Terug op het Zeeuwse nest kan ik (enigszins uitgeput)verhalen over mijn Amsterdamse avontuur. Bij Lonneke (coach) was het gezellig en de kaasfondue heerlijk.Cor en Joyce van Rijn onthaalden mij met een uitgebreide lunch. Tot mijn grote vreugde kreeg ik een dvd te zien van een televisieregistratie van het verhaal van de dierentuin (org. Zoostory) uit 1965. Een prachtige dialoog tussen Louis Steenbergen en Cor, waarbij Cor werkelijk het onderste uit de toneelkan haalt. Indertijd heeft het lovende kritieken ontvangen van o.a. Ischa Meijer.
De woensdagavond in de Rode Hoed was spectaculair. Een jarige Max Pam had deze columnisten een stelling gegeven, waar zij een column over moesten schrijven. De voordrachten waren gevoelig, poëtisch, komisch, ironisch, kritisch maar vooral prikkelend.
De onderliggende gedachte was de onbeperkte vrijheid van meningsuiting. Zo nu en dan vlogen de spetters eraf, maar op een enkeling na waren er niet veel gewaagde columns bij. Goede uitzonderingen als Paul Cliteur en Afshin Ellian daargelaten. De aan hen opgegeven stellingen vroegen ook wel om een pittig betoog, waar zij ruimschoots aan tegemoet kwamen.
Natuurlijk werd er veelvuldig stilgestaan bij de dood van Theo van Gogh, van wie wij nog konden genieten in twee korte filmpjes (1999) met/van Max Pam.
Ik zou zeggen, lees Max’ eigen impressie van de avond op zijn website, waar tevens de genoemde filmpjes op te zien zijn. Eén is, achteraf bekeken, erg wrang of de maker had een vooruitziende blik zo U wilt. http://www.maxpam.nl/
Martin Bril zorgde voor een komisch slot door ons deelgenoot te maken van zijn (hechte) vriendschap met Max Pam. Dat was subliem en Bril kreeg met zijn humoristische anekdotes de dubbel uitverkochte zaal plat.
Volgende week zal HPdeTijd uitgebreid aandacht besteden aan deze scherpe pennentjesavond. Naar ik begrepen heb worden dan ook alle columns gepubliceerd. De avond liep uit tot nabij middernacht, maar was geen moment boring.
Max refereerde in zijn dankwoord aan zijn ziekte, zijn ontslag bij de NRC, zijn moeilijke weg terug en natuurlijk aan zijn vriendschap met Theo.
Vandaag is het twee jaar geleden dat de vrijheid van meningsuiting een doodsteek werd toegebracht: Theo van Gogh werd vermoord.
Ik geef graag gevolg aan de oproep van Max Pam:
lieve Vert-el-selslezers, denk nog eens even aan Theo.
4 opmerkingen:
Afschuwelijke wezens - helaas de soort mens - die zich permitteren 'n soort van eigen rechter' te spelen; alleen omdat zij zich door 'meningen, uitspraken e.d.' beledigd voelen. Woorden bevecht je met woorden. Maar toch ben ik tegelijk van mening, dat er grenzen zijn; niet wat betreft de vrijheid van meningsuiting, maar wel wat betreft de grenzen van fatsoen. M.a.w. alles zeggen, maar denk na over de keuze van je woorden. 'n Eindhovense cabaretier riep in een van zijn voorstellingen over 'n A'damse - inmiddels overleden -volkszanger; en ik citeer : "Dat lelijk stuk nageboorte". Zo voeden wij mensen elkaar al enige jaren – niet - op.
Er mag nooit een MAAR volgen nadat je gezegd hebt dat je voor de vrijheid van meningsuiting bent. Want dan ben je het niet.
Fatsoen is iets anders.
Gelukkig hebben we Fawaz nog!
(Heb je Rinus nog gezien Ellen, en Annabeth? Ik was er dit keer niet bij, maar fijn dat het zo'n mooie avond is geweest!)
AVe, ik las inderdaad dat Annabeth er ook was, maar ik ken ze niet.
Trouwens het was gigantisch druk, dus........... Ik loop vandaag met een katterig gevoel, jij waarschijnlijk ook.
@AVE : Elke mening, dus ook die van mij, gaat 'vrij' de ether in; daarmee ben ik per definitie VOOR de vrijheid van meningsuiting. Echter vind ik, dat fatsoen - daarbij - wel degelijk relevant is. B.v. in een debat staat het een ieder vrij, krachtig (inhoudelijk)samengestelde zinnen en woorden te formuleren; anders dan het hanteren van domme krachttermen. Dat laatste is altijd nog een teken van zwakte.
Een reactie posten