke presentatie van de eerste roman van mijn vriendin Ellen ten Bruggencate, een boek waarvan de titel minstens voor drie interpretaties vatbaar is: Weg van mijn moeder. De roman, uitgegeven door Uitgeverij Aspekt, werd ten doop gehouden in boekhandel Amesz in de Rotterdamse wijk Kralingen, waar een groot gedeelte van het boek zich afspeelt. Ellen mocht daar meteen meer dan vijftig exemplaren signeren.
Ik heb dit boek van heel dichtbij geboren zien worden. Toen ik Ellen in 2005 leerde kennen, wist ze alleen nog dat ze een boek wilde schrijven over haar eigen herinneringen en het leven van haar moeder, die tijdens de Tweede Wereldoorlog als verzetsstrijdster actief was geweest voor het illegale dagblad Trouw. In de jaren die volgden heeft ze keihard gewerkt om het verhaal dat ze in haar hoofd had zo op te schrijven dat het ook voor buitenstaanders interessant zou zijn. En ze heeft zich met verve van die taak gekweten: het resultaat is geen navelstaarderige autobiografie zoals je die zo vaak leest van debutanten die denken dat ze Anne Frank wel even kunnen overtreffen, maar een deels waargebeurde, deels fictieve roman – een oorlogsroman, een historische roman, of misschien wel een ontwikkelingsroman – die een prachtig verhaal vertelt in een eenvoudige, trefzekere stijl. Met gebruikmaking van eigen herinneringen en historische feiten vertelt Ellen een verhaal waarin iedereen die ooit volwassen is geworden zich kan herkennen, een verhaal over die moeizame weg van kind tot volwassene – soms ontroerend, soms schrijnend, soms vertederend, soms bevrijdend.
Weg van mijn moeder, de titel zegt het al, gaat over twee vrouwen, een moeder en een dochter, in grofweg drie fases van de geschiedenis. Daar is ten eerste de jonge Puck, een kind dat slim is, grote verwachtingen heeft van het leven, maar die ook al vaak met teleurstellingen moet bekopen. We leren ook haar moeder kennen: een vrouw die soms wat harteloos overkomt vanuit het gekozen kinderperspectief, een moeder die zich door haar jonge dochter maar niet laat begrijpen. Die streng is, geen begrip heeft voor haar gevoelige dochter, en die vooral bezig is met haar carrière als kinderarts. En dan is er de volwassen Puck, de verteller. Een vrouw die inmiddels een eigen gezin heeft, een volwassen zoon, en voor de dood van haar moeder komt te staan. Zij blikt in het boek terug op haar eigen leven én op dat van de vrouw die haar moeder was. Die vrouw zien we ten slotte óók, al ver voordat ze Puck op de wereld zette: de moeder voordat ze trouwde en kinderen kreeg - een jonge, fanatieke verzetsvrouw die wist wat ze wilde en stond voor wat ze deed.
Pucks moeder heeft haar oorlogsverleden als verzetsvrouw in de doofpot gestopt. Min of meer letterlijk: haar geheimzinnige herinneringen zitten veilig opgeborgen in “het kistje met de gouden hoeken” dat altijd prominent in de kamer staat, maar dat tijdens Pucks jeugd nooit open gaat. Als een verleden dat altijd aanwezig is maar halsstarrig wordt verzwegen, of verdrongen.
Puck zelf, als slachtoffer van die zwijgzaamheid, kan maar op één manier die lijn in de geschiedenis doorbreken: door zelf wél op zoek te gaan naar het verleden, door open te schroeven wat er open te schroeven valt, en door met open ogen óók op haar eigen kindertijd te durven terugblikken.
Waar Ellen dan heel erg sterk in blijkt, is in het blootleggen van de zenuwen van menselijke relaties. Ook al spreekt de volwassen Puck met waardering en begrip over de verzetsvrouw die haar moeder als jonge vrouw was, met terugwerkende kracht is de kleine Puck in haar daarmee nog altijd niet bevrijd van de knellende band met haar moeder. De volwassen Puck mag nu dan weten waarom haar moeder in haar jeugd handelde zoals ze handelde, dat vergoelijkt haar gedrag voor de kleine Puck geenszins.
