Nieuwjaarswens

2011

Dat het een jaar mag worden om verliefd op te worden.

*********************************

Around the corner

Het begon met een canon van sirenes.

Wij zijn sirenes gewend in Rotterdam, dus we reageerden niet.

Maar zoonlief vond het opmerkelijk. "We zijn in het rustieke Sidmouth. Toch?"

We haalden onze schouders op en gingen naar een restaurant.

"Jemig, iemand is aan het barbecuen," zei ik toen we ons straatje uitliepen.

Maar nee, we werden na twintig stappen opgewacht door zo'n tachtig brandmannen EN vrouwen.

Sidmouth was een dag te vroeg met vuurwerk.

******************************

Exeter

Universiteitsstad EXETER - de hoofdstad van Devon - is vooral bekend vanwege de kathedraal (elfde eeuw).

Als je het niet erg vindt in file de stad binnen te rijden en uren te zoeken naar een parkeergarage waar nog een plekje vrij is (binnenstad is autovrij), dan is een bezoek aan de kathedraal en diens ring de moeite waard.

Over de rest van de stad was ik niet erg enthousiast.

Dan raad ik liever de pitoreske Devonshire villages (klinkt toch veel aantrekkelijker dan dorpen) aan, waar het goed shoppen is.

*********************************** 

De drie M's

Nog even over het warenhuis waar ik eergisteren was en dat ik als "are you being served sir winkel" typeerde.

 

Je kunt er nauwelijks je kont keren en raakt snel verstrikt in nylonachtige kledingstukken die in gevarieerde kleurencombinaties aan de rekken hangen. Kleren waar ik een zweetlucht aan fantaseer.

Gangpaden zijn er niet.

Toen ik binnenkwam liep een verkoopster in een gifgroen ensemble me tegemoet. "Hello mam, how can I help you?"

We gingen op zoek naar een vest. 

Een vest is makkelijk passen. Je hoeft er alleen je jas voor uit te trekken en dat is wat ik dacht te doen.

Fout:

ik moest naar de paskamer. Ze nam de drie uitverkoren vestjes voor me mee en overhandigde die aan Trude. "Madame, this is Trude - she will be assisting you in the dressing room."

"Thank you Eleanor," zei Trude terwijl ze de vesten aannam en in het pashokje hing. Ze schoof het gordijn achter me dicht.

Ik moest mijn giebels inslikken.

Eleanor zei dat ze verder voor me ging zoeken.

Ik bleef in het pashokje en hoorde de twee verkoopster hardop over the mrs., madame en the lady praten. Dat was ik.

Of ik wel tevreden zou zijn. Of de vesten wel zouden passen. Of ze naar mijn zin zouden zijn.

"No - I don't really fancy them," mompelde ik.

Toen kwam ik naar buiten met drie, door mij, afgekeurde vesten.

Trude nam ze van me aan en gaf ze aan Eleanor. "Madame doesn't fancy them."

Eleanor vroeg aan Trude of ze verder voor me moest zoeken.

Trude legde die vraag aan mij voor.

Ik knikte ja.

Trude knikte ja.

Eleanor verdween en kwam snel daarop met een leuk roze vest aanzetten, dat ook nog eens paste.

"There are other colors, but then I have to escort you to my collegue - for it's not my section."

Vastbesloten niet nog een keer een vest in het bedompte hokje te passen bedankte ik Trude voor haar hulp en wensten we elkaar vast een Happy New Year.

Eleanor leidde me in welgeteld tien stappen naar een andere verkoopster, Mildred genaamd.

Ze legde uit dat ik het roze vest fanciede maar toch ook wat andere kleuren wilde zien. Weer kwamen mrs., mam en madame - alledrie voorbij.

Mildred nam het vest van Eleanor over. Eleanor verzekerde me dat ik bij Mildred in goede handen was en wenste me nog een prettig verblijf in Sidmouth.

Er waren helemaal geen andere kleuren en dus nam ik het roze vest.

Mildred vergezelde me naar de kassa (drie stappen) en zei:

"Ellen will take care of you from now, mum."

********************************

Sneeuw

Mijn vriendin in New Jersey stuurde deze foto's - gemaakt na de snow blizzard gisteren.

