Zo nu en dan klik ik de site van de Clubvan 100 aan. Vorig jaar werd ik lid met het doel mijn vraag en aanbod ook daadwerkelijk te volbrengen cq. beantwoord te zien.
Toen kon je met recht spreken van de club van 100.
Het was (is?) een mooie, non profit instelling, die na één jaar nogal uit zijn voegen is gegroeid. De combinatie van het internet met radio / tv (=RVU) was vrij uniek. Ik was dan ook dag en nacht online tot grote ergernis van het thuisfront. De contacten waren boeiend en de projecten/acties werden in een razend tempo op touw gezet waarbij de toenmalige leden zich niet onbetuigd lieten. Zo viel ik van het ene goede doel in het andere. Dat werkte verslavend.
Mijn aanbod indertijd was: een boek inspreken op CD. Het is iets anders gegaan. Ik heb (voor een project van een ander lid) gedichten ingesproken, om vervolgens de daarbij passende muziek te zetten. Dit alles met de hulp van Marcel v.d. Steen (ook Cv100 lid), die het hele technische gedeelte in de Llinkstudio vrijwillig op zich nam.
Dankzij de Cv100 heb ik Lonneke, mijn huidige schrijfcoach, leren kennen. Daarmee werd mijn vraag al vrij snel beantwoord. Zij is wel het mooiste wat ik aan de Cv100 heb overgehouden. Zij heeft haar eigen tekst- en redactiebureau dat schrijft over kunst, cultuur en lifestyle.
In december was er een ééndaagse sessie Therapeutisch Schrijven, o.l.v. Theodor Holman. Dat leek mij goed van pas te komen bij het schrijven van mijn boek, doch de teleurstelling was groot. De 4 uur durende sessie werd in twee televisie-uitzendingen (van 10 minuten) geperst, waar ik achteraf niet zo blij mee was. Ik liet teveel het achterste van mijn tong zien en heb daar achteraf spijt van. Gelukkig is daar in de uitzendingen niets van te zien, maar het onbehaaglijke gevoel heb ik er zelf wel aan overgehouden.
De desillusie was des te groter daar ik aan het hele zogenaamde therapeutisch schrijven niets had, het was een luchtballon waar ik zo doorheen prikte.
Enfin, Theodor (ook lid van de Cv100) kon zich uitleven in zijn one man show.
De Club van 100 heeft dat kleinschalige, intieme verloren en is nu een massaproduct geworden. Naar ik begrepen heb zendt de RVU dagelijks uit.
Ik vind die onderliggende gedachte van het elkaar vrijwillig helpen cq. van dienst zijn ook nergens meer terug. De internetsite is meer een chatsite geworden, tenminste dat is mijn vluchtige impressie.
Waarom ik er nu op kom?
Op de site van de Cv100 staat wederom (of nog steeds?) de foto van ons schrijfclubje.
Daarom.....en daarom ook de desbetreffende foto.
4 opmerkingen:
Ja, jammer dat zoiets uitgroeid tot te(?)grootschalig en daardoor de oorspronkelijke ideeën op de achtergrond raken.
Therapeutisch schrijven. Ik probeer me daar iets bij voor te stellen. Lukt niet echt. Schrijven is schrijven en je gemoedstoestand op dat moment bepaald de uitkomst. Werk, hobby en therapie in één.
Of praten ze je daar eerst een depressie aan en douwen je dan een pen in de hand, of een toetsenbord voor je neus gezet. Of, en dat kan natuurlijk ook, of laten ze eerst een film vol humor zien en dan mag je rammen op het toetsenbord. Voor een leuke middag.
Kaatje, leuk dat je weer reageert.
Ja, mijn verwachtingen kwamen bedrogen uit. Eerlijk gezegd dacht ik dat schrijven een therapeutische werking zou hebben. Het van je afschrijven. Echter Holmans interpretatie was totaal anders en liep voor mij op een deceptie uit. Het was ouderwets schrijven met pen op papier. Het woord therapeutisch geeft al aan dat er een probleem is.
Holman wil ik dat probleem oplos door eerst te zoeken naar oorzaak, vervolgens naar hoe ik het wil hebben en uiteindelijk hoe ik tot dat goede einde denk te komen.
Gnêgnê....Holman als shrink? Ik was meteen weer op m'n schreden omgekeerd.
Die tekeningen op de muur erachter. Ook therapeutisch?
Ja, dat was precies mijn reactie en dat heb ik hem ook later schriftelijk toegedicht. Je hebt`m helemaal door.
Een reactie posten