Wakker mens

********************************
Gisteren heb ik het huis schoongemaakt. Van top tot teen. Met schoonmaakazijn.
Ik schrok.
Aan spons, doek en mop bleef kleverig zwart zitten. Roet. Vervuiling van de stad.

Ik weet het niet, maar ik ging er nog harder door poetsen.
Daarna zette ik mijzelf onder de douche en probeerde onder de warme stralen te kalmeren.

Geen idee waarom, maar ik voelde me hyper. Op het manische af.
Hoe kan dat als je tot zes uur 's ochtends ligt te stuiteren in je bed. Als je pas in slaap valt als anderen naar hun werk gaan.....................en dat wekenlang.

Vannacht bijvoorbeeld. Er is iets maar ik weet niet wat.
Dan ga ik de agenda van mijn leven na. Na veel draaien en puffen weet ik het:
Schouwburgkaarten.

Waar zijn de schouwburgkaarten.

Heb ik de schouwburgkaarten wel ontvangen?

Is het geld voor de schouwburgkaarten wel afgeschreven?

Ik kan zeker niet slapen als ik geen antwoord op die vragen heb.

Ik ga mijn bed uit. P. draait zich knorrig om.

"Doe je je zachtlopende slippers aan," vraagt hij.

Ik kijk op de klok van ABN Amro - aan de overkant. Het is 4.46 uur.

Er lopen mensen op de Coolsingel. Er lopen altijd mensen op de Coolsingel, ongeacht het tijdstip.

Hé, dit is 010 - the city that never sleeps.

Auto's rijden door rood licht. Fietsers crossen over de trambaan. Brommers scheuren over het trottoir. Mensen pissen in plantenbakken.

Het is tenslotte 4.46 uur.

Nee, de schouwburgkaarten zitten niet in mijn rekje met "uitgaanskaarten."

Ik zet mijn laptop aan en check of het geld is overgemaakt.

Ja, twee maanden geleden al.

Gelukkig heb ik het e-mailadres van de schouwburg en hoef ik niet zo'n dom formulier op hun webpage in te vullen, waarop je maar 150 tekens kwijt kunt.

Na een zoete snack ga ik weer na bed. Met tegenzin.

In bed ga ik weer liggen denken:

Waarom ben ik zo hyper? Waarom heb ik dat gevoel dat ik heb na het drinken van wijn met te veel sulfiet?

Is het een signaal?

"Weg van mijn moeder" is 's nachts geschreven.

Moet ik weer naar de schrijftafel?

Zou dat het zijn?

Het is nu 14.38 uur. Ik moet nog douchen. Voor mij is het ochtend.

Buiten is het Zomercarnaval in volle hevigheid losgebarsten. Heel multi culti Nederland is in Rotterdam, zo lijkt het.

Wij gaan naar de markt en daarna poffertjes eten.

Pieker me nu al suf waar ik me vannacht weer eens druk over zal maken.
*****************************************************************************

Stand van lezen

*****************************
Het is bijna een jaar geleden dat mijn boek uitkwam.

Sinds ik op Facebook actief ben ontvang ik, ook dankzij de specaal aangemaakte pagina Weg van mijn moeder (zichtbaar zonder inloggen), leuke reacties van mensen die het onlangs hebben gelezen of dat nog gaan doen.

"Ik wacht voor het boek om hier te arriveren en zal het met grote interesse lezen. Ik vind het sowieso geweldig dat iemand op een moment in het leven een pen te hand neemt en zo een boek schrijft en het laat uitgeven. Nog te meer als dat en oud klas genootje is."
Pieter L.V. (Spanje)

"Ellen, Ik heb jouw boek weg van mijn moeder in een vlot tempo doorgelezen. Wat een geweldig boek is het. Op het laatst wilde ik niet meer door een van mijn huisgenoten gestoord worden, of keerde na een interruptie zo snel mogelijk weer terug naar het boek. Ook je verhalen op vert-el-sels doen er toe. Bedankt dat je ze wilt delen.
Groeten van H. uit B."

Laatst stuitte ik toevallig op een aardige blog genaamd Boekenproeven, waar ik het volgende las:
'"In het boek "Weg van mijn moeder" kwam ik het volgende item tegen:"Men verzamelt een leven lang van alles, hecht zich eraan en na overlijden bepalen anderen wat er met die verzameling gebeurt"

Aangezien ik zelf ook moeilijk wat weg kan gooien zet dit je wel tot nadenken. Zeker als je nog niet zolang geleden het huis van je ouders hebt leeggeruimd..'

Dat ik op de keuzelijst van 2009 stond vervulde mij met trots.

Mijn uitgever liet mij een paar maanden geleden weten dat er een goede bestelling was gedaan door Biblion, de bibliotheek leverancier.

Wat een eer om Weg van mijn moeder als oorlogsroman (niet een genre dat ik gekozen heb) in de Rotterdamse Bibliotheek aan te treffen.

De korte bespreking (van een Biblion lezer) - met een aantal fundamentele missers - neem ik op de koop toe: "Een wat verwarrend verhaal omdat niet duidelijk is waarom het nu eigenlijk gaat. Is het echt een autobiografische roman? Een oorlogsboek? Een psychologische geschiedenis over de relatie moeder-dochter? Van alles een beetje. Maar bijna tot het laatst toe vooral een nogal eenvoudige, niet bijzondere familiegeschiedenis zonder veel 'spannende' belevenissen. Een beetje saai zelfs; je hoopt telkens: nu gebeurt er iets, maar nee, toch niet. Tegen het einde krijgen we het dagboek van de moeder te lezen. Zij was koerierster van dagblad Trouw en het weekblad Vrij Nederland in de Tweede Wereldoorlog. Dan blijkt dat er 29 mensen geliquideerd zijn omdat ze wilde doorgaan met het uitbrengen van Trouw." lees verder

Prachtig dat tevens de Amsterdamse biebs "mij" uitlenen. OBA EN ANDEREN

Ook Utrecht en omstreken doen volop mee. Het blijft "kicken" dat mensen je boek lezen.

Als laatste check ik de hofstad even:
Bingo 's Gravenhage!!! Ook hier ben "ik" momenteel uitgeleend.

Trix??

Gênant

*******************************
Het bijzondere van zo’n kabinetsformatie is de terminologie: piketpaaltjes, snuffelperiode, paars plus en nu gedoogkabinet.

CDA’ers willen wel met VVD’ers in de Trêveszaal zitten, maar de PVV’ers moeten in de keuken blijven. Ze mogen helpen met de voorbereiding, mee-eten is er echter niet bij. Ze zijn onmisbaar voor het vierjarendiner, mogen zo nu en dan bijschenken, maar dan moeten ze weer naar de keuken.

De koningin wil niet gezien worden met Geert Wilders, zo wilde het RTL-nieuws ons vanavond doen geloven. Dat zou ze gênant vinden.

Als dat zo is, dan minacht de koningin ook een deel van de Nederlandse bevolking – zij die op de PVV hebben gestemd. Ik weiger de term “haar volk” te gebruiken. Dat vind ik namelijk gênant.
Ik vind alles wat er na 9 juni is gebeurd behoorlijk gênant.