Dan zeur je niet meer.

***********************

Knabbel

Deze hongerige gast is niet kieskeurig en vreet brutaal het rantsoen van zijn gevleugelde vrienden op.

********************************

Mot

Oh, arme lezertjes - Vertelsels fans.

Jullie zullen het echt moeten doen met mijn gekwebbel over het weer, de uitverkoop, heerlijke televisie en mot.

Ik heb, zeker na de kersttoespraak van de koningin, geen zin me bezig te houden met het Nederlandse nieuws dat ook maar iets met politiek te maken heeft.

Sorry - ik ben in Devon en dit is nu mijn (pure) wereld.

Mot.

In mijn kledingkast in Rotterdam bevond (ik hoop echt bevond EN NIET BEVINDT) zich een wolvreter. Tot mijn grote verdriet (ja ik was echt in tranen) heb ik vorige week twee prachtige truien weg moeten gooien.

Charlotte en/of Bas (Dorus) had(den) zich in mijn woolies genesteld, ondanks anti-mot

middeltjes.

Jakkes - vanmorgen trok ik mijn favoriete vest aan en trof middenvoor weer twee typische mottengaten.

Dag vest.

Vandaag is een bank holiday, maar veel winkels zijn met de uitverkoop begonnen.

Zo ook in Sidmouth. 

Over de winkel (een klein warenhuis) vertel ik nog wel eens een keer. Het deed me erg aan Grace Brothers (are you being served sire) denken. En een soort Mrs. Slocombe wist mij een een roze vest te verkopen.

Mot.

De sneeuw was mooi - vanachter de ramen. Maar het heeft ons bijna een week binnen gehouden.

Daarom was ik blij met de dooi, gevolgd door motregen die hier in een dag de boel heeft schoongemaakt. We kunnen weer lopen en daar was ik wel aan toe.

Opvallend is de boosheid van de Atlantische Oceaan. Na een week door sneeuw en vorst te zijn bedwongen, gaat zij (of is het een hij?) helemaal los.

**************************************

Kersttoespraken

Dit jaar mocht ik Trix overslaan en Liz aanhoren.

Liz is twaalf jaar ouder dan Trix maar oogt veel jonger.

En haar kersttoespraak was sprankelend en boeiend, mede door de beelden van haar familie op werkbezoeken.

Liz had als onderwerp "sport" gekozen. Vanzelfsprekend vanwege de Olympische Spelen in 2012 in Londen.

Nadat het Britse volkslied was weggeëbd moest ik toch even kijken hoe Trix het had gedaan.

Eerlijk - na twee minuten wist ik het wel weer. Verbondenheid, maatschappelijke betrokkenheid, op elkaar letten, voor elkaar zorgen.....................

Het was weer een stief kwartiertje betutteling.

Met wie verbindt Trix zich eigenlijk?

Heeft zij last van vandalisme, treiterijen, discriminatie, hangjongeren, bedreigingen en trottoirs vol spuug? (ik beschrijf het dagelijkse straatbeeld van Rotterdam) 

Weet Trix hoe het voelt om je een vreemdeling in je eigen land te voelen?

Als ik haar hoor praten denk ik - hoe ver van de werkelijkheid staat u af, majesteit?

**********************************

De duik

(click on the photo for all the pics)

Om tien uur stonden er honderden toeschouwers te wachten op een vijftigtal idioten, sportievelingen of.......vul zelf maar in.

Bij een buitentemperatuur van min één doken ze de Atlantische Oceaan in.

Waarna de local pub gouden zaken deed.
**************************************************************

Christmas dinner

Kerst op z'n Engels bevalt me prima. (click on photo to see all the pictures)

We werden om 12.30 uur met bubbles opgewacht door G. & S. Tegen drieën gingen we aan tafel.

Vooraf paté of zalm en als hoofdgerecht kalkoen en ham - vergezeld door van alles en nog wat.

Kans op veel snacken en snoepen heb je niet als je de dag op deze manier indeelt. Voor het eerst had ik geen 'tot mijn nek toe vol' gevoel.

Buiten vroor het tien graden en maakte het witte Devon de kerst nog kerstiger.

Nu is het zeven uur en zijn we terug in onze cottage: hopelijk niet aangestoken door de drie andere grieperige tafelgenoten.

