Yesterday

Laat dit mijn laatste vakantieblogje zijn,............... tot september.

Eindelijk vind ik de tijd en rust om iets te schrijven. We zitten namelijk weer zestien uur op het schip dat ons naar IJmuiden vaart. Weliswaar op dek 10 – maar dat houdt ook in dat de dronken jeugd (die blijkbaar vrij zijn om zelf meegenomen kratten bier aan boord soldaat te maken) door de gangen razen. Het is allesbehalve prettig publiek aan boord.


Ook het eten is bar en boos. We probeerden het luxe restaurant, waar twee minimale gangen €29,90 kosten. Verder dan drie happen ben ik niet gekomen. Toen kreeg ik kotsneigingen. Dit was een typisch voorbeeld van “is het al gegeten of moet het nog gegeten worden.”

P. riep woedend de ober en later kwam er nog zo’n snelle Jelle met strepen aan onze tafel. Zelden heb ik mijn echtgenoot zo driftig gezien. Hij stelde voor dat de snelle Jelle onze borden zou leegeten en vroeg of hij zin had in de gebakken pap-aardappelen.

Enfin: mijn diner werd een Cornetto.

De keuken is een afbakkeuken, vol magnetrons – zo stel ik mij voor. Dit schip is een afzetboot, je wordt hier belazerd. Zelfs de Tax-Free Shop is duur.

Het is de enige manier om met eigen vervoer in Schotland te komen zonder te veel reistijd kwijt te zijn. Nu begrijp ik ook waarom Schotland achterblijft als vakantiebestemming.

Vandaag vertrokken we om 10.15 uur uit Alyth en kwamen vijf uur later in Newcastle bij de boot aan. Dat is erg ver. Doen we de volgende keer anders.

Edinburgh hield ontzettend op. Daarna hadden we een weergaloos mooi stuk door Northumberland (A68). Kan ik iedereen aanraden.

Het viel ons weer op hoeveel schade de crisis heeft aangericht. Dorpjes krijgen iets armoedigs en spookachtigs. De leegstand maakt een troosteloze indruk. Grote “lots” en prachtige (vaak historische) vrijstaande huizen staan te koop.

Ondanks het matige weer hebben we een fantastische week gehad. Aanleiding was de (enigszins teleurstellende) 150ste Britse Open in het unieke St. Andrews. Maar eerlijk gezegd zijn onze ritjes door de Schotse Hooglanden - die ongelooflijk mooie, ongerepte natuur en de vriendelijke bevolking mij het meest bijgebleven.

Lands of Loyal in Alyth, waar we heerlijk sliepen en zalig aten, staat bij mij on top of the list van accommodaties in the UK. Met eigenares Verity zijn we goed bevriend geraakt. Het tweehonderd jaar oude country house met haar negentien kamers en spectaculaire uitzicht gaan wij zelfs aanbevelen bij Pin High Golftravel. Alyth zelf heeft drie golfbanen en wereldberoemde banen als Carnoustie en St. Andrews zijn binnen het uur te bereiken. Een ideale omgeving voor zowel golfers als sightseeërs.

Er was wel één mankement – het brandalarm. Dat ging een paar dagen geleden twee keer af. De eerste keer zat er iemand te roken in de kamer. De tweede keer bleek vals alarm – wat vaak voorkomt - maar het was wel een erg vroege wake-up call.

Verity kan, vanwege de omstandigheid waarin zij verkeert en waar ze heel open over is (ze wordt gedwongen de andere twee hotels te verkopen), heel wat potjes breken bij haar gasten. Vanmorgen kwam de zestigjarige butler Oliver zich bij ons verontschuldigen. Het alarm was weer afgegaan. Dit keer zou de diepvries de boosdoener zijn geweest. P. was inderdaad wakker geworden.

Ik niet. Ik droomde dat het brandalarm afging. Echt waar!