Dat veel PVV-kiezers zich in een hoek gezet voelen kan ik mij voorstellen. Het is ook een vreemde formule, zo'n minderheidskabinet met een soort van virtuele steun. In Denemarken (waar dit gewoon is) gaan ze ook frequent naar de stembus. 

Zouden er nu verkiezingen komen (wat niet ondenkbaar is als het formeren blijft mislukken door onwillige politici), dan zou de PVV volgens de peilingen afgetekend de grootste partij worden. En dan moet de koningin direct naast Geert Wilders staan. Oei, au.

Nee, dan maar in de keuken. Geert Wilders als Assepoester.

We weten hoe dat sprookje afliep………………………

Lekkere post

Op een terras in de binnenstad of met prachtig uitzicht in de provincie; als het weer een beetje meewerkt, beleef je een zomer in Nederland als een god in Frankrijk.

Bij deze Bourgondische levensstijl kan en mag lekker uit eten gaan natuurlijk niet ontbreken.

Van 23 tot en met 29 augustus bieden 1250 toprestaurants in Nederland de mogelijkheid om een 3-gangen diner te genieten voor slechts €25,- en lunch voor €20,-.

Op 3-augustus ontvang je als nieuwsbrieflezer eerder toegang om te reserveren.

WIE ER MEEDOEN 

Een mooie manier om voor niet al te veel geld een nieuw restaurant uit te proberen.

************************************************************

En dit

Dit dus

Tip mij!

Normaal gesproken geef ik mijn lezers tips. Nu ben ik degene die getipt wil worden.

Ik ben op zoek naar een cd van Rob Hoeke (overleden in 1999) of Jaap Dekker, boogie woogie pianisten die vooral in de jaren zeventig furore maakten.
Nu kom ik niet meer zo vaak in muziekwinkels. Vandaag ging ik op zoek. Tevergeefs.

Platenwinkels werden cassettewinkels werden cd winkels werden dvd winkels. Van Leest heeft nog de beste sortering muziek in Rotterdam, maar nul komma nul boogie woogie.
Free Record Shop verkoopt nauwelijks meer cd's.

Jonge verkopers staarden me wezenloos aan. "Boogie wat?" "Jaap wie?"

Voor hen en voor de liefhebbers, dit filmpje.

"Pap, wat zou je graag bij deze jongens zijn aangeschoven. Ik hoop dat je daar boven meeluistert."

(Snelle) Jelle en de slowcooker

******************************************************************
Veel wil ik niet kwijt over Zomergasten. Na Joost Zwagerman heeft het populaire programma, waar iedereen altijd verwachtingsvol (wie wordt de presentator?????? en vervolgens wie worden de zomergasten??????) naar uitkijkt, mijn interesse verloren. Connie Palmen en haar opvolgers konden mij niet drie uur lang aan de buis gekluisterd houden.

Vanwege mijn onbedwingbare nieuwsgierigheid heb ik gisteren toch een stief kwartiertje gekeken. Columnist Bert Brussen heeft het wel drie uur volgehouden en schreef er een "mooie" recensie over op NU.NL
"......Maar Brandt Corstius was er niet de gastheer naar de politicus met de no-nonsense arbeidersmentaliteit radicaal een andere weg te wijzen. Regelmatig bleek de Zomergasten-presentator dan ook niet meer dan een aankondiger van fragmenten. Een simpele omroeper, niet eens een veredelde......."

De dromerige ogen van (ster in opkomst?) Jelle Brandt Corstius schijnen menig vrouwenhart op hol te doen slaan. Nu ben ik niet vies van een jong blaadje, maar deze Jelle past niet in mijn beeld van "een lekker stuk."
Goed, smaken verschillen. Waarmee ik een bruggetje naar iets heel anders wil slaan.

Vanmiddag om drie uur pakte ik de slowcooker en deed er het volgende in:

- klontje boter

- beetje water

- 2 lappen dikke rib (van de vleesboerderij in Kerkwerve)

- zout, peper

- 1 gesneden rode ui

- klein blikje tomatenpuree

- theelepel mosterd

- 5 laurierblaadjes

- flinke klodder knoflookpasta

- handjevol cherry tomaten

Twee uur later kwam ik thuis en waande mij in mijn grootmoeders keuken. Het enige dat ontbrak was de lucht van petroleum.

Om zes uur legde ik een Snelle Jelle op het vlees - als bindmiddel. 

Snelle Jelle - de smaakmaker.

***************************

Het basismateriaal 7

De dingen die voorbij gaan

********************************************************************
Mijn tante M. stond model voor tante Claartje in mijn roman.
Ze heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld: vooral in mijn jeugd en bij de totstandkoming van mijn boek.

Ik heb als kind vele weekenden bij mijn tante en oom doorgebracht. Ze waren ontzettend lief en gastvrij.
Tante M. zat met mijn neefje en mij puzzeltjes te maken aan de eetkamertafel. Ze had een engelengeduld.

Vijftig jaar later reikte ze me weer puzzelstukjes aan. Zo kon "Weg van mijn moeder" ontstaan.

Ze heeft haar dochter overleefd. Dat wil geen enkele ouder.

Afgelopen woensdag bezocht ik haar. Ik wist dat ze vergeetachtig aan het worden was. Tante M. had voor het eerst sinds vijfenvijftig jaar niet gebeld op mijn verjaardag.
"Ik kom morgen, tante. Om drie uur."
Door de hoorn hoorde ik haar pen op papier krassen: "even in de agenda zetten, hoor meis."
Dat meis klonk mij vertrouwd in de oren.

Ze stond me achter haar rollator op te wachten. Tante M. was altijd een slanke verschijning geweest, maar nu kon ik haar met één hand optillen.
"Ja, en toch eet ik goed hoor," verontschuldigde ze zich.
"Ik wil met alle liefde wat kilo's afstaan," zei ik schaamtevol.

Ik zette thee en nestelde me in een stoel tegenover tante.
"Hoe gaat het nou bij jullie?"
Ze ontweek handig de namen van P. en J.
Ik probeerde mijn verhaal simpel te houden. Het was me duidelijk dat zij zich mijn mannen niet meer voor de geest kon halen.

"Hoe oud bent u nou?"
"Uh,... zevenentachtig."
"Dus drie jaar jonger dan mamma."
"Van welk jaar was jouw moeder?" (tante M. was vroeger een wandelende verjaardagskalender)
"Mamma was van 1920 en tante K. was van...."
"1918," was ze me voor.
"Ik ben van 1924."

Er viel een stilte. Haar gedachten gleden overduidelijk weg, het verleden in.
"Ja, je moeder," mompelde ze. "We hebben zo veel meegemaakt."

"Hoe gaat het nou bij jullie?"
Ik vertelde iets over onze vakantie in Schotland.
Ze verraste me: "Nou, je bent behoorlijk bruin geworden in het land waar het altijd slecht weer is."

Wanneer ik over mijn boek begon kwam er een twijfelachtig "jaja."

"Heb jij nog contact met de neven en nichten?"
"Nee, niet echt."