Anyhow - ik ben benieuwd of we doorslapen of dat een knorrende maag ons midden in de nacht wakker maakt.
************************************************************************************************************************************

Pas de deux

Gezellige feestdagen

*******************************************

Puntenslijpen

Het is een vak.

Het is een ambacht.

Het is een kunst.

Het is kunst.

************************

Laat 'm maar schuiven......

....... mijn echtgenoot - en jullie hebben je Elfstedentocht.

**************************

Uitglijders

Devon was vandaag weer op de weg te vinden.

Hoewel....dit autootje heeft het op het verkeerde moment geprobeerd en is gedwongen op deze plek te blijven staan totdat de AA hem komt ophalen.

Maar ik denk niet dat dit autootje het enige slachtoffer is.

Dit deel van de UK is niet berekend op zulke zware sneeuwval en raakt vrijwel direct geïsoleerd.

Het vriest nu hard maar de provinciale wegen zijn schoon, in tegenstelling tot twee dagen geleden.

Dus werd er vandaag massaal kerstinkopen gedaan.

Alle winkels worden de komende dagen bevoorraad.

Dat betekent dat de wegen niet geblokkeerd worden door sneeuw, maar door vrachtwagens. Want alle parkeerstroken langs de trottoirs zijn nog steeds (door opgehoopte sneeuw) onbegaanbaar.

Dus wordt er midden op straat gelost.

Wij wilden naar Exeter - maar dat was onmogelijk. Als ik een vergelijking moet maken: vanaf de Brienenoordbrug tot aan het centrum stond het vast. Geen doorkomen aan.

Een gladdertje onder het gras.

Ik maak liever figuurlijke uitglijders.

*****************************************

Gestrand 2

Vliegen met de KLM en je koffer niet op de bagageband aantreffen is niet uitzonderlijk.

Het is ons meer dan eens overkomen.

Dat er nu een paar duizend gestrande koffers op Schiphol staan (mogen ook de kroeg niet in) verbaast mij dus helemaal niet.

Inmiddels is duidelijk dat passagiers met hun paspoort en het nummer van hun bagagelabel hun koffer kunnen ophalen. Dat doet de KLM bij hoge uitzondering. Normaal moeten allerlei formulieren worden ingevuld om bagage terug te krijgen.

Schiphol zegt niet verantwoordelijk te zijn voor de vele onbeheerde koffers in de aankomsthal. De luchtvaartmaatschappijen zelf zijn aansprakelijk, zo stelt de luchthaven.

Tenenkrommend vind ik dan weer zo'n u-mag-blij-zijn-dat-u-met-ons-vliegt reactie van de KLM, gevolgd door ergerniswekkende afschuifpraktijken van Schiphol.

Beiden zijn toch dienstverlenende bedrijven? Of vergis ik me nou?

******************************************

Witte reis

Tegen alle adviezen in zijn we toch om acht uur gaan rijden.

Gisteren tuften we rustig in drieënhalf uur naar Calais en mochten twee uur eerder mee met de trein.

Die twee uren waren cruciaal - evenals P's brainwave. 

In de trein kregen we namelijk te horen dat de M25 West afgesloten was. Die rondweg om Londen (vergelijk het maar met een rondje provincie Utrecht) is niet te vermijden.

P. bedacht dat we ook de noordkant konden pakken, aangezien we naar Oxfordshire moesten. Het was een gok, maar een goeie.

Een beetje om misschien, maar we konden doorrijden en waren net voor het donker bij onze vrienden in Wallingford.

Wat een gezellig weerzien met mijn "oude" lieve vriendin H.

Maar om tien uur vielen mijn ogen dicht en kroop ik tegen mijn warme mannetje aan, die om negen uur "vertrokken" was.

Vanmorgen waren de weersberichten en dito voorspellingen wederom alarmerend, maar wéér waagden wij het te gaan rijden. Zonder koffie of ontbijt - a.s.a.p wegwezen - want vanuit Devon (wat onze eindbestemming was) kwamen sneeuwstormen richting het oosten.

"Please don't drive," riep vriend S. vanuit Sidmouth door de telefoon. "Roads are closed - it's horrible."