Kennis laat zich herijken, steeds opnieuw – er is vandaag de dag niemand meer die gelooft dat de aarde plat is – maar met herinneringen en gevoelens ligt het anders; die laten zich niet zomaar overschrijven. De kleine Puck blijft in Weg van mijn moeder voortdurend onwetend, onzeker, gekwetst. De volwassen Puck kan al dat kinderverdriet hooguit inbedden in hoofdstukken die relativering en troost bieden; maar ze kan níet de kleine Puck met terugwerkende kracht troosten. De volwassen Puck zien we groeien; ze leert als volwassene steeds beter met verleden en heden om te gaan. Maar de kleine Puck koopt niets voor die kennis. Als lezer gun je het kind zo dat ze haar latere inzichten tóen al had gehad. Maar tegelijkertijd, juist omdat wij weten wat zij nog niet weet, kunnen we een beetje om haar onwetendheid glimlachen. De kennis van de volwassen Puck maakt de beleving van de jonge Puck verteerbaar. Wij weten immers, en naarmate het verhaal vordert weten we dat steeds meer, hoe onmachtig haar moeder eigenlijk zélf was. In die zin kan ontwikkeling troost bieden.
Maar andersom geldt het ook: al dat verdriet van de kleine Puck, in flashbacks door de zoektocht naar het verleden heen geweven, geeft een schrijnend randje aan al die opgedane ontdekkingen en openbaringen van de volwassen Puck. Want met al die kennis heeft ze het kinderverdriet nog niet zomaar uit haar lijf geschud. Van je verleden kom je nooit echt los.
Ik zou iedereen willen aanraden Weg van mijn moeder te lezen. Het schetst een prachtig beeld van het ondergrondse Nederland in de oorlogsjaren, Rotterdam in de tijd van de Wederopbouw, en ons land anno nu, aan het begin van de eenentwintigste eeuw. Maar wat ik nog veel bijzonderder vind: het boek vertelt een prachtig verhaal over de ontwikkeling van jong, onbegrijpend meisje tot zelfstandige, volwassen vrouw, los – of weg – van haar moeder. Dat maakt het boek voor mij zo geslaagd.
UPDATE FOTO'S
23 november 2010: Hoeiboei
3 september 2009: Echo
5 september 2009: Algemeen Dagblad
9 september 2009: De Ster
10 september 2009: Boekhandel Amesz
19 september 2009: Trouw
30 september 2009: Uitgeverij Aspekt
5 mei 2010: toBeMagazine
**********************************************
Herkauwen
*********************************
Het is niet dat ik niet wil en de drang om een Vertelsel te schrijven is absoluut aanwezig, maar ik probeer die film van de presentatie te downloaden. Of in ieder geval een stukje daarvan.
Dat lukt dus niet.
Het moet lukken, net zoals het boek. Het moet lukken.
Dus stel ik het geduld van mijn lezers op de proef en doe ik het volgende voorstel:
Duik in Vertelsels gemist. Drie jaargangen kunt u doorspitten. Of zoek eens naar een label dat u aanspreekt. Mijn moyenne ligt ver boven één per dag, dus keuze genoeg.
De statistieken tonen dat mijn lezersschare sinds twee weken is verdubbeld.
Te weten dat ik voor honderden schrijf geeft mij een enorme kick.
Nu die film nog en ik krijg een orgasme.
Het is niet dat ik niet wil en de drang om een Vertelsel te schrijven is absoluut aanwezig, maar ik probeer die film van de presentatie te downloaden. Of in ieder geval een stukje daarvan.
Dat lukt dus niet.
Het moet lukken, net zoals het boek. Het moet lukken.
Dus stel ik het geduld van mijn lezers op de proef en doe ik het volgende voorstel:
Duik in Vertelsels gemist. Drie jaargangen kunt u doorspitten. Of zoek eens naar een label dat u aanspreekt. Mijn moyenne ligt ver boven één per dag, dus keuze genoeg.
De statistieken tonen dat mijn lezersschare sinds twee weken is verdubbeld.
Te weten dat ik voor honderden schrijf geeft mij een enorme kick.
Nu die film nog en ik krijg een orgasme.
13 september, 2009
Boekpresentatie
Het is half één. Ik zit bij de kapper.
Mijn mobieltje gaat. "Kijk eens uit het raam!"
Daar staan zoon J. en zijn geliefde R. breeduit lachend. Thumbs up. Ze wijzen naar het ernaast gelegen pand.
Ik weet meteen wat ze bedoelen. Mijn boek ligt in de etalage van Snoek.
Ik krijg een brok in mijn keel. De eerste van de dag en zeker niet de laatste.
Nee, ik ben niet zenuwachtig. Ik omschrijf het gevoel als opgewonden - zoals ik mij als kind voelde op de dag voor mijn verjaardag.
Lonneke, mijn steun-toeverlaat en tekstredacteur arriveert en we drinken koffie. Daarna gaan de "mooie kleren" aan en probeer ik mijn gezicht op te krikken.