"Alles van vroeger komt weer boven," zei ze. "Ik kan zo grammaticale rijtjes in het Latijn opdreunen, maar verder ben ik erg vergeetachtig aan het worden."

Er viel weer een stilte. Haar ogen staarden langs mij heen. Ze dronk thee en at een oud bokkepootje.
Ik hoorde het gevecht dat haar gebit voerde met het harde koekje. De kruimels vielen op haar rok. Ze zag het niet.
Vroeger zou ik haar daar vriendelijk op geattendeerd hebben. Nu vond ik dat vernederend. Pijnlijk.

Voor mij zat een vrouw wier geest langzaam deze wereld aan het verlaten was. Mijn lieve tante M., mijn laatste schakel.

"Heb jij nog contact met de neven en nichten?"

"Laten we het over mamma hebben, tante."

Ze vertelde me een paar anekdotes. Bekende en nieuwe. Toen gingen haar ogen weer de oneindigheid in.

Mijn tante M. kon vroeger zo uitbundig lachen. Tijdens mijn bezoek bleef haar blik bijna uitdrukkingsloos, maar niet onvriendelijk.

En toch.................even ontspande haar gezicht toen ik foto's ging maken. Dan rende ik naar de bank en dook half achter haar weg. Daar kreeg ze de giebels van en dat vond ik heerlijk.

Ze wilde dat ik naast haar kwam zitten, maar nu kon ik mijn forse postuur een beetje verbergen waardoor zij niet zo mager leek.

Ze worstelde met haar vergeetachtigheid, waar ze zich bij vlagen wel degelijk van bewust was.

Dit is toch waar we allemaal bang voor zijn, die mensonterende aftakeling van de geest.

Vergeetachtigheid, verwardheid, Alzheimer, dementie, kindsheid: doet het er op die leeftijd nog toe welke titel je het laatste hoofdstuk van je leven geeft?

********************************************************************************

Le grand départ

Michiel van Erp is misschien wel de beste Nederlandse documentairemaker van deze tijd.
TOEN WIJ UIT ROTTERDAM VERTROKKEN is zijn laatste juweeltje.

Deze film geeft op humoristische en ontroerende wijze een kijkje in het 'wielerhart' van de Rotterdammers. De komst van de Tourkaravaan naar Rotterdam is voor velen een hoogtepunt in hun leven. Het is nog maar de vraag of het evenement die verwachtingen ook kan waarmaken.

De humor ligt op straat: Michiel van Erp pikt het op.

In dubio

Journalist Eric Smit krijgt vijfduizend euro financiële steun van het het Persvrijheidsfonds. Het bestuur van de stichting wil Smit ondersteunen in de rechts?zaken die zakenvrouw Nina Storms (voorheen Brink) sinds enkele jaren tegen hem voert. (Het Parool )

"Journalist Eric Smit krijgt 5000 euro financiële steun van het Persvrijheidsfonds. Het bestuur van de stichting wil Smit ondersteunen in de rechtszaken die zakenvrouw Nina Storms (voorheen Brink) sinds enkele jaren tegen hem voert. ‘Als er sprake is van iemand met veel geld die een onderzoeksjournalist kapot probeert te krijgen door te procederen, dan moet hij steun krijgen van het weldenkende deel der natie’ zo stelt het Persvrijheidsfonds in een persbericht. Smit heeft het sinds 2008 aan de stok met de zakenvrouw. Tot nu toe werd Smit zes maal gedagvaard en werden bij hem twee claims voor in totaal 600.000 euro neergelegd. Op dit moment lopen er nog drie bodemprocedures tegen de journalist. Hij gaf tot nu toe ruim 70.000 euro uit aan advocaten. De kosten werden tot nu toe geheel vergoed door stichting Muckraker, die journalisten helpt bij geldverslindende juridische procedures."

Villamedia

"Ik zal een dezer dagen een fatsoenlijke donatie op de rekening van de stichting Muckraker overmaken. Deze stichting valt niet onder de beslagen en zal Smit helpen een eerlijke procedure te voeren zonder dat hij hoeft te buigen voor het kapitalistische geweld van Nederlands lieflijkste paar. Het rekeningnummer van deze stichting is 78.49.32.972, Triodos Zeist onder vermelding van ‘Help Smit de zomer en winter door’."

Muckraker 

'Journalist Eric Smit, die onlangs geconfronteerd werd met maar liefst twaalf verschillende beslagen op zijn inkomsten en bezittingen door Nina Storms, kan weer pinnen. Dit meldt Storms' woordvoerder Kay van de Linde. De spindoctor/crisismanager is fel: "Eric Smit jaagt door die acties om hem te steunen allerlei mensen op kosten, terwijl hij sinds eergisteren alweer bij zijn geld kan."'

HPdeTIJD

Ik ben niet geïnteresseerd in het leven van Nina Brink. Eric Smit blijkbaar wel.

Hij, of liever gezegd zijn boek - een biografie van Nina Brink, kreeg in de media ook voldoende aandacht. Zeker toen Nina, met haar breekijzer in de hand, in opstand kwam.

De ophef heeft Eric Smit geen windeieren gelegd. Maar zijn gage ging regelrecht naar de bankrekening van zijn advocaat.

Nu is er dus een rekening geopend om Smit financieel te steunen.

Ik zit in dubio:

- ja, ik draag de vrijheid van meningsuiting een warm hart toe. Smit mag schrijven wat hij wil

- Nina Brink daarentegen mag het er niet mee eens zijn en naar de rechter stappen

- Smit kon vooraf incalculeren dat Brink het er niet bij zou laten zitten

- Eric Smit is toch echt verantwoordelijk voor (de gevolgen van) zijn boek.

- hoe vaak worden journalisten aangeklaagd?

- heeft Smit geen goede rechtsbijstandverzekering

- ik heb nog geen lijst met steunbetuigingen gezien (laat staan een motivatie om dit fonds te steunen) van collega-journalisten

Vraagtekens en twijfels.

De afkeer voor Nina en Pieter Storms mag mijn kijk op deze zaak niet vertroebelen.

**************************************************************************  

De voorraadkast

********************************************
Ruud Lubbers is uit de kelder gehaald.

De CDA-informateur zal in feite hetzelfde gaan proberen wat de anderen niet is gelukt: de onwillige, halsstarrige Maxime en Job bereidwillig krijgen. Het zou een mooi succes zijn voor mijn stadsgenoot, die zich door zijn echtgenote naar Den Haag liet rijden.

Daarover werd volop getwitterd.

Onzin.

Ik kwam in de jaren zeventig nogal eens bij de familie in de Essenlaan. We waren lid van Leonidas, waar Ria en ik de dameselftallencommissie leiden.
Ruud was toen minister van Economische Zaken en speelde bij de Veteranen. Het grootste voordeel van dat ambt vond Ria de auto met chauffeur.
Hij was een matige hockeyer, maar kwam trouw wanneer ze thuis speelden. De ambtsauto stond hem met draaiende motor op te wachten als het laatste fluitsignaal klonk.

