Rotterdam Tourstad

******************************************************
Jemig, wat was het heftig dit weekend. Voetbal, tennis en wielrennen.

Het Nederlands elftal heb ik (nog) geen een keer zien spelen. De eerste wedstrijd ben ik er voor gaan zitten, maar na vijf minuten was mijn geduld op. Om mij nou negentig minuten te ergeren aan slecht voetbal ==> NEE.
Manlief wel. Ik zal u zijn uitlatingen besparen.

(( Heel irritant dat de televisie van onze onderbuurman -en het Stadhuisplein drie seconden voorliep op onze Tele2))

Nederland won, won, won, won en won. Alle keren waren we thuis en alle keren heb ik, eerst toevallig - later bewust, niet gekeken.
Ik heb het wel allemaal meegemaakt en rende naar de televisie om de herhalingen van de televisie te zien: behalve de laatste minuten tegen Brazilië - toen heb ik mijzelf opgesloten op de wc.
Nu word ik daar behoorlijk bijgelovig van.

We gaan zaterdag met vakantie.
Mocht Oranje de finale halen, waar iedereen tamelijk voorbarig vanuit gaat, dan moet P. in een Schotse pub - of in ons hotel kijken. Over wat ik dan moet doen pieker ik me suf.

Ook van de start van de Tour de France heb ik niet veel meegekregen. Er stonden een half miljoen mensen langs het parcours. Daar heb ik mij niet tussen gewaagd.
Het speelde zich allemaal aan de Maas af. De terrassen in het centrum bleven nagenoeg leeg.

Vanmorgen kwam het hele circus voorbij. Wie de foto's van de Tourkaravaan op weg naar de start wil zien, kan HIER terecht.

Dat Rotterdam wereldwijd in de picture heeft gestaan ontroert mij. Ivo Opstelten verdient een pluim.
Dat men (o.a. sensatiezoeker Mart Smeets) zo de nadruk legt op "het uitblijven van onlusten", irriteert me. Negativisme lijkt een gebruikelijke attitude te worden.

Rotterdam heeft, gelijk iedere andere metropool, een levendig karakter. De ene keer borrelt het angstaanjagend, de andere keer bruist het uitbundig.