Om kwart over twee propt P. ons in de Mini. In de auto realiseer ik mij dat ik nog niets heb gegeten. Ik sms J. of hij iets te happen mee wil nemen.
De dames van Amesz zijn nog druk met de voorbereidingen bezig.
Ik hoop iets aan mijn speech te kunnen doen. Omdat ik de laatste dagen zo relaxt ben geweest is er van een serieuze voorbereiding niet veel gekomen. Er staan wat punten op papier, meer niet.
Carel en Berna, goede vrienden van mijn ouders die de gruwelen van de oorlog in Indië aan den lijve hebben ondervonden, zitten in een hoekje op ons te wachten.
Dan komt alles in een stroomversnelling. De winkel is binnen no time vol. Ik zie mijn uitgever enigszins verbaasd kijken. De glimlach in de mondhoeken verraadt een tevreden man.
Ook Marga en Miriam, de dames van Amesz, kijken perplex naar de opdringende meute.
Voordat ik het weet kondigt Marga de presentatie aan. Mijn speech ligt onaangeroerd achter mij, evenals een pak Sultana's.
Laat het komen zoals het komt en geniet, prent ik mijzelf in. Als ik de goede mensen maar niet vergeet te bedanken, is het enige waar ik bang voor ben.
Uitgever Perry Pierik steekt van wal. Hij zwaait mij -de te verwachten - lof toe. Tijdens Manuscripta is er opvallend veel interesse voor mijn boek geweest, zo vertelt hij.
Op het moment dat ik het woord wil nemen springt de secretaris van "Verzetskinderen" naar voren en vraagt het woord. "Okee, maar kort," zeg ik overrompeld.
Dan mag ik......
Sorry, maar ik kan dat niet meer recapituleren (godzijdank staat de hele presentatie op video).
Wel weet ik dat ik de helft vergeet. Het is bloedheet en ik wil de op elkaar gepropte mensen niet langer kwellen.
Mensen die de moeite hebben genomen om speciaal voor mij uit Zeeland, Castricum, Heiloo, Soest, Eibergen, Arnhem, Amsterdam, Oegstgeest naar Rotterdam te komen. En natuurlijk al die Rotterdammers.
Het eerste exemplaar overhandig ik aan vriendin Joan Leemhuis-Stout, voorzitter van het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Haar antwoord is, zoals ik van haar gewend ben, zowel professioneel als persoonlijk.
Lonneke besluit het officiële gedeelte met een voordracht van enkele passages uit het boek.
Dan begint een lange signeersessie van maar liefst vijftig boeken. Exceptioneel volgens de eigenaressen van Amesz. Dat wordt beaamd door mijn uitgever, zeker voor een debutant.
Goed, ik heb zelf veel aan de publiciteit gedaan. Er zijn echter ook veel onbekenden, mensen die de aankondiging in één van de bladen hebben gelezen. Onverwachte ontmoetingen met Kralingers die ik dan toch weer op de een of andere manier ken.
Er was twee uur uitgetrokken voor deze presentatie. Die tijd heb ik meer dan nodig.
Een clubje belangstellenden/vrienden gaat spontaan met ons mee naar huis voor een hartversterkertje. De feestelijke dag sluiten we (en petit comité) culinair af bij de Harmonie.
Het startsein is gegeven.
De eerste honderd meter zijn afgelegd.
Ja, daar gaan we.
Onder andere bij boekhandel SNOEK, op de Meent in Rotterdam. Ellen ten Bruggencate on top of Heleen van Royen.
11 september, 2009
10 september, 2009
Big brother
*************************************
Zij zijn groot en ik is klein. Maar zij vermelden dit blogje wel.
Lees SARGASSO'S verslag van de presentatie gisteren.
*********************************************
Zij zijn groot en ik is klein. Maar zij vermelden dit blogje wel.
Lees SARGASSO'S verslag van de presentatie gisteren.
*********************************************
09 september, 2009
Niemand Regeert
Het moge duidelijk zijn dat mijn wereld op dit moment draait om de publicatie, presentatie en verkoop van mijn boek.
Na twee flinke, lokale artikelen en dat knallertje in het AD (alledrie binnen een week) lijkt de hectiek pas echt losgebarsten. Meer kan ik mij niet wensen. Alle aandacht omarm ik enthousiast. De presentatie is zaterdag en ik moet mijn toespraak nog voorbereiden.
Vandaag probeerde ik de kunst af te kijken van NRC-columnist en blogger Marc Chavannes, die in zijn 'vrije tijd' als hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Groningen journalistiek doceert.