Ruud was en is een brokkenpiloot. Hij kan gewoon niet autorijden.
Hij zal voor zijn klusjes her en der wel een chauffeur verlangen - maar eigenlijk rijdt Ria altijd.

De koningin heeft weer een blik "wijze heren" opengetrokken. Nadat Rosenthal, Tjeenk Willink en Wallage onsuccevol waren heeft zij haar favoriet Ruud Lubbers van de plank gehaald.

Het lekkerste voor het laatst.
******************************************************

Boeten

***********************
Desi Bouterse heeft het boetekleed aangetrokken. Hij vraagt vergeving voor de decembermoorden.
Gelooft u hem?
----------
Het was 25 juni, ergens ten zuiden van Aken.
We waren met vrienden aan het cabrio-en. Wij reden voorop want wij wisten de weg. Totdat we een afslag misten en de irritatie in de Mini toesloeg. Honger, dorst en vermoeidheid droegen ook een steentje bij.

P. maakte snelheid.
Tot daar plotseling een flitspaal opdoemde.
"Bremsen," schreeuwde ik.
"Flits."
Ik keek in de zijspiegel.
De Porsche van onze vrienden kwam ook op de boeteplaat.
"Flits."

Bij de eerstvolgende parkeergelegenheid haalde vriendin M. een prachtige picknickmand tevoorschijn en knalde de kurk van de fles.
"Reden we veel te hard," vroeg P. aan P.
"Ja, ik denk toch wel twintig kilometer," antwoordde P.
"Jammer," zei mijn P.
We dronken champagne en aten Franse kaas.
Daarna ging ik achter het stuur.

Het is niet ongebruikelijk dat wij bij thuiskomst van vakantie post van het CJIB op de deurmat vinden. Zeeland is kampioen boetes schrijven.

Gisteren troffen wij de Duitse bekeuring aan, gericht aan sehr geehrter Herr...........

Kijk, dat is nog eens stijlvol. Ook het bedrag vonden wij sjiek - €20,- voor een overschrijding van 14 kilometer. En wat te denken van de leuke vakantiefoto, die bij de prijs inbegrepen zat.

----------

Mark Rutte moet boeten. Vind ik.
Voor de schade die hij aanricht. Niet alleen financieel gaat het bergafwaarts, ook de overduidelijke verkiezingsuitslag wordt totaal genegeerd. De politici zijn weer alleen met zichzelf bezig.
Mark Rutte verspeelt zijn kansen en dat vinden de VVD-stemmers niet leuk.

Mark moet boeten voor dit getreuzel en geneuzel. Het idee is om het informeren (gesnuffel) over te slaan en Mark nu direct achter het stuur te zetten. Als formateur.

Voor mij is dat zoiets als de auto vanuit stilstand meteen in zijn tweede versnelling zetten.

Dan slaat'ie altijd af.
*******************************************

Yesterday

Laat dit mijn laatste vakantieblogje zijn,............... tot september.

Eindelijk vind ik de tijd en rust om iets te schrijven. We zitten namelijk weer zestien uur op het schip dat ons naar IJmuiden vaart. Weliswaar op dek 10 – maar dat houdt ook in dat de dronken jeugd (die blijkbaar vrij zijn om zelf meegenomen kratten bier aan boord soldaat te maken) door de gangen razen. Het is allesbehalve prettig publiek aan boord.


Ook het eten is bar en boos. We probeerden het luxe restaurant, waar twee minimale gangen €29,90 kosten. Verder dan drie happen ben ik niet gekomen. Toen kreeg ik kotsneigingen. Dit was een typisch voorbeeld van “is het al gegeten of moet het nog gegeten worden.”

P. riep woedend de ober en later kwam er nog zo’n snelle Jelle met strepen aan onze tafel. Zelden heb ik mijn echtgenoot zo driftig gezien. Hij stelde voor dat de snelle Jelle onze borden zou leegeten en vroeg of hij zin had in de gebakken pap-aardappelen.

Enfin: mijn diner werd een Cornetto.

De keuken is een afbakkeuken, vol magnetrons – zo stel ik mij voor. Dit schip is een afzetboot, je wordt hier belazerd. Zelfs de Tax-Free Shop is duur.

Het is de enige manier om met eigen vervoer in Schotland te komen zonder te veel reistijd kwijt te zijn. Nu begrijp ik ook waarom Schotland achterblijft als vakantiebestemming.

Vandaag vertrokken we om 10.15 uur uit Alyth en kwamen vijf uur later in Newcastle bij de boot aan. Dat is erg ver. Doen we de volgende keer anders.

Edinburgh hield ontzettend op. Daarna hadden we een weergaloos mooi stuk door Northumberland (A68). Kan ik iedereen aanraden.

Het viel ons weer op hoeveel schade de crisis heeft aangericht. Dorpjes krijgen iets armoedigs en spookachtigs. De leegstand maakt een troosteloze indruk. Grote “lots” en prachtige (vaak historische) vrijstaande huizen staan te koop.

Ondanks het matige weer hebben we een fantastische week gehad. Aanleiding was de (enigszins teleurstellende) 150ste Britse Open in het unieke St. Andrews. Maar eerlijk gezegd zijn onze ritjes door de Schotse Hooglanden - die ongelooflijk mooie, ongerepte natuur en de vriendelijke bevolking mij het meest bijgebleven.

Lands of Loyal in Alyth, waar we heerlijk sliepen en zalig aten, staat bij mij on top of the list van accommodaties in the UK. Met eigenares Verity zijn we goed bevriend geraakt. Het tweehonderd jaar oude country house met haar negentien kamers en spectaculaire uitzicht gaan wij zelfs aanbevelen bij Pin High Golftravel. Alyth zelf heeft drie golfbanen en wereldberoemde banen als Carnoustie en St. Andrews zijn binnen het uur te bereiken. Een ideale omgeving voor zowel golfers als sightseeërs.

Er was wel één mankement – het brandalarm. Dat ging een paar dagen geleden twee keer af. De eerste keer zat er iemand te roken in de kamer. De tweede keer bleek vals alarm – wat vaak voorkomt - maar het was wel een erg vroege wake-up call.

Verity kan, vanwege de omstandigheid waarin zij verkeert en waar ze heel open over is (ze wordt gedwongen de andere twee hotels te verkopen), heel wat potjes breken bij haar gasten. Vanmorgen kwam de zestigjarige butler Oliver zich bij ons verontschuldigen. Het alarm was weer afgegaan. Dit keer zou de diepvries de boosdoener zijn geweest. P. was inderdaad wakker geworden.

Ik niet. Ik droomde dat het brandalarm afging. Echt waar!

Scottish news

Een paar dagen geleden hoorden we mensen aan de tafel naast ons praten over de BBC. Het was meer een klaagzang. Wij glimlachten: niet alleen Nederlanders zijn mopperkonten.

Deze mensen waren boos op de regering, op de huizenprijzen, op het weer, op het eten, op de jeugd van tegenwoordig, op de kranten, op de immigratiedienst, op de Fransen en de Duitsers (die volgens hen de grenzen open hadden staan voor vreemdelingen en op de BBC.