We gingen toch.

Het viel ons wéér mee. Hoewel....... de meeste Britten lieten vandaag hun auto staan, wat ook in ons voordeel werkte.

En wéér pakte P. de juiste route. Alle credits voor hem - hij toonde zich een fantastische chauffeur.

Om één uur reden we het parkeerterrein van Littlecourt Cottages op. Bekaf, dat wel.

Wat een bijzondere ervaring, zo veel sneeuw op het strand van Sidmouth. Zo koud aan de Atlantische kust.

Maar we zijn weer thuis en blijven hier drie weken. S. en G. hebben alle cottages beeldig in kerstsfeer getooid.

Geniet met ons mee via de FOTO'S.

*************************************

FUN

Het digitale kerstverhaal.

Barre tocht

Gezien de weersomstandigheden heb ik geen idee hoe -en of we er komen, maar wanneer u dit leest zitten wij in de auto op weg naar Calais.

Sterker nog - op het moment van plaatsing (14.30 uur) moeten we inschepen of liever gezegd intreinen.

Op het traject naar Folkestone zullen we in ieder geval geen sneeuw -en ijsproblemen ondervinden.

We logeren vannacht bij een “oude” bekende die ik veertig jaar niet gezien heb. Waar LinkedIn en Facebook wel niet goed voor zijn.

Of we Oxford halen is maar de vraag. 

Het wordt een rit met schietgebedjes.

We gaan naar het land waar Christmas veel leuker gevierd wordt dan hier. Geen idee hoe ik daarbij kom, maar waarschijnlijk denk ik aan Dickens, Harrods en Schotse ruiten. Slaat nergens op, maar zo zit mijn fantasie nou eenmaal in elkaar.

Daarom was ik verrast toen vriendin H. mij het volgende boodschappenlijstje gaf: chocolade kerstkransjes en boterstaven.

Okee, boterstaven kan ik mij voorstellen. Maar de kerstkransjes?

Nu maar hopen dat ik de bestelling op het juiste adres kan afleveren.

****************************************

Gestrand

Gestrand - raar woord eigenlijk als je vanwege het barre winterweer vast zit op Schiphol.

Geen vluchten in het luchtruim, dus vlucht je de bar in.

Een hartversterkertje kun je wel gebruiken.

Dan blijkt er een schenk/tapverbod van kracht.

Jezus mensen - dat is balen.

Schiphol is drooggelegd.

Waarom?

Omdat men de reiziger tegen zichzelf in bescherming wil nemen. 

Omdat men met de algemene veiligheid rekening dient te houden.

Dit doet me weer aan Balkenende/Rouvoet denken.

Betutteling ten top.

Laat die mensen drinken! Ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen daden.

Laat de horeca op Schiphol iets verdienen!

Pik de dronkaards eruit bij het boarden!

Maar hou op met die godvergeten betutteling.

Dit is bezopen!!

**************************

Echt Hema

*************************************
Regelmatig overkomt het me dat producten duurder worden aangeslagen dan waar ze voor worden aangeboden.
De kassières zeggen er niets aan te kunnen doen en op dat moment loopt er niemand om mij te helpen.

Of toch wel?

Ik denk dat het de afdelingscheffin was die mij te hulp schoot.
Ja, de reisflesjes lagen verkeerd geprijsd in het vak, maar ik kreeg ze toch voor die prijs. Foutje van de "vuldienst."
Ze liep mee naar de kassa om dat te zeggen.

Nu ze daar toch was kon ze het volgende vragen: "Hebben jullie Sjanel al gezien?"

"Wie? Sjanel?"

"Ja, Sjanel. Je weet wel." Ze maakte een dikke buik beweging - waaruit ik opmaakte dat Sjanel zwanger was.

"Oh, die. Nee niet gezien. Maar ik moet wel afgelost worden zo."

"Jaha, door Sjanel. Maar die heb ik nog niet gezien. Ze had hier om half vier moeten zijn."

Ik keek op mijn horloge. Tien over half vijf.

De afdelingschef liep naar een andere medewerkster.
"Heb jij Sjanel al gezien?"

"Sjanel?"

"Ja, je weet wel." En weer die dikke buik beweging.