**
**
Aangezien ik wel eens reageer op zijn (inmiddels dagelijkse) blog OPKLARINGEN (zie links) ontving ik een persoonlijke uitnodiging voor de presentatie van zijn boek "NIEMAND REGEERT - de privatisering van de Nederlandse politiek." Verkoopinfo.
De prachtige, rake illustraties zijn van Ruben Oppenheimer.
**
Achterflap:
************
‘De Nederlandse overheid is als een broodje zacht open asfaltbeton. Twee identieke zachte happen met een toegankelijk lijkende harde laag ertussen.’ Dat ontdekte Marc Chavannes na zijn terugkeer uit Frankrijk en Amerika.
**
Nederland heeft zich bekeerd tot een ingrijpend marktdenken, zónder helder idee over wat we van de overheid blijven verwachten. Vaak omdat ‘het moest’ van Europa. Meestal was het een welkome (schijn-)bezuiniging. De vermarkting van het openbaar bestuur heeft geleid tot privatisering van de politiek. Het onderscheid tussen publieke en private taken is zoek. Het call center van de belastingdienst is niet behulpzamer dan dat van kabel of bank.
**
Chavannes verbaast zich over de eindeloze besluitvaardigheid rond rekeningrijden, de verloren beroepseer en de provinciale dans om de energiemiljarden. Over het blind vertrouwen in de maakbaarheid van de samenleving en de alkunde van computersystemen.
**
Als correspondent in eigen land beschrijft hij hoe Nederland zichzelf bestuurt: met een mengsel van grootspraak en uitstel-als-oplossing. Beide zorgen voor voldongen feiten. Niemand heeft het hier ooit gedaan. Niemand regeert. Een boek voor iedereen die wil weten hoe Nederland ervoor staat na Paars, Pim en de ontploffing van het zelfbedieningskapitalisme.
**
Een boek over de verpulvering van democratische politiek. Een pleidooi voor doe-het-zelf-democratie.
************
We hadden tijd genoeg om in te borrelen. Hare excellentie Ter Horst liet op zich wachten en moest ook nog vijf minuten vroeger weg. Of de aanwezige bloggers daar maar geen grappen over wilden maken!
Nu voelde ik mij - temidden van zwaargewichten als Sargasso, GeenCommentaar en Welingelichte-Kringen - niet aangesproken. Mijn gedachten gingen dan ook meteen naar die onweerstaanbare haringkar en dat ik die gedachte natuurlijk op zou schrijven.
Jammer dat de gasten niet de gelegenheid kregen vragen aan de minister te stellen. Her en der hoorde ik knarsende tanden.
Ik ben niet zo op Guusje. Zij is mij te koel, te onverschillig. "Laten mensen die altijd kritiek hebben dan zelf een partij oprichten."
Pardon? Wat een "lange tenen opmerking". Hoe serieus neem je je kiezers dan eigenlijk?
En ja, bij zo'n attitude vaart de PVV wel. Geert Wilders oogst wat de gevestigde partijen in de grond hebben laten zitten. Of het nou verrot is of niet.
De nazit en petit comité was eigenlijk wel zo leuk. Ik sprak met "grote" bloggers, journalisten en een paar andere trouwe Opklaringenlezers die Marc van stof tot schrijven voorzagen.
Aanstaande vrijdagavond tussen acht en negen uur is hij te gast bij OBA Live (Radio 5).
**
Dit reclameblok sluit ik af met de mededeling dat Marc Chavannes de volgende ochtend in de uitzending van Tros Kamerbreed (11 - 12 uur op Radio 1) zit.
.jpg)
No minister!
***********************************
In navolging op het VK is nu ook het Nederlandse parlement op declaratiehol geslagen. Guusje ter Horst heeft voortaan de lucht van haring aan zich hangen.
Theodor Holman besteedde dinsdag een column aan de declaratiedrift van Nederlandse ministers. Ik licht er de laatste passage uit.
''Dag winkelier. Mijn naam is Eimert van Middelkoop. Ik ben minister van Defensie. En ik had graag een parka, omdat het zo koud is in dit land.''
''Zeker, mijnheer van Middelkoop. Eén parka, uitstekend. Anders nog?''''Ja... Ik had daar graag een bonnetje van... En... eh... heeft u misschien nog een jacquet?''
''Een jacquet? Mijnheer Van Middelkoop gaat feesten? Tuurlijk... Ook op de bon zetten?''
''Ja graag. Want het zijn toch echt uitgaven die de overheid moet betalen, nietwaar.''