Oei, dacht ik - ik zou graag een publieke omroep als de BBC in Nederland zien. Ze beklaagden zich erover dat er geen goede documentaires meer werden uitgezonden en dat ook sport een ondergeschoven kindje was.

"De commerciëlen nemen het over," zei de mannelijke mopperkont. Nou kon hij daar wel eens gelijk in hebben, want ook kijkcijferkanon Jonothan Ross gaat naar ITV.

 Op weg naar -en van St. Andrews staat de radio aan. De ontvangst is beperkt.

De laatste show van Ross is nieuws van de dag hier. Evenals the return van Robbie Williams bij Take That.

Het VK verschilt daarin niet zo veel van Nederland, waar De Toppers ook voorpaginanieuws zijn.

Volgens mij is het komkommertijd.

**********************************

Tigermania

***********************************
Okee, een kort blogje dan.
Mijn ogen branden van vermoeidheid, ze willen dat ik ze sluit - maar ik moet bloggen.

We kwamen om half acht terug in het hotel - snel douchen - optutten - mooie kleren aan voor het verjaardagsdiner en veel te lang natafelen met andere gasten. Gezellig is het hier zeker - maar 16 uur in touw is (voor ons) hondsvermoeiend.

Ik heb geen idee wat er in de rest van de wereld gebeurd. Gaat paars plus door?

Onze lieve kinderen hadden P. een cadeau gestuurd, dat hem bij thuiskomst werd aangereikt. Het had, volgens de instructies op de envelop, tijdens het ontbijt gegeven moeten worden. Dat was de receptioniste blijkbaar ontschoten - iets wat hier niet ongewoon is.

Zoonlief stuurde vamorgen een sms en belde gedurende de dag - maar op de baan is het mobieltje verboden speelgoed. Toen we terug naar het hotel reden belden we hem, maar toen wisten wij nog niets van het cadeau en hij begreep waarschijnlijk niet waarom P hem niet bedankte.
Hilarisch.

De dag was trouwens niet zo hilarisch. St. Andrews (aan de kust van Oost Schotland) is uniek vanwege de historie - niet vanwege de baan, die wij allesbehalve spectaculair vinden. De weersomstandigheden zijn bepalend voor de score. De ochtendstarters hadden duidelijk voordeel.

De achttiende hole ligt geheel in het oude universiteitsstadje - waardoor je een vreemde mix krijgt van bewoners, toeristen en golftoeschouwers - die gescheiden moeten worden door dranghekken. Buiten het clubhuis is het dan ook een leuke chaos. Honderden vrijwilligers trachten door de bomen het bos te zien.

De organisatie is perfect. Bussen rijden af en aan en er staan op iedere rotonde minstens drie verkeersagenten de boel te regelen. Chapeau!

Tiger wordt vreselijk in de zeik genomen, maar speelt desondanks goed. Wij hebben de indruk dat hij mot heeft met zijn caddie.

Op mijn BBC radiootje hoorde ik de commentatoren onder andere dit zeggen:
"Tiger's executed his teeshot on the ......."
Er viel een korte stilte. Toen zei de andere commentator lachend:
"Tiger sexecuted ............."

Zo gaat het eindeloos door met woordspelingen en toespelingen. De man moet er gek van worden.
Ook staat er voortdurend een menigte tienermeisjes hem op te wachten achter het clubhuis. Gillende meiden, die me doen denken aan de Beatlemania.

Tiger Woods is de enige speler ter wereld die in het VK altijd omringd wordt door "Bobbies."
Het winnen van de 150ste Open (hij won al in 2000 en 2005) zal zijn zoete wraak zijn.

Schotland 3

Er zijn het afgelopen jaar zo vaak dingen gebeurd waarbij ik dacht "toeval?"

In dit hotel in the middle of nowhere ontmoet(t)en wij mensen van all over. We delen dezelfde passie: golf. We hebben een gemeenschappelijke reden om hier te zijn: The British Open - de 150ste Open.

Gisteravond spraken wij mensen in de bar. Ze kwamen uit Breda. Na een half uur kwamen we erachter dat hij een klant is van IFN - de betrekkelijk kleine financiële instelling waar P. voor werkt.

Vanavond in het restaurant hoorde ik Engels met een Nederlands accent. Ik wist het onmiddelijk te plaatsen: Nederlandse Canadezen. Mijn vermoeden bleek juist.
We raakten niet uitgepraat toen bleek dat we op dezelfde HBS in Oud-Beijerland hadden gezeten.

Nederlanders zijn de Chinezen van Europa.

Vandaag zou het startsein van The 150ste Open worden gegeven door de oud-kampioenen. Vanwege het barre weer ging hun 4-holes match helaas niet door. Een teleurstelling voor velen die speciaal een kaartje hadden gekocht om hun oude idolen nog/weer eens te zien in een ontspannen en feestelijk wedstrijdje.

Het was bar en boos. Regen, wind en kou (9 graden op de Links van St. Andrews) waren nauwelijks te trotseren. De spelers lieten zich nauwelijks zien, of waren onherkenbaar ingepakt.

Nu hebben wij een klein vemogen betaald voor Greenside Club kaartjes. Dat houdt het volgende in: gereserveerde zitplaatsen op de tribune aan de 18e green, toegang tot een (verwarmde) pavillion achter de achttiende, gratis programma's, parkeerplaats en nog meer faciliteiten die nu - met dit slechte weer - wel erg goed van pas komen. Foto's van vandaag.

's Morgens ontbijten we hier als laatsten en rijden dan op ons gemak - achter de drukte aan - naar St. Andrews. Dit is onze vierde Open. Wij zijn te oud voor het ge-ren, gehaast, geduw en getrek.

P. snurkt 15 juli binnen. Ik kus hem.

Mijn man is slapend zestig geworden.

Ik wil hem alles geven, maar aan zijn grootste wens - een droge dag op St. Andrews - kan ik helaas niet voldoen.
****************************************************************************************

Schotland 2

************************************************
Wie wil onthaasten - van ongerepte natuur houdt - graag in stilte en afzondering wil leven - flora en fauna wil beschermen -en niet vies is van een buitje, raadt ik aan naar Schotland te emigreren.

Er is hier voldoende te koop. Meer dan voldoende.
Zoals mijn Amerikaanse neef altijd zegt: "all you need is a week and a hammer." De economische crisis heeft ook genadeloos toegeslagen in dit prachtige hoekje van Europa.

Neem nou dit heerlijke **** hotel Lands of Loyal - dat ik via bookings.com heb geboekt. Het is zeker geen middelmaatje. Maar de absolute top haalt het ook niet, ondanks de schitterende locatie.

Het echtpaar Webster is eigenaar en runt het eigenhandig. Verity Webster hebben we vanmiddag ontmoet. Geen glitter, glamour, uitbundigheid of opschmuk. Integendeel: een jonge vrouw, gekleed in een broek en een spencer, die in de hal de bloemen uit de tuin in een vaas zette.

Wie de moeite neemt om de site te openen zal lezen dat de Websters drie "country house hotels" bezitten. Ik kan me zo voorstellen dat ze de tijd mee hebben gehad en veel geïnvesteerd hebben.
En nu?
Nu slaat het noodlot toe.