"Oh, heet die Sjanel. Nee, niet gezien. Maar die had er toch wel moeten wezen?!"

De afdelingschef raakte steeds opgefokter.
Ik had wel met haar te doen. Het was blijkbaar wisseltijd en door Sjanel liep haar schema in het honderd.

En Sjanel?
Die kwam vast vanwege de weersomstandigheden te laat of helemaal niet.

Een valse Sjanel zou de weersomstandigheden als excuus gebruiken.

De afwezigheid van Sjanel - daar zit vast een luchtje aan.
***************************************************************************

Dag Femke

Beste Femke Halsema,

deze zomer had ik in een van mijn Vertelseltjes uitgebreid aandacht voor uw campagnetour.

U ging door tot u er bijna letterlijk bij neerviel. Uw stem liet het zelfs afweten, in tegenstelling tot die van uw kiezers.

Ik heb bewondering voor u gekregen.

U was een bevlogen politica.

Nu lees ik op het blog van de linkse Hanneke Groenteman (ik dacht eigenlijk dat ze op u had gestemd) een zure reactie op uw afscheidsspeech: "....het kokette gedoe van Femke Halsema, het publicitair handige moment van aftreden vlak voor het uitkomen van haar boek....."

Zoiets heet de kift.

Mijn stem is naar de VVD gegaan, maar ik hoopte echt dat een coalitie met D'66 en GroenLinks

zou slagen.

Een ding moet mij van 't hart.

Ik vond u zo veel leuker met kort haar.

Wat u ook gaat doen - ik wens u alle goeds.

Hartelijks

Ellen ten Bruggencate

*******************************

Kerstpakketten 2

Nee, dit trof ik niet aan tussen de bonbons, Italiaanse kruiden, olieën, azijnen, koekjes, soepen, dipsauzen, zoutjes, koffie, port, zeep, douchesponzen, kookboeken, lotions, koeken, blikken en dropjes.

"NOORDWOLDE (ANP) – Het bedrijf Polyvision uit het Friese Noordwolde heeft in het kerstpakket van zijn vrouwelijke werknemers dit jaar tussen de nootjes en de wijn een vibrator gestopt. De mannen vonden op hun beurt een tube glijmiddel. Het bedrijf stoffeert, heeft een lijmspuiterij en een naaiatelier.

Volgens directeur Robert Moerman gaat het om een grapje. ,,Ik heb ze zes jaar geleden ook al eens in het pakket gedaan en de mensen zeiden hier dat die waren versleten.’’ Het personeel, dat bestaat uit tien vrouwen en zestien mannen, kon de grap wel waarderen, aldus Moerman." bron 

Ik had Friese doorlopers of nagelkaas verwacht - maar dit is wel een leuk -en toepasselijk alternatief.

***************************************

Kerstpakketten

Daar zijn ze weer: de eindejaarsgeschenken van (voormalige) werkgevers.

In dank aanvaard, uitgepakt en opgeborgen.

Wij overleven deze winter wel.

*******************************

Afzakkertjes

De weegschaal blijft een beetje hangen op die negen kilo.

Ik maak er geen punt van, want mijn kleren zijn echt twee maten te groot en ik wil eigenlijk pas maatregelen nemen als de zomergarderobe tevoorschijn komt - wat trouwens over anderhalve maand het geval is.

Nu droeg ik voor het eerst deze winter mijn favoriete, comfortabele stay-ups.

Klaagde ik niet al eerder over het slinken van de verkeerde lichaamsdelen? Juist ja, ik had al geen dikke (boven)benen, maar dat ik ooit naar een maatje small zou gaan.......

De stay-ups: het werd een ramp.

Ik moest boodschappen doen. In iedere winkel dook ik in een hoekje om de kousen over mijn dijbenen te trekken. Het schrikbarende beeld dat ik met kousen op mijn enkels over de Coolsingel zou lopen vergezelde me tot de voordeur van mijn eigen woning.

Maar bij iedere stap voelde ik ze naar beneden zakken. Dan dook ik een steeg in om de boel weer omhoog te hijsen - ondertussen angstig om mij heen kijkend of ik niet door een mobieltje werd gefotografeerd.

"Ha leuk, je hebt je sexy kousen aan," zei echtgenoot toen ik ze pontificaal voor zijn neus een ruk omhoog gaf.