Het wrange toeval wil dat Van Middelkoop dat jacquet in werktijd zal dragen: tijdens de begrafenissen van Mark Leijsen (44) en Kevin van de Rijt (26).
**********************
In navolging op het VK is nu ook het Nederlandse parlement op declaratiehol geslagen. Guusje ter Horst heeft voortaan de lucht van haring aan zich hangen.
Theodor Holman besteedde dinsdag een column aan de declaratiedrift van Nederlandse ministers. Ik licht er de laatste passage uit.
''Dag winkelier. Mijn naam is Eimert van Middelkoop. Ik ben minister van Defensie. En ik had graag een parka, omdat het zo koud is in dit land.''
''Zeker, mijnheer van Middelkoop. Eén parka, uitstekend. Anders nog?''''Ja... Ik had daar graag een bonnetje van... En... eh... heeft u misschien nog een jacquet?''
''Een jacquet? Mijnheer Van Middelkoop gaat feesten? Tuurlijk... Ook op de bon zetten?''
''Ja graag. Want het zijn toch echt uitgaven die de overheid moet betalen, nietwaar.''
Het wrange toeval wil dat Van Middelkoop dat jacquet in werktijd zal dragen: tijdens de begrafenissen van Mark Leijsen (44) en Kevin van de Rijt (26).
**********************
08 september, 2009
Deadline
Het lijkt mij zenuwslopend, maar de meeste journalisten dagen hem uit: de deadline.
Zo ook de Ster-reporter die ik drie keer aan zijn jasje moest trekken. "Wanneer krijg ik nou inzage in het stukje dat je over mij en mijn boek gaat schrijven? Je hebt het toegezegd!"
De eerste keer dat ik dat vroeg was afgelopen vrijdag. Het Kralingse krantje hoort namelijk op dinsdag in de bus te vallen.
Zijn reactie klonk geschrokken: "Uh, o ja, dat is waar - dat wil jij graag."
Hij nam de gelegenheid te baat om mij meteen voor een fotoshoot te vragen. Dat gebeurde de volgende dag.
Na de opnames herinnerde ik de verstrooide Eeuwke nogmaals aan de afspraak. "Wanneer?"
"Jjjjjjaaa, komt er aan."
Gisteren, de dag voor het verschijnen van de Ster, belde ik weer. Ik rook een stresslucht door de telefoon. De deadline, hij haalt het niet, dacht ik.
"Vanavond Ellen, vanavond."
Inderdaad lag het stukje 's avonds laat in mijn mailbox.
Inhoudelijk vond ik het best. Ik kon geen onwaarheden ontdekken. Wel haalde ik er een typfout uit. Zijn schrijfstijl is niet de mijne. Ik herken er de chaoot in.
Vanmiddag was ik in Kralingen en ging op zoek naar de Ster. Het werd al snel duidelijk: de deadline was niet gehaald.
Gelukkig hebben we de foto al!
Hoewel? DE foto?
07 september, 2009
Kokker-ellen (17) Boeuf uit de slowcooker
CROCKPOT kookt.
*******************
Vandaag zijn wij naar Auchan, de hypermarché tussen Kortrijk en Lille. Er moet weer wijn gekocht worden. Her en der graai ik nog wat andere, in Nederland niet verkrijgbare, lekkernijen uit de schappen.
Omdat ik niet weet hoe laat we thuis zijn en manlief vanavond een vergadering heeft, komt koken in de knel.
Dus roep ik de hulp in van mijn slowcooker en improviseer er lustig op los. Mijn crockpot stelt mij nooit teleur. Ik zet hem 's morgens aan, ga weg en 's avonds schep ik een heerlijk gerecht op.
----------------
Om een voorbeeld te geven (nee, geen maten - uit de losse pols):
Zout en peper sucadelapjes of magere runderlapjes. Wentel ze door de bloem en leg ze in de slowcooker.
Giet er rode wijn over. Een eenvoudige Côte du Rhone voldoet.
Doe er een blikje tomatenpuree bij.
Laurierblad en als u het in huis heeft: Provençaalse kruiden.
Pel een aantal sjalotjes en pers wat tenen knoflook uit.
Zet de slowcooker aan. High of low hangt af van de beschikbare tijd.
Een uur voor opdienen voeg ik er nog een doosje champignons toe. Worteltjes, spercieboontjes, whatever. Het kan niet misgaan.
Even proeven of er nog meer zout, peper of misschien een schepje suiker (doe ik niet) bij moet.
Puree, gekookte aardappels of stokbrood en een glas rode wijn erbij. Yammie!!
Crockpot is my friend!
Abonneren op:
Posts (Atom)