"It is with great sadness and regret that we have had to start redundancy proceedings. It will affect all members of staff as the company of Castleton House Hotel Ltd closes its doors. We sincerely cherish the kind lovely people who daily have put their heart and soul into the hotel. We will personally miss them deeply. Where possible we will offer them new employment at the Lands of Loyal Hotel in Alyth or the Raemoir House Hotel Banchory, and perhaps, as Castleton takes on its new life in the Private country house letting market, we can find fresh vacancies for them here. Everyone leave us with the highest recommendations and we would urge any local employers to make quick and generous offers to them as they are all with out doubt exceptional assets to any business.
Our grateful thanks to all our guests and we hope to see you all before the 15th February, and thereafter at the Lands of Loyal where we will be redoubling our efforts and anticipate an excellent year."

Het is triest. Ze redden het niet. Ook Lands of Loyal heeft het zwaar. Vannacht zijn er maar drie kamers (van de negentien) bezet. Het restaurant is niet duur, ziet er prachtig uit en heeft prima bediening. Er was vanavond één tafel gereserveerd.

Het weekend zullen ze goed boeren. Aangezien het aantal bedden in de buurt van St. Andrews beperkt is nemen mensen (als wij) een uur rijden op de koop toe. Dat heeft ook met de kamerprijzen te maken. Die staan in geen verhouding met wat wij in Frankrijk moe(s)ten betalen voor aftandse hotels - alleen omdat ze in een gids als "Relais du Silence" staan.

Het Schotse erfgoed uit de 19e eeuw - kleine, historische, luxe, idyllische hotels, in een adembenemende omgeving - mag niet verloren gaan. Ik vrees dat verval de grootste vijand is.

 

Verity Webster blogt, twittert en heeft een open profiel op Facebook. Met haar persoonlijke aanpak probeert ze aandacht voor (vooral) Lands of Loyal te trekken.

 

Ik draag graag een steentje bij.

*********************************************

 

Beleving

Iedereen beleeft zo'n finale op zijn eigen wijze.
Ik had op een beetje meer compassie van de Schotten gerekend. Het tegendeel bleek waar: ondanks de lovende woorden van Gary Lineker voor Van Bronkhorst en de verschijning van Seedorf op de BBC.

We bevonden ons in het hol van de leeuw, maar dan wel de verkeerde leeuw of het verkeerde hol.

Waarom al die Schotten ons uitlachten, wegkeken, bespotten, vernederden??

Heeft dat nog iets te maken met Mary Queen of Scots?
Met het feit dat zij iets had met Filips de Tweede van Spanje - terwijl de protestante Elisabeth I als serieuze huwelijkskandidaat voor onze Willem van Oranje werd gezien?
Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik niet tegen de stemming in de pub van ons hotel kon.

Ongemakkelijk, dat is het juiste woord. Was ik maar in Rotjeknor, tussen mensen in oranje. Tussen gekken, dronkaards, idioten, toeteraars..............................tussen mensen die VÓÓR het Nederlands elftal zijn.

Voetbal is oorlog. Zo voelt dat zeker in deze Schotse contreien. En dus vluchten wij naar onze hotelkamer.Tussen de angstige momenten door heb ik e-mailcontact met vriendin M.
Het is wel geen Rotterdam, maar we positioneren ons op dezelfde manier als de afgelopen drie weken: P. op bed kijkend en ik hard timmerend op mijn laptop. Bijgeloof - ja bijgeloof.

Ik hoor dat er al bijna elf kaarten zijn uitgedeeld aan de Nederland en dat mijn held Kuyt is gewisseld.

Ik hoor wel, maar kijk niet.

Hoe dit ook afloopt: Bert Feyenoord - van Marwijk, Giovanni Feyenoord - van Bronkhorst en Dirk Feyenoord - Kuyt, jullie waren groots!!!
*****************************************************************************************

Koud en zuur

Toen wij uit Rotterdam vertrokken..............................36 graden.

Arriving in Edinburgh...................................15.5 graden.

Volgens mij zetten ze hier alles op zuur. Pickled onions (twee keer zo groot als Amsterdamse uien) en pickled eggs.

Brrr, alleen bij het zien al krijg ik 't zuur.

Vakantie

*****************************
Wanneer jullie dit lezen stomen wij over de Noordzee richting Newcastle. Onze eerste stop is Edinburgh.
We hopen dat het WK daar een beetje leeft.

Dat sfeertje (inclusief de oranje tompouce) zullen we wel missen. Voor aanstaande dinsdag houd ik mijn hart vast. Ik wens alle Amsterdammers heel veel sterkte.

Wij gaan van sportevenement naar sportevenement.
Maandag rijden we naar Alyth waar we logeren gedurende the British Open (op de "heilige" Old Course van St. Andrews).
************************************
Een van mijn Facebook vriendjes is Selwyn Kussman. Met zijn vriend Geoffrey Ward runt hij the Littlecourt Cottages in Sidmouth - Devon. Wij hielden daar al twee keer heerlijk vakantie.

Nu staat Wales in de planning voor eind september. Weer een golfevenement, namelijk the Ryder Cup (de tien beste Europese tegen de tien beste Amerikaanse golfers).

Voordien willen we weer dolgraag naar Sidmouth, maar de agenda van Littlecourt staat al een jaar van tevoren volgeboekt. Balen dus..........................en iets anders zoeken.
Maar alle alternatieven halen het niet bij Littlecourt.

Tot ik vorige week Selwyn op Facebook trof en hij me vroeg "wanneer zien we elkaar weer?"
"Jullie hebben nooit plaats als wij willen komen," antwoordde ik.
Er was alleen nog een grote cottage (voor zes personen) vrij. Die bood hij me toen aan (na even onderhandelen) voor een gereduceerde prijs. Wij helemaal blij.

Vervolgens zette ik de foto's van vorig jaar op Facebook, waarin ik een tag plaatste zodat ze ook op zijn pagina kwamen. Dat maakte een stroom van reacties los.
Nu heeft Littlecourt weinig reclame nodig - maar het is wel verbluffend te zien hoe -en dat een social network als Facebook werkt.
*****************************************************

El gaat met vakantie

************************************************* en neemt mee

Het basismateriaal 6/3

Het basismateriaal 6/2

Het basismateriaal 6/1

De finale

******************************
Volgens mij was ik de enige die geen finale Nederland-Duitsland wilde.

Waarom?

Omdat ik het gezeur over '74 beu ben.
Omdat ik de bui van eindeloze herhalingen uit '74 al zag hangen.
Omdat ik de verhalen van '74 uit mijn hoofd ken.
Omdat ik gewoon wilde dat Duitsland in de halve finale zou verliezen met slecht voetbal.
Omdat ik denk dat het mentaal beter is om NIET tegen de Duitsers te spelen==>
Omdat Oranje dan niet alleen wereldkampioen zou moeten worden, maar ook het verlies van '74 zou moeten goedmaken.
Omdat dat verlies van '74 ons toch altijd zal blijven achtervolgen.
Omdat ik niet tegen mijn verlies kan als het Duitsland betreft.
Omdat de Duise "thuiskijkers" nu toch eindelijk vakantieplannen moeten gaan maken # lees: ons Zeeuwse huisje huren.
Omdat ik nog honderd redenen heb waar ik u niet mee lastig zal vallen.