"Het zijn geen stay-ups. Het zijn go unders," antwoordde ik geagiteerd. "En ik kan ze nooit meer dragen. Er liggen nog twee paar ingepakt. Die kousen kosten verdomme €25,-"

"Ze zijn ook heel mooi. Ga dan een jarretelletje kopen," vroeg manlief met een wellustige twinkeling in zijn ogen.

Stay-ups die niet "up-stayen" - daar zakt m'n broek van af.

*****************************************

Thuis gesneuveld

******************************************
Terwijl heel Nederland terecht in de ban is en walgt van de misdadige pedofilie -en kinderpornozaken, die nu als giftige paddestoelen uit de grond springen, las ik op de site van oorlogsverslaggever Arnold Karskens het volgende (mij aangrijpende) bericht.
----------
Iedere maand pleegt een veteraan in Nederland zelfmoord. Joost van Dijk (43) werd dood aangetroffen in zijn woning. Na zijn gevechten als oorlogsvrijwilliger in Kroatië en Bosnië vereenzaamde hij. Op 17 augustus 2010, werd het lichaam van Joost van Dijk ontdekt. Zijn buren klaagden over stank en zagen dikke vliegen op de binnenzijde van zijn raam. De politie trof hem zittend op de canapé aan in vergaande staat van ontbinding. Rondom hem een opstaande laptop, flessen drank en lege medicijnpotten. De muren ongeschilderd, de gordijnen dicht. Volgens de politie had hij zelfmoord gepleegd. Volgens zijn huisarts was zijn dood mogelijk het gevolg van een zwak hart in combinatie met een overdosis aan alcohol en medicijnen. Uitsluitsel was niet meer te geven. Hij kon zes weken, misschien al langer dood zijn. Centraal op een plank in zijn flat aan de Dr. W. Dreesstraat in Veghel stonden zijn favoriete dvd's: de serie Band of Brothers en films als Platoon en Apocalypse Now. Jaren eerder keerde hij terug uit de oorlog, maar de oorlog had hem nooit verlaten. Zijn moeder: 'Ik heb hem de laatste 6 jaar niet gezien terwijl hij hier 2 minuten vandaan woonde. Ik mocht niet weten hoe hij leefde. Ik ben er kapot van.'

Joost, 193 centimeter lang, boven de 100 kilo, geboren op 9 april 1967 in Bredevoort, gemeente Aalten in de Achterhoek, kende ik 20 jaar. We ontmoetten elkaar toen hij als oorlogsvrijwilliger vocht in Kroatië, en we hielden contact. Na zijn dood belde ik zijn moeder: 'Hij, de derde uit een gezin met vier jongens, was een schat, laat niemand wat anders zeggen. Maar ik scheidde en hij miste een opvoeder', zegt ze geëmotioneerd. Zelf omschreef Joost mij zijn jeugd als een drama. Hij werd gepest en mishandeld maar terroriseerde ook op zijn beurt de omgeving. Als dertienjarige komt hij voor het eerst in aanmerking met de politie. Na een afgebroken ambachtsschool werd hij als dienstplichtige ingelijfd bij de Genie, lichting 85-3. 'Ik heb iets met explosieven, krijg altijd kippenvel', schreef hij in zijn levensverhaal dat hij me een paar jaar geleden opstuurde. Joost vond in het leger een nieuw thuis. Het gaf hem structuur. Na nog drie jaar bijtekenen als infanterist meldde hij zich tevergeefs aan bij het Franse Vreemdelingenlegioen.

Toen brak tot zijn niet geringe opluchting de oorlog in Joegoslavië uit. Vanaf december 1990 maakte hij deel uit van de First Dutch Volunteer Unit, een groep oorlogsvrijwilligers die vochten aan de Kroatische zijde tegen de Serven. Bij een actie richtte hij een halve meter voor een wegrennende Serviër. Hij haalde de trekker over. 'Een kogelregen vloog naar hem toe waar hij dwars doorheen liep. Als een zandzak viel hij neer en toen was het voorbij.' verder te lezen op de weblog van Arnold Karskens

******************************************************************************************************************************

T-Mobile - het vervolg

Het verhaal krijgt nog een staartje.