Maandag heb ik niet gekeken - gelijk alle wedstrijden daarvoor. Ik ben tijdens de wedstrijden ijzig kalm gebleven en heb als klankbord voor mijn driftige -en nerveuze lief gediend.
Ook Spanje-Duitsland heb ik aan mij voorbij laten gaan, en zie het resultaat.

Zondag kijk ik weer niet. Ik ben bijgelovig.
Wat me alleen niet lekker zit, is dat we in Schotland zijn. Dat klopt niet - ik doorbreek het systeem en dat baart me zorgen.

Als Oranje nou maar niet verliest omdat ik met vakantie ben.
*****************************************************************************

NL haalt de finale 2

Het kan (zondag) nog veel gekker. Nog nooit klonk getoeter van auto's zo heerlijk!

NL haalt de finale 1

Gaarne zondag weer zo'n beleving.

Post van Orkater

*******************************************************

Beste heer/mevrouw,

Hieronder een beknopt overzicht van wat Orkater het komend seizoen nog meer te bieden heeft. Wij weten nog niet alles, zoals de titel van de nieuwe voorstelling van Alex van Warmerdam of welk jong talent de nieuwe productie van het vaste schrijversduo Geert Lageveen en Leopold Witte gaat regisseren. We houden u op de hoogte!

Ik beloof dat ik onvoorzichtig zal zijn Door Ria Marks, Paul van der Laan, Arend Niks en Mick Paauwe, de makers van Koud Meisje. Nog te zien op theaterfestival De Parade in Utrecht van 25 juli t/m 1 augustus en in Amsterdam van 15 t/m 22 augustus.

The New Yorkers Ria Marks en Titus Giel Groenestege maakten tijdens het New Island Festival in New York een voorstelling met een groep studenten van The New School for Drama New York. Deze zomer komen vijf van de New Yorkse acteurs naar Nederland om voor de Parade een vervolg op deze voorstelling te maken. Te zien op De Parade in Amsterdam van 6 t/m 9 augustus.

Richard III is Shakespeare's meeslepende portret van een supercharmante en machtsbeluste carrièremaker. Onder regie van Matthijs Rümke bewerkt Orkater deze Shakespeare tot een muziektheatervoorstelling met muziek van Tom Waits en Kathleen Brennan. Gijs Scholten van Aschat wordt als Richard omringd door een band onder leiding van Vincent van Warmerdam, aangevuld door The Sadists. Exclusief te zien in Stadsschouwburg Amsterdam.

Een Mond vol Zand van Nieuwkomer Via Berlin gaat wegens succes in reprise in december 2010 en januari 2011. "De mooiste voorstelling van het seizoen" Maria Goos in Opium Radio.

Wat als je je man, een spoorloos verdwenen oorlogsjournalist, terugvindt midden in een woestijn: uitgemergeld, gedesoriënteerd, verwilderd en... bij een andere vrouw?
In het voorjaar van 2011 komt Alex van Warmerdam met zijn gezelschap De Mexicaanse Hond met een nieuwe productie. Hij tekent voor script, regie, muziek en vormgeving. Van Warmerdam schrijft op maat voor de acteurs Pierre Bokma, Annet Malherbe (15 augustus is zij Zomergast) en Aat Ceelen en de spelers van het Vlaamse gezelschap Olympique Dramatique. De voorstelling is een coproductie van Orkater en Het Toneelhuis.

Geert Lageveen en Leopold Witte maken samen met een jonge regisseur en twee actrices een Bellevue lunchtheatervoorstelling over de economie van seks. Alledaagse onderhandelingen binnen de gesloten muren van onze slaapkamers. Seks als ruilmiddel, boetedoening, of Prozac, als wraak-oefening, uit medelijden of als slaapmiddel… 237 redenen voor seks, maar zit er ook liefde tussen?

Hoe kun je van een mens verwachten dat hij klaar is om te sterven op een doordeweekse nacht? In Hartfalen wordt droge ziekenhuiskomedie afgewisseld met abstracte gedachtesprongen en associaties over alles wat het leven doorgaans bij elkaar houdt. Van Nieuwkomer Daniël Samkalden met o.a. Porgy Franssen, René van ’t Hof, Helmert Woudenberg, Gijs de Lange, Elise Schaap en Peter van de Witte.

Orkater wenst u een bijzonder fijne zomer toe en we hopen u te zien bij onze voorstellingen.

Met een vriendelijke groet,
Marc van Warmerdam en Nicolien Luttels
**********************************************************************
Geïnteresseerd? U kunt ook zelf de nieuwsbrief aanvragen.

And the winners are..................

Sportboulevard

************************************
Christiano Ronaldo is vader geworden en dat zou de reden zijn van zijn matig presteren op het WK.
De (draag)moeder moet onbekend blijven. Cristiano zal zijn zoontje "alleen" opvoeden.
“Met veel blijdschap en emotie maak ik bij deze bekend dat ik de vader ben geworden van een jongetje. Zoals is afgesproken met de moeder, die graag anoniem wil blijven, zal ik de volledige voogdij over het kind hebben. Meer informatie wil ik niet kwijt, ik hoop dat iedereen mijn privacy en dat van mijn kind zal respecteren omdat het zo persoonlijk is.”

Wesley Sneijder en Johnny Heitinga weten gelukkig het hoofd koel te houden. Hun bruiden bereiden ondertussen onwaarschijnlijk dure glamourbruiloften voor.
Als "Wes" en "Yo" het niet leuk vinden dat er de spot met hen gedreven wordt, dan moet "Wes" (voor de camera's) ook niets meer over zijn privéleven loslaten.

En dan Tiger Woods. Volgende week hopen wij de meervoudig "British Open winner" weer in actie te zien op St. Andrews.

De echtscheiding gaat toch door. Tiger moet (ex) Elin $750.000.000 betalen. Daarmee wordt zij niet alleen in één klap de rijkste "ex" - ze wordt gewoon een van de rijkste vrouwen ter wereld.

De prijs die ze daarvoor betaalt is totale radiostilte. Geen interviews, boeken, tv-optredens voor de rest van haar leven. Zelfs als Tiger eerst sterft mag ze nog niets over hem zeggen. Anders riskeert ze alles kwijt te spelen.

Ach, en dan zal het iets minder zijn (zoals vandaag beweerd wordt).......ze kan zich in ieder geval een nieuwe pet veroorloven.
********************************************************************************

Door de bank genomen

De vakantie staat voor de deur. We gaan tien dagen naar Schotland.

Mijn gedachten gaan terug naar de ten Bruggencate-vakanties aan het Lago d'Iseo.

Naar de tijd dat Europa nog grenzen had.

Naar de tijd dat paspoorten en de groene kaart werden gecontrolleerd.

Naar de tijd dat je flessen wijn en sloffen sigaretten verstopte in een slaapzak.