En dit keer komt dat niet door mij. Nou ja, indirect natuurlijk wel.

In een boze bui heb ik vorige week mijn - aan T-Mobile gewijde - blogjes gemaild naar de klachtenservice van de getormenteerde (eigen schuld dikke bult) provider.

Eerlijk, ik dacht daar geen reactie op te krijgen en was het - vijf minuten nadat ik op verzenden had gedrukt - alweer vergeten.

Maar jongstleden vrijdag werd ik door een dame van de klantenservice van T-Mobile gebeld.

Ik reed op dat moment door de Maastunnel en had geen zin in een boete van €160,-

Dus zei ik dat ik binnen een half uur thuis zou zijn.

Ze vroeg of ze terug mocht bellen en deed dat keurig op de afgesproken tijd.

Ik legde rustig nog eens uit wat er precies gebeurd was. >> Over de mooie iPhone - over het mooie abonnement dat onveranderd zou blijven - en over de diepe teleurstelling toen zes weken later bleek dan T-Mobile die (laatste) belofte niet nakwam<< 

Zoals ik inmiddels van T-Mobile gewend ben regende het weer verontschuldigingen.

"Waar kunnen we u mee tegemoet komen?"

Die vraag had ik niet verwacht. Echt niet.

"Het is eigenlijk allemaal gekomen omdat ik aan een nieuw toestel toe was." (zie foto)

Ik zei er nadrukkelijk bij dat het geen iPhone hoefde te zijn. Een tegoedbon leek me okee.

Ze aarzelde en wees toen mijn voorstel af.

"Nou ja, u vraagt 't mij en ik geef antwoord. Wat had u dan in gedachte?"

Haar antwoord verraste me: "Ik wil toch aan mijn chef voorleggen dat we u het beloofde abonnement gaan geven. Het is u duidelijk toegezegd en ook al zijn de bundels per 1 november veranderd - afspraak is afspraak. Mijn chef is naar huis - mag ik u hier maandag over terugbellen?"

Vanavond werd ik door dezelfde mevrouw gebeld.

Nadat ze eerst herhaald had waar het allemaal over ging, kwam het hoge woord eruit. Nee, ik kon niet het beloofde abonnement krijgen, maar er waren wel alternatieven.

Toen ik naar prijzen vroeg antwoordde ze weer aarzelend: " Uh, dan moet ik u doorverbinden naar de verkoopafdeling."

Het begon me te irriteren, ik werd weer misleid. Althans zo voelde het.

"Mevrouw, als u mij een alternatief aanbiedt, dan moet u me ook vertellen hoe dat eruitziet en wat het kost."

Toen had ze ineens alles op haar scherm.

- de prijs van die iPhone was zomaar van €90,- naar €150,- verhoogd

- een vergelijkbaar abonnement zou €55,- gaan kosten (ik betaal nu €30,-)

Met andere woorden - van de wal in de sloot.

Daarom stelde ik voor het gesprek maar snel te beëindigen, want ik werd echt boos. De medewerkster overlaadde me dit keer niet met verontschuldigingen. Nee, nu ging de kast met "ik doe mijn best" open.

Ik waagde het wéér voor te stellen: "Stuur mij een tegoedbon voor een toestelletje. Desnoods pint u mij vast aan de winkel waar ik het moet kopen. Bijvoorbeeld op de Lijnbaan?"

Weer die aarzeling, gevolgd door een NEE. En maar volhouden dat ze haar best deed.

"U kunt wel een toestel kopen, de nota naar T-Mobile sturen en dan verrekenen wij de korting met u. Ik doe echt mijn best."

Het ging van kwaad tot erger en ik vroeg mij af waarom ik überhaupt gebeld was.

"Ik zit mijn kostbare tijd te verdoen mevrouw. U komt met steeds slechtere voorstellen. Ik geloof dat ik maar helemaal met T-Mobile ga kappen."

Ze bood me, als ultieme poging, 20% korting aan op de eerstvolgende drie maanden. Met het geld dat ik (daardoor) overhield kon ik dan een nieuw mobieltje kopen.

Zoiets heet klantenbinding.

************************************

Oger

Vandaag liep ik de bekendste herenklerenmodezaak binnen - op zoek naar een das voor mijn echtgenoot.

Het was er ontzettend druk. Zo slecht gaat het dus, dacht ik nog.

Het zag er niet naar uit dat ik snel geholpen zou worden, dus stelde ik mij strategisch op bij de toonbank - wachtend op een van de kledingspecialisten. Want verkopers durf ik de heren van Oger niet te noemen.

Ik keek mijn ogen uit.

Vooral de kleding die de gastheren zelf droegen werkte op mijn lachtspieren.

De mode anno nu is TE KLEIN en TE KORT.

De knoopjes van de jasjes staan op springen, zo ook de bilnaad in de broek.

Jort Kelder kan het met zijn figuur wel hebben, al doen zijn outfits mij ook erg crisistijd-achtig (stof tekort) aan.

Maar zodra er ook maar één grammetje vet aan de dijen kleeft lopen de heren gewoon voor gek.

Enfin, nadat ik de heren van Oger goed had geobserveerd was het tijd voor de klanten.

Mijn oog viel op een familie aan de andere kant van de toonbank. 

Pa, ma (met de grootste Chaneltas die ik ooit heb gezien) waren met twee zonen een middagje aan het Oger-shoppen.

De toonbank lag vol (schoenen)dozen, broekriemen en kleding. Het bleek allemaal voor de familie.

Een paar schoenen van €450,- en dat maal vier.

Ik ging recht achter de kassa staan en zag een bedrag van vier nullen.

Toen pakte pa een lederen pilotenjack uit een rek.

Hij duwde het zijn zoon in de handen. "Pas 't effe."

De zoon had duidelijk de zaterdagnacht nog in de ogen, maar deed wat zijn vader zei.

"Mooi?"

De zoon knikte, zij het allerminst enthousiast.

"Pak maar in," zei pa tegen de man achter de kassa, die weer een bedrag invoerde.

Ik, met mijn dasje, werd totaal genegeerd en dat vond ik niet erg.

Wat me hooglijk verbaasde was de nonchalance en desinteresse - dat er niet eens op de prijskaartjes werd gekeken.

Is het vreemd dat zoiets bij mij vooroordelen oproept?

Ik moet ook helemaal niet in zo'n winkel komen. 

Dat vonden de heren van Oger trouwens ook. Ze zagen me niet eens staan, met mijn boodschappentas van Albert Heijn.

Mannen in te krappe pakken, die bulken van het (zwarte?) geld en dat graag laten zien.

Gek, ik heb een heel andere voorstelling van crisistijd.

**************************************

Miskleun en brainwave

***************************************************************
In de voorbereiding van onze jaarlijkse reis naar Florida ondervond ik nog één obstakel:
Het vervoer naar Brussel-Zaventem.

Zoals ik al eerder schreef - de vliegtarieven in België zijn een stuk voordeliger, vandaar dat wij niet vanaf Schiphol vliegen.

Ik had een hotel geboekt op de luchthaven......en vooruitbetaald. Een tarief van €75,- kun je niet laten lopen, maar restitutie is dan ook niet mogelijk.
Soit. We hebben die kamer toch nodig.

Met eigen vervoer en daar lang parkeren was geen optie:
- het kost iets van €400,-
- je weet nooit hoe je je auto na vier weken aantreft

Nu zat ik met mijn neus in de taxi-tarieven en die liegen er niet om. Van €185,- tot €250,- voor een enkele reis.
En bij het opvragen van die prijzen moest ik een datum opgeven.

Zo kwam ik er (gelukkig maar) achter dat ik het hotel een dag te vroeg heb geboekt.
Denk je een goede deal met airline en hotel gemaakt te hebben, doe je zoiets stoms.

Goed, ik heb direct een e-mail met smeekbede naar de manager gestuurd en wacht zijn goedhartigheid af.
Tot zover de miskleun.

Bleef ik toch nog met het vervoer zitten.

Here comes the brainwave:
Een auto huren.
Van 010 naar Brussel Airport: kosten €130,- 

P. kon van blijdschap niet slapen en loopt me de hele dag schouderklopjes te geven.

Had ik maar iedere dag een brainwave.
*************************************************************

345 jaar Korps Mariniers