Naar de tijd dat 18-karaat goud in Italië spotgoedkoop was en mijn moeder voor de hele familie inkocht.

Naar de tijd dat douaniers hun hoofd door het raampje staken.

Naar de tijd dat mijn moeder zenuwachtig zei dat ik me slapende moest houden - kleine blonde meisjes zouden harten doen smelten.

Naar de tijd van de carte carburante, die mijn vader aan het eind van de vakantie met winst aan de campingbaas Luigi verkocht.

Naar de tijd dat er vele mapjes van de bank op tafel lagen. Mapjes met Duitse Marken, Zwitserse Franken en Italiaanse Lires (dikke pakken Lires). Daarnaast gingen er cheques mee, die in Italië gewisseld werden.

Het is nostalgie. Ik verlang terug naar die tijd. Niemand heeft mij horen juichen toen de Euro werd ingevoerd.

Alles was vroeger beter?

Nu gaan wij naar een niet-Euroland en wil ik een voorraadje Britse Ponden in de portemonnee hebben. Dus ga ik naar mijn bank.

Bij binnenkomst ontdek ik dat er het een en ander is veranderd. Ik kan geen vreemde valuta meer kopen.

Ja, ik mag voor minimaal duizend Euri aan Ponden bestellen. Maar tweehonderd Pond opnemen is er niet meer bij.

De balie en het loket: ze zijn uit het bankbeeld verdwenen.

Hetzelde gebeurt met mij: de bank, ik heb er niets meer te zoeken.

Rotterdam Tourstad

******************************************************
Jemig, wat was het heftig dit weekend. Voetbal, tennis en wielrennen.

Het Nederlands elftal heb ik (nog) geen een keer zien spelen. De eerste wedstrijd ben ik er voor gaan zitten, maar na vijf minuten was mijn geduld op. Om mij nou negentig minuten te ergeren aan slecht voetbal ==> NEE.
Manlief wel. Ik zal u zijn uitlatingen besparen.

(( Heel irritant dat de televisie van onze onderbuurman -en het Stadhuisplein drie seconden voorliep op onze Tele2))

Nederland won, won, won, won en won. Alle keren waren we thuis en alle keren heb ik, eerst toevallig - later bewust, niet gekeken.
Ik heb het wel allemaal meegemaakt en rende naar de televisie om de herhalingen van de televisie te zien: behalve de laatste minuten tegen Brazilië - toen heb ik mijzelf opgesloten op de wc.
Nu word ik daar behoorlijk bijgelovig van.

We gaan zaterdag met vakantie.
Mocht Oranje de finale halen, waar iedereen tamelijk voorbarig vanuit gaat, dan moet P. in een Schotse pub - of in ons hotel kijken. Over wat ik dan moet doen pieker ik me suf.

Ook van de start van de Tour de France heb ik niet veel meegekregen. Er stonden een half miljoen mensen langs het parcours. Daar heb ik mij niet tussen gewaagd.
Het speelde zich allemaal aan de Maas af. De terrassen in het centrum bleven nagenoeg leeg.

Vanmorgen kwam het hele circus voorbij. Wie de foto's van de Tourkaravaan op weg naar de start wil zien, kan HIER terecht.

Dat Rotterdam wereldwijd in de picture heeft gestaan ontroert mij. Ivo Opstelten verdient een pluim.
Dat men (o.a. sensatiezoeker Mart Smeets) zo de nadruk legt op "het uitblijven van onlusten", irriteert me. Negativisme lijkt een gebruikelijke attitude te worden.

Rotterdam heeft, gelijk iedere andere metropool, een levendig karakter. De ene keer borrelt het angstaanjagend, de andere keer bruist het uitbundig.

Oranjefeestje blijft oranjefeestje

De feestgangers zochten verkoeling in de Hofpleinfontein. Begrijpelijk en ook wel voorspelbaar.

Gelukkig bleef de ME op de achtergrond, maar wel zichtbaar op de achtergrond.

010 na NL-BRA

Vreemde gewaarwording. Het is koopavond, maar er is direct na de wedstrijd (nog) geen mens op straat. Het gejuich vanaf het Stadhuisplein geeft je een stadiongevoel.

Rotterdam is dit weekend "sportstad." Morgen start de Tour de France.

Omgekeerde agressie

************************************************
Dat het niet altijd de reizigers zijn die agressief gedrag vertonen heb ik vandaag (aan den lijve) ondervonden.

De bus neem ik zelden of nooit, maar vanmorgen stapte ik in Amsterdam op lijn 18 naar het Centraal Station. Alle openbaar vervoer wordt via de OV-chipkaart betaald. Ideaal! Al trek ik mijn treinkaartje nog steeds het liefst uit de automaat.

De aanduidingen en stickers op bus 18 vond ik verwarrend. "Hier niet instappen" - "Alleen voor OV-chipkaart."
Toch moest ik snel reageren toen de deuren opengingen. Er stapte iemand uit en ik stapte snel in. De deur knalde dicht - knoerthard tegen mijn slechte (nog te opereren) schouder.
"Au," gilde ik. De tranen schoten in mijn ogen, mijn pasje liet ik in de pijnreflex los. Juist toen ik het kaartje probeerde op te rapen trapte de chauffeur op het gaspedaal.

De bus was nagenoeg leeg, maar als blikken konden doden.................. Terwijl ik mijn kaartje langs de scanner haalde klonk een donderende stem door de intercom "komt u even naar voren."

Nou, daar kreeg ik toch even een pak op mijn donder van de chauffeur - niet te filmen. Ik probeerde uit te leggen dat ik de aanwijzingen niet had begrepen en dat ik niet met opzet de "verkeerde" deur had genomen.

"Ik heb mijn ogen niet in mijn rug", "kunt u niet lezen?" en nog meer onnodige beledigingen kreeg ik naar mijn hoofd.
Daarop bood ik luid en nadrukkelijk mijn excuses aan. Het handjevol reizigers, dat had zitten meegenieten, draaide het hoofd weg toen ik hen aankeek. De verbaal agressieve buschauffeur reageerde niet.

Of hij wist niet wat hij met "het spijt me" aanmoest, of hij was ronduit onbeschoft tegen een vrouw die per ongeluk de verkeerde ingang nam.

Lookalike

Over twee weken hoopt mijn echtgenoot de respectabele leeftijd van zestig jaar te bereiken. Ik heb hem altijd al een wise man gevonden, maar vanaf 15 juli behoort hij tot the wise old men: een categorie waar mijn vriendin Lonneke Kok (kinderboekenschrijver, kunstjournalist, eindredacteur, psychologiestudent, amateurschilder, dochter, zus, tante, vriendin, ex-vriendin, jurkjesmeisje in spijkerbroek, import-Amsterdammer uit de provincie, verhuisexpert, workaholic en zelfkapper) graag creatief op losgaat.

Ik mocht mij haar eerste privé-opdrachtgever noemen. Kijk eens op LOLO MARIA.

Vandaag is Lonneke weer tante geworden, dit keer van een jongetje. Misschien moet zij overwegen om er een nieuwe categorie aan toe te voegen: the young and beautiful.

***